အခုကစပြီး/အခုကစၿပီး (completed)

Part 19(uni)

ဘုရားကျောင်းဝန်းထဲရှိ တံတားအမြင့်လေးပေါ်မှာ သူဘေဘီလေးနဲ့အတူ နေထွက်ချိန်ကို စောင့်ဆိုင်းနေသည်။ဘေဘီလေးသူ့ကို မမြင်ချင်ရလောက်တဲ့အထိ ခါးခါးသီးသီး ဖြစ်မသွားဘူးဆိုတော့ သူ့အတွက် မျှော်လင့်ချက်ရှိသေးတယ်မဟုတ်လား...

ခြေထောက်ကို ခဏခဏဘက်ပြောင်းထောက်နေတဲ့ဘေဘီလေးက ရပ်နေရတာကြာပြီ ဖြစ်တာကြောင့် ညောင်းနေပုံရသည်။ဘေးပတ်ဝန်းကျင်ကိုကြည့်တော့ ဘယ်သူမှမရှိတော့။
ကျောပိုးအိတ်ထဲက မာဖလာလေးကို သူထုတ်လိုက်သည်။ဘေဘီလေးအေးနေခဲ့ရင် ပေးဖို့ရည်ရွယ်ချက်နဲ့ ထည့်လာခဲ့ပေမယ့် ဘေဘီလေးက သူ့ပစ္စည်းလေးကို လိုအပ်သည့်ပုံမပေါ်။
မာဖလာရဲညိုရောင်လေးနဲ့ တံတားကို လူတစ်ယောက်စာ ထိုင်လို့ရအောင် သုတ်လိုက်သည်။

*ညောင်းနေပြီမို့လား ထိုင်လေ*

ဘေဘီလေးက အားနာတဲ့အကြည့်နဲ့ ကြည့်သည်။ဒါပေမယ့်လည်း ထိုင်ချလိုက်သည်။တော်တော်ညောင်းနေပုံရသည်။
သူဘေဘီလေးနဲ့ ကျောခိုင်းပြီး ထိုင်လိုက်သည်။

*ညောင်းရင် ငါ့ကိုမှီထားလေ*

*ရတယ်*

ဘေဘီလေးက မမှီတာကြောင့် သူပဲဘေဘီလေးနဲ့ကျောချင်း ကပ်လိုက်သည်။ခဏကြာတော့ သူ့ဘယ်ဘက်ပုခုံးပေါ်ကို ဘေဘီလေးခေါင်းလေး ရောက်ချလာသည်။
ဘေဘီလေး အိပ်ချင်နေမယ်ဆိုတာ သူမတွေးမိခဲ့ဘူးပဲ...

အချိန်ကြာလာတဲ့အမျှ ပုခုံးကထုံကျင်မှုကို ခံစားလာရပေမယ့်လည်း သူပြုံးမိသည်။
ချစ်ရသူနဲ့အတူရှိနေတဲ့ ခံစားချက်က ကြည်နူးဖို့ကောင်းလိုက်တာ...

နေမင်းက သစ်ပင်နဲ့ဘုရားကျောင်းဆောင်တို့အောက်မှ တဖြည်းဖြည်းပေါ်ထွက်လာသည်။ဘေဘီလေးက မနိုးသေး။မနိုးရက်ပါ။နေထွက်တာကိုကြည့်နေတာသူတစ်ယောက်တည်းဆိုပေမယ့် ဘေဘီလေးနဲ့ အတူရှိနေတာပဲ မဟုတ်လား။

နေရဲ့အလင်းရောင်က အမှောင်ထုကိုထိုးဖောက်ပြီး တစ်လောကလုံးကို အလင်းဆောင်လာသည်။
မျက်နှာပေါ်ကို နေပြောက်ထိုးလို့ ထင်ပါရဲ့။ပခုံးထက်ကခေါင်းလေး လှုပ်စိလှုပ်စိဖြစ်လာသည်။