Lonely Love of an Omega (Sasu-Naru)

Son 5 Yıl.

    
                             İmpossible-James Arthur.

                                          'Sıktı beni'
___________________________________________

     Uzumaki Naruto... Yalnız, saf, acı içinde bir çocuk. Kırgın, bıkmış, yorgun. Sadece biraz sevgiye ihtiyacı olan bir çocuk.
___________________________________________

    "Yaralarınız iyileşene kadar burada kalmalısınız Naruto-san." Hemşire kadın demesi gerekenlerin ağırlığıyla ezilen dilinin açılmasını bekliyordu. Odadakilerin ona garip garip bakmasını umursamıyordu.

    "Demek istediğiniz bir şey mi var acaba?" Dayanamayıp soran Naruto sadece bir kaç saniye sonra, anından pişman oldu. Çünkü; kadın bir den eğilerek,

     "ÖZÜRDİLERİM-EFENDİM-SADECE-5-YILINIZ-KALDI-ÇOK-ÜZGÜNÜM-EFENDİM!!!"

     Odadaki 1 genin ayrıca 3 jonnin'in ağzından çıkan tek şey "Hah?" Olmuştu.

     Naruto başından akan kaynar suyu hissettiğine yemin edebilirdi. "Ne sebep oldu buna?" Diye sordu Tsunade yüzünde ki düz ifadeyle. İçten içe ağladığının herkes farkındaydı. Jiraiya'ya destek olurcasına kolunu sıkıyordu. Çünkü her an yıkılabilecek gibi görünüyordu, Jiraiya.

     Hemşire solgun suratıyla Narutonun dosyasına baktı. "Savaşta aldığı yaralarla bir ilgisi var elbette, ancak doğuştan gelen bir hastalığa benziyor, tam olarak ne olduğunu çözemedik. Sadece diyebileceğimiz şey bedenin en fazla 5 yıl kadar dayanabilir. Elbette bir çözüm bulmak adına çalışıyoruz! Ama... Sonuç ne olur bilmiyoruz."

     "Çalışmalara bende katılacağım! Hokagelik görevimin yanında Naruto için çözüm arayacağım. Ne olursa olsun bu çocuk ölmeyecek! Hokage olana kadar olmaz."

     En başından beri bakmaktan çekindikleri Naruto'nun yüzüne baktıklarında, hiç görmedikleri bir Narutoyla karşılaştılar. Kararlı, kızgın ve sert. Direkt olarak Jiraiya ya bakıyordu.

     "Şu bana bahsettiğim antrenmanı erkene çekiyoruz Ero-Sennin. Sasuke yi geri getirmek için çalışmalara yarın başlayacağız."

      Naruto'nun sözleri insanları sarsmıştı. Özellikle Kakashi'yi. "Böyle bir şey yapmana izin vermeyeceğim!" Kakashi sinirle Narutoya ilerledi. Çocuğun hastane önlüğünden kavrayıp gözlerini gözlerine dikti. "Senseimin bana emanet ettiği seni bu güne kadar koruyamadım, itiraf ediyorum ama olmayacak senin daha fazla acı çekmeye müsaade etmeyeceğim! Sasuke'nin peşinden gitmek seni en fazla aptal yapar. Burada kalıp tedavi göreceksin, hiç bir göreve çıkmayacak sın, Tsunade-sama'nın sana hazırlayacağı ilaçları içecek onun dediği her boku yapacaksın! Bu bir emirdir Uzumaki Naruto! Aptal değilde bir Hokage olmak istediğini sanırdım?!" Kakashi ağlayacak gibi görünen tek kişi değildi ancak en beteriydi. Diğer iki Jonnin Naruto'nun öleceği haberiyle dünyadan kopmuştu zaten, 'Kurenai ve Asuma'.

      Naruto hiddetle ayağa kalktı, göğsündeki kocaman yarayı umursamadı. "Eğer arkadaşlarıma sırtımı döneceksem bir aptal olmayı yeğlerim, bir 'şerefsiz' olacağıma! Ben sözlerimden asla dönmem, bu benim Ninja olma yolum. Ne Hokage olmadan öleceğim, ne de Sasuke yi köye getirmeden, OLMAZ!" Dolaptan çıkardığı ceket sırtına geçirdiği gibi çıktı odadan, hışımla.

     Jiraiya, Naruto'nun ardından koşturdu ve onun gittiği yönü izledi. Hastahane'nin çıkısına kadar, Naruto göğsünde ki acı yüzünden dolan gözlerini silmeye yeltendi, ancak bu acıyı arttırmadan başka bir işe yaramadı. Arkadaşlarının onu izlediğini, köylülerin ağlayan bir Naruto görmeyi beklemedikleri den şoka girdikleri'nin farkında değildi. Ve ya ne zamandır gözlerinden yaşlar aktığının. Tüm sinir hücrelerinin çakıştığını hissetti, gœzlerinin karardığını çığlık atmak için direnen dudaklarının kuruduğunu. Sonunda Konoha'nın çıkışında ki ormana varmıştı ki yere yığıldı. Dizlerinin üzerine düştüğü anda içinde tuttuğu tüm acıyı bıraktı sonuna kadar, her şeyi. Onu izleyerek ormana girmişler ve Naruto'nun acı çığlıklarına şahit oluyorlardı.