Hiding The Billionaire's Heir (COMPLETED)

CHAPTER 16

Nagising ako nang may marahan na humaplos sa aking mukha. I opened my eyes slowly and saw Achetbir's worried face.

"May sumakit ba sa 'yo?" he asked.

Nagtataka naman akong tumingin sa kaniya bagamat bumibilis ang tibok ng puso ko sa lapit ng mukha niya, idagdag pa ang katotohanan na namumungay ang kanyang mata sa pag-aalala.

"Are you in pain? Did your stomach ache? Bakit hindi mo ako tinawag?" magkakasunod niyang tanong.

Maingat naman akong bumangon sa tulong na rin nang pag-alalay niya sa akin. "Anong klaseng mga tanong 'yan?" ani ko, nananatiling walang alam sa mga sinasabi niya.

His brows furrowed. "Why are your eyes puffy?" he asked.

Natigilan ako at mabilis na napaiwas ng tingin. Peke akong tumawa at napalunok. 

"Yeah, it hurt a bit earlier," pagsisinungaling ko.

"At tiniis mo lang? What if something bad happened to you and to your baby?" angil niya.

Hindi ko naiwasan na mapanguso. Para akong bata na pinagagalitan ng isang ina sa mali kong nagawa.

I heard him sighed and then he stood up. "I am sorry for raising my voice. I forgot, pregnant women are sensitive," aniya.

Tila may tumapon na kung ano sa dibdib ko at mabilis iyong kumalat, pilit akong ngumiti at tipid na tumango. "It's okay," I responded.

He stared at me for a second, then frustratingly brushed his hair using his finger. "Let's go. The food is ready, you should eat on time," he murmured and started to walk away.

I smiled bitterly as I watched his back disappeared from my sight. "Seems like you really read a lot for your future child bearer," I said in the air.

Pilit kong inalis sa sistema ko ang pait na kumakalat doon. I took a deep breath and forced myself to smile. You can do this.

"Come on, Jandie. Pagkain ang kailangan ng baby at hindi drama," pangangaral ko sa aking sarili at tumayo para sumunod sa kusina.

It's awkward. Tahimik kaming kumain ng tanghalian ni Achetbir. Panay ang iwas ko ng paningin sa kanya habang ramdam ko naman ang paninitig niya sa akin.

"Ako na ang maghuhugas," alanganin at mahina kong sambit nang magkasabay kaming natapos sa pagkain.

"No, ako na. Magpahinga ka na sa kwarto," he insisted.

"How long will you stay here?" I asked and lowered my gaze.

"Why? Are you not comfortable with me?" he asked back.

My mouth parted in shock. Naumid ang aking dila at tila may biglang bumara sa lalamunan ko habang nakatingin sa malamig niyang mga mata. Kahit kailan napakadirekta niya talaga sa mga salita niya.

"H-Hindi naman sa gano'n. Ayaw ko lang na makaabala ng sobra sa 'yo. I know you're busy with your company and for your upcoming..." Natigil ako sa pagsasalita at umiwas ng tingin. "Wedding."

He didn't speak for a second. Hindi ko na sinubukan pang iangat sa kanya ang aking mga mata dahil unti-unti akong kinain ng kaba.

"Where's the formality, Miss Mendoza?" he asked instead of answering my statement.

I bit my lower lip and bowed my head slightly. "I am sorry, Sir." I apologized.

"Tulad nang sinabi ko, I am doing this for myself not for you. I am just cleaning my conscience because I felt responsible for your spotting. Hawak ko ang oras at kontrol sa aking kumpanya kaya hindi mo kailangang isipin 'yon," he stated.