Huzurun Kokusu

mesafe

Evet bu bölüm de bir şarkımız var dinleyerek okuyabilirsiniz.

Bölüm biraz gecikti kusura bakmayın.

Bölümle ilgili düşüncelerinizi yazmayı unutmayın olur mu?

§§§§§§§§§§§§§§§§§§§§§§§§§§§§§

Peki o kız çocuğu artık ne yapacaktı başını umutsuz bir şekilde sağa sola salladı Can tekrar asya'ya elini uzattı ama Asya ayağa kalktı dokunmasina izin vermedi

+Bana bir daha o kıza dokunduğun ellerle dokunmaya kalkma çık evimden Can çık karının yanına git lütfen

Can tek kelime dahi etmeden çıkmıştı evden ne yapacağını bilmiyordu Asyanin sakinleşmesi için yalnız kalması gerekiyordu biliyordu bunu

Asya balkona çıkmış dizlerini kendine çekmişti ağrıyan başını da duvara yaslamıştı öylece gökyüzünü izliyordu kabullenmişti gecmeyeceğini.. farkındaydı bu olayların ne kadar canını yaktığının

Elinden bir şey gelmemesine mi kızıyordu? Yoksa canını bu kadar yakmalarına izin verdiği için kendine mi? Arabalar insanlar geçiyordu balkonun önünden.

Şarkılar değişiyordu hiç birini fark etmiyordu çok dalgındı az önce bir yıldız kaymıştı onu bile fark etmemişti.

Anlam veremediği bir yorgunluk ele geçirmişti onu üşündüğünü hissetmiyordu. Ah küçük güzel kız bu böyle nereye kadar?

Balkon da öylece saatlerce kalmıştı güneş doğuyordu artık ayağa kalkıp içeri girince anladı ne kadar üşündüğünü odasına geçip üzerini değiştirdi hiç birşey almadan çıktı evden.

Gideceği yer belliydi yanında olmasalar da onu izlediklerini biliyordu Asya anne ve babasına gidiyordu.

1 saattir yürüyordu mezarlığa uzun süredir gelmemişti annesi belki de kırılmıştır ona.

Mezarın başına gelince diz çöktü bir süre baktı öylece toprağını sevdi.

-Ben geldim kızınız geldi kızmayın bana olur mu? Unuttum sanmayın sizi Benim size çok ihtiyacım var çok özledim sizi

Anne kızın çok kötü bir şey yaptı burda olsan kızardın belki ona böyle olmasına izin vermezdin kızın aşık oldu anne öyle birine aşık oldu ki imkansiza yakın belki de imkansız ben böyle olacağını bilemedim anne ben onun kalbini sevdim o benim canımı acıttı ama ben yine ona sarılarak acımı dindirmek istedim kokusunu istedim ona kırgınken bile ona ihtiyaç duydum ağlarken ona gitmek istedim ne yapmam gerektiğini sormak istedim.

Ben hiç bir şey yapamıyorum.
Sevgisini hissetmeyi herşeyden çok istedim ama olmadı olduramadım ne biliyim yani olmayınca olmuyor

Zorlayamiyorum da bir yerden sonra tükendiğini fark ediyorum.
Belki de kör insana gör demek kadar mantıksızdı onun beni sevmesini istemem neyse zaten küçüklükten beri ne istediysem olmamaya yemin etmiş gibi...

Ne kadar çabalarsam çabaliyim hayat bildiğini okumuyor mu? Okuyor. Ve sanırım hayat beni sevmiyor. Çünkü sevse böyle mi olurdu herşey? Bütün inandıklarımı alır mıydı elimden?

Son zamanlar da sadece çok üzgün hissediyordum ve kimse beni nasıl anlayacağını bilmiyor iyi gittiğini düşündüğüm herşeyin beni yıpratması ağrıma gidiyor.

Devam etmeyi deniyorum, sürekli deniyor ve çabalıyorum tüm bunlara, tüm olanlara ayakta durmaya çalışıyorum onların beni çok fazla etkilenmesini durdurmaya çalışıyorum.