The Possessive Man's Girl

Pahina 5

PAHINA 5

***

"S-Sir? Gusto niyo daw po akong nnakausap?" pagputol ko sa katahimikan na kanina pa nananaig sa buong lugar.

He didn't answer. Instead he continued staring at me. Na-concsious naman agad ako sa paraan ng pagtitig niya. He leaned on his chair and played with his lips not cutting his intense gaze at me.

Kanina pa ako kinakabahan. Parang mawawalan ako ng hangin. Hanggang ngayon he didn't utter a single word. Akala ko ba gusto niya daw akong makausap?

I let out a deep sighed. Kanina pa ako napapagod sa kakatayo. Ayoko namang umupo lang nang ng hindi niya sinasabi—baka masigawan pa ako.

"S-Sir.."

"Come closer." natigilan ako nang sa wakas ay magsalita siya. Akala ko tuluyan na akong mababaliw sa sobrang katahimikan.

Sinunod ko ang sinabi niya. I took a one a step forward. I pursed my lips at tiningnan siya.

"Closer." What? Isn't this close enough for him? I didn't move this time. Natatakot akong makalapit sa kanya.

" I said... closer." madiin niyang sabi agad akong natakot sa pagkakasabi niya at sa huli ay sinunod ang sinabi niya .

"Look at me." What? For what?

"S-Sir, bakit po—" I attempted to asked but...

"Hindi mo ba ako narinig? Sabi ko tumingin ka sa'kin.." I was cutted shortly.

Parang gusto ko nang maiyak sa hindi ko alam na kadahilanan. Gusto ko nang lumabas at umuwi. Ayoko na dito. Natatakot ako sa lalaking nasa harapan ko.

Dahan dahan kong inangat ulo ko at tumingin sa kanya. My lips quiver when our eyes finally met. Hindi ko na pala namalayan ang pagtulo ng luha ko. Agad ko itong pinunasan at naglakas ulit ng loob na tumitig sa mukha niya.

I gasped in silence when I found my self lost staring at his dark eyes.

Hinagod ko ang tingin ko sa buong mukha niya. Bumagay ang makakapal niyang kilay, ang matangos niya ilong, ang mapupula niyang labi — ang perpektong angulo ng mukha niya. Tama nga sila, ang gwapo nga ni Mr. Marquez. Pero may kung anong delikado sa kanya. Nakaka-intimidate ang presensya niya. Talagang manginginig ka pag nakatingin ka sa mga mata palang niya.

"Perfect.." mahina niyang bigkas.

Nagising ako sa pananaginip. Napayuko ako habang pinaglalaruan ang sarili kong mga kamay. Tumikhim ako para putulin kaunti ang katahimikan. Now, I feel awkward. Hindi ko alam kung ako ba ang sinabihan niya ng ganun or what. Perfect? Saan?

Ilang minuto ang lumipas hindi pa rin siya nagsasalita. Ramdam ko ang nakakanginig na mga tingin sa'kin. It's like he's been observing throughout the silence. Para saan ba a pinapunta pa niya ako dito? Para titigan?

I sighed and gathered all my courage.

"S-Sir, kung wala na po kayong sasabihin—pwede na po ba akong umuwi?" magalang ko pagpapaalam sa kanya.

As expected— hindi niya ako sinagot. Sa halip, tumayo ng siya mula sa kinauupuan at dahan dahang lumapit. Napaatras ako dahil sa halong takot at hiya. Sobrang lapit na niya.

I fisted my palm and started breathing rapidly when I feel his strong presence. My mouth parted a little nang tiningala ko siya. Ang tangkad niya at umabot lang ako hanggang balikat niya. Kahit naka formal suit ito ay bakat parin ang mga mga muscle niya. Nakalaglag panga.