ျပတင္းတံခါးနံရံကို လာရိုက္ခတ္တဲ့ မိုးေရစက္မ်ားက ညအေမွာင္ကို ပိုမိုအသက္ဝင္ေစသည္။ လမိုက္ညျဖစ္ေနေသာေၾကာင့္ လမင္းရဲ႕ အလင္းေရာင္မရွိ၊ မိုးသားတိမ္ထူေနတာေၾကာင့္ေရာ ရွိလက္စ ၾကယ္ပြင့္မ်ားပင္ ငုပ္လ်ိဳးသြားသည္။ ဒီလို ၾကယ္ေတြစုံတဲ့ညမ်ိဳးမွာ သဲေသာင္စပ္မွာ လဲေလ်ာင္းရင္း ေကာင္းကင္ႀကီးကိုေငးၾကည့္ရတာကို စေန အႀကိဳက္ဆုံးပင္။
ငယ္ငယ္တုန္းကေပါ့…ဟိုးလြန္ခဲ့တဲ့ႏွစ္မ်ားစြာ သူဟာ လူသားတစ္ေယာက္ပါလားလို႔ေတာင္ ေရလည္ပတ္လည္မသိတုန္းကေပါ့…မွတ္ဉာဏ္ထဲမွာ စြဲစြဲၿမဲၿမဲျဖစ္ေနတဲ့ အခိုက္အတန႔္တခုရွိခဲ့တယ္။
ေနေရာင္ျခည္ေႏြးေႏြးက သူ႕တကိုယ္လုံးကိုလႊမ္းၿခဳံထားတယ္။ ေျခဖဝါးကတဆင့္သိရတဲ့ သဲေသာင္ျဖဴရဲ႕ အေတြ႕အထိက ႏူးညံ့လို႔ေပါ့။ ၿပီးေတာ့ သူ႕လက္တဖက္စာ ပုပုေသးေသး ညိုတိုတို အေကာင္ေလးေရာ။ သူတို႔ သဲေသာင္ျပင္မွာ ေျပးလႊားေဆာ့ကစားေနၾကတယ္ထင္ပါရဲ႕။
ဆားနံ႕ကဲကဲႏွင့္ ငါးညွီနံ႕သင္းပ်ံ့ေနေသာ ပတ္ဝန္းက်င္သည္ ဘယ္အရပ္ေဒသမွန္းမသိ။ သူေဆာ့လို႔ေမာသြားတဲ့အခ်ိန္ ေသာင္စပ္မွာ အိပ္ေပ်ာ္သြားသည္။ သူ႕နာမည္ကို ခပ္အုပ္အုပ္ေခၚေနေသာအသံရွင္သည္ သူႏွင့္အနီးဆုံးမွာရွိေနသည္။ သူ႕လက္ကိုဆြဲ၍ ကမ္းစပ္မွာ ရွိေနေသာ ေလွငယ္မွ ဆင္းလာသည့္ လူႀကီးကို သြား ႀကိဳၾကတာေပါ့။
အေဖ…သူ႕ရဲ႕အေဖပါ။ ေၾကးနီေရာင္ အသားအေရာင္သည္ အေပၚပိုင္းဗလာျဖစ္ေနေသာ ရင္အုပ္က်ယ္ႀကီးကို လွစ္ဟျပေနသည္။ ပခုံးႏွစ္ဖက္မွာ က်ားပိုက္ေခြကို ရစ္ပတ္ကာ ထမ္းပိုးလာသည္။ လက္တဖက္မွာေတာ့ သူ႕အရပ္မကေသာ ကြၽဲငမန္းေပါက္တစ္ေကာင္ ပါလာသည္။ ၿပီးေတာ့ ေနာက္လက္တဖက္က အေဖကိုယ္တိုင္ကလြဲလို႔ ဘယ္သူမွမကိုင္နိုင္ေသာ သံျဖဴမွိန္းတစ္ေခ်ာင္းပါ။
အေဖ့ပုံစံက ေရွ႕တန္းကျပန္လာေသာ စစ္ေသနာပတိရဲ႕ ဟန္ပန္မ်ိဳးပါ။
တခဏအတြင္း သူ႕ရဲ႕ပါးျပင္ထက္ကို က်ေရာက္လာေသာ အေဖ့ရဲ႕ အနမ္းမ်ား။ ဝမ္းေခါင္းသံႀကီးႏွင့္ ေအာ္ဟစ္ရယ္ေမာကာ သူ႕နာမည္ကိုေခၚေနသည့္အေဖ၊ သဲေသာင္စပ္ထိသူ႕ခႏၶာကိုယ္ေသးေသးေလးကို ထမ္းယူသြားကာ ေရျပင္နက္နက္ေရာက္လွ်င္ ပစ္ခ်ကာ က်ီစယ္တတ္ေသာအေဖ၊ တခါတေလ သူႏွင့္အတူ ဟိုးေအာက္ေျခက သႏၲာေက်ာက္တန္းသို႔တိုင္ေအာင္ ေရငုပ္ၿပိဳင္သည္။ တခါတေလေတာ့ ကမာေကာင္ေတြဖမ္းယူကာ ပါလာသည့္ပုလဲမ်ားကို ခြာထုတ္ၾကသည္။
ရလာသည့္ ပုလဲမ်ားကို အေဖက သူ႕အတြက္ ဝင္ကစြပ္ခြံတစ္ခုတြင္ ထည့္ထားေပးသည္။
BẠN ĐANG ĐỌC
A Gypsy's Palace(Normal)
Tiểu Thuyết Chungမြန်မာပြည်တောင်ဖျားကမော်ကင်းမျိုးနွယ်စုများနှင့်ကျိန်စာသင့်နေသောပုလဲများ၊သဲသောင်ဖြူအနားသတ်ထားတဲ့မြပြာရောင်ပင်လယ်ထဲကမြိတ်ကျွန်းစုပေါ်မှဇာတ်လမ်းလေးတစ်ပုဒ်
