Aden ~texting

~8

🌸

"Alin, biraz konuşabilir miyiz?"

Buğra'nın ricasıyla yerinden kalkan Alin "tabi ki" diyerek onu onayladı.

Normalde olsa hayatta konuşmazdı onunla ama bugün anlattıklarımın büyük bir etkisi vardı konuşmak istemesinde.

Onlar masadan uzaklaşırken biz de gelen siparişlerimizi yemeye başladık üzerimde bakış hissetmemle kafamı kaldırıp etrafıma baktım ileriki masadan Berfin'in -Aras'ların grubunun en yakın ve hatta tek kız arkadaşları- yan yana oturduğum Atahan ve bana baktığını fark ettim.

Benim kendisine baktığımı fark eden Berfin hemen gözlerini önündeki gelen siparişine çevirdi.

Benim fark ettiğimi masadakiler fark etmiş mi diye bakarken Atahan'ın morali bozuk bir şekilde instagramda dolandığını fark ettim.

Bora ise önündeki tatlıyı bitirmiş Alin'in çikolatalı pastasını tırtıklıyordu kenarından. Uzanıp Bora'nın eline vurup elindeki çatalın düşmesini sağladım.

Bana kötü kötü bakınca "Ne var be, bulaşma kızın pastasına çok istiyorsan bir daha söyle" diyerek azarlamıştım.

Bunun üzerine Bora' da önüne dönüp içeceğini içmeye devam etti. Yanımda oturan Atahan'ın kulağına doğru eğilip " Sende bir haller var ama, hadi hayırlısı" deyince Atahan'ın dikkatini çekebilmiştim.

"Yok bir şeyim, iyiyim ben." Diyen Atahan'ı hiç takmadan "Bora, külahım nerede benim ya, Atahan'ın anlatacakları varmış." Deyip ona döndüm.

Atahan'ın göz devirmesinden durumun gerçekten ciddi olduğunu bir kez daha kavramış oldum.

Arkadaşlarımın olası dertlerini şimdilik erteleyip çapraz masamızdaki Aras'a baktım. Genelde telefonuyla ilgileniyordu. Ara ara da arkadaşlarının konuşmalarına katılıyordu.

Aras'ların da bu kafeye geldiklerini bildiğim için telefonumun internetini kapatmıştım.

Telefonu sessize alıp interneti açtım. Whatsapp uygulamasından  *300 mesaj* , bildirimini görünce hiç şaşırmadım. Klasik sınıf grubu.

Aras ile olan konuşmalarımızı tabi ki de sabitlemiştim. En yukarıda duruyordu. O da bir kaç mesaj atmıştı. Mesaj attığını görünce yüzümdeki şapşal gülümseme ve ellerimde yine ve yine anlamlandıramadığım titremeyle beraber mesaj kısmına girdim.

Aras: Hadi bana biraz kendinden bahset.

Aras: Neler yapmaktan hoşlanırsın?

Aras: Bir dakika mesajlarım tek tik yaniii, internetin kapalı.

Aras: O zaman, gördüğünde konuşruz.

Aras: Ya da konuşmayız bilemiyorum.

Aras: Aslına bakarsan ilk yazdığın günlerde ki gibi değilsin.

Aras: Pek mesaj yazmıyorsun.

Aras: Belki de benden vazgeçmişsindir.

Aras: Senin için sadece bir hedef olduğumu ve eskisi gibi hissetmediğin için de konuşmak istemediğini hissediyorum.

Aras: Dürüst olmak gerekirse, sana alışmaya başlamıştım.

İnanamıyorum kendime, sorumsuzluğuma. Nasıl bu kadar üzmüş olabilirim onu? Belli ki onu etkilemişim hem de olumlu yönde ama -bunun farkında olmasam da- onu üzeceğimi bilsem asla kalkışmazdım bu işe.