BERCESTE •OzAy•

b4"dönüş„

|Yazılan Her Şey Hayal Ürünüdür|

Manuş Baba - Eteği Belinde

"İnanmıyorum! Nasıl geçti bir ay?" Dedi Fatma valizini çekmeye çalışırken. Çektiği valiz birden havalanınca arkasını döndü. Hilmi valizi almıştı. "Ben hallederim." Dediğinde Fatma da sadece gülümsedi.

1 aylık tatilleri bitmiş İstanbul'a geri dönüyorlardı. Aslında pek tatil denemezdi ama bu ufak değişiklik hepsine çok iyi gelmişti.

Ayşegül gece içindekileri söylemenşn rahatlığıyla rahat rahat uyurken, Ozan aklındakileri düşünmekten sabah kadar uyuyamamış bir oraya bir buraya gidip durmuştu.

"Yanınız boş mu Ozan bey?" Diye sordu Ecem otobüse binerken. Ozan boş demeden Ecem oturdu.

Diğerlerinin hala otobüse binmemiş olmasını fırsat bilerek Eceme döndü Ozan.

"Barıştık mı?"

"Küsmüşmüydük?"

"Ne bileyim dün öyle diyince." Dedi Ozan ve gözlerini kaçırdı. "Yaptığımız hatalar yüzünden birbirimize sırt çevireceksek niye arkadaşız Ozan? Sen benim en kötü günlerim de yanımdaydın, şimdi birinin kalbini kırdın diye sana sırt çevirmem." Dedi.

Ozan gülümsemeye başlamıştı ki Ecem'in "Ama" demesi ile yarım kaldı.

"Bu yaptıklarında haklıydın anlamına gelmez."

"Biliyorum." Dedi Ozan sessizce. "Anlamadım?" Dedi Ecem Ozana doğru yaklaşarak. "Biliyorum diyorum."

Ecem bilerek devam etti "Ozan sesin gelmiyor."

Ozan göz devirip yüksek bir sesle konuştu. "Ayşegüle haksızlık ettiğimin farkındayım, biliyorum hatalı olduğumu."

Ecem gülümseyerek geriye yaslandı. "Aferin."

Ayşegül diğerlerinin yanından ayrılıp otobüse bindi. Sadece Ozan ve Ecem olduğu için gözleri onları buldu. Aynı şekilde onlarda Ayşegül'e bakıyordu.

Ayşegül Ozan ile göz göze gelince hemen bakışlarını çekti.

"Ayşegül, buraya otursana." Dedi Ecem önünde ki koltuğu göstererek.

"Bilmem." Dedi Ayşegül sakince. "Otur hadi ya, hemen Ozan yol boyu uyur seninle konuşuruz."

Ayşegül onaylayıp oturdu. Arkasında Ozanın olması onu bir tık gersede umursamamaya çalıştı.

-

Herkes otobüse yerleştikten sonra yola çıkmışlardı. Sabah erken saatlerde uyandıklarını için herkes uyukluyordu. 

Hilmi, Metin ve Batuhan dönüş yolunda uyumayıp eğlenmeyi planlıyorlardı. Ama ilk uyuyan onlar olmuştu.

Ayşegül trafikte ki bir arabanın korna sesi ile gözlerini araladı. Yanında oturan Fatmaya baktı, hala uyuyordu. Koltukta biraz kenara kayıp ön tarafa baktı. Herkes uyuyordu, arkasını dönüp en arkadan başlayarak bütün koltulara baktı. Arkada da herkes uyuyordu. Ecemlerin koltuğa bakınca Ozan ile göz göze geldi. Gelirkende herkes uyuyorken Ozan uyuanıktı. Galiba herkes uyanıkken uyumayı, herkes uyuyorken uyanık kalmayı seviyordu.

Gözlerini ilk çeken Ayşegül oldu. Hızla önüne dönüp geriye yaslandı. Arkasından Ozan yokmuş gibi düşünmeye çalışıyordu ama Ozan dik dik ona bakarken bu biraz zor oluyordu.

Yaklaşık 1 buçuk saat böyle geçtikten sonra mola vermişlerdi. Ayşegül, Fatma ve Ecem birlikte inip mola verdikleri benzinliğin lavabosuna girdiler. "Nasıl acıktım ya, yemek yiyecek miyiz acaba?" Diye sordu Ecem yüzünü yıkarken.