Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
'Teacher'
Bölüm: 4
Arabamla birlikte okul bahçesinden içeri girdiğimde, yavaş bir şekilde her zamanki yerime park etmiştim. Anahtarımı bir tur çevirip kontağı kapattığımda, geriye yanlızca çantamı alıp çıkmak kalmıştı.
Taehyung ile birlikte yaklaşık bir haftadır sosyal medya üzerinden mesajlaşma ile sınırlı olarak konuşuyorduk. O çok eğlenceli birisiydi ve öyle bir arkadaşa sahip olmak güzel hissettiriyordu. Yaşımızın denk olması ise bizim için çok daha fazla avantaja sebebiyet vermişti. Onunla mesajlaşırken veya karşı karşıya geldiğimizde mutlu oluyordum. Bu da bana yeterdi. Normalde kısa bir süre içinde arkadaş edinmem pek olası bir durum değildir. Arkadaşlarım genelde liseden beri tanıdığım ve güvenimi tamamiyle almış insanlardan oluşurdu. Ama o, farklıydı. İlk gördüğüm anda, o kare gülüşü ile bana bakarken bile yıllardır tanıştığım biriymiş gibi görünmüştü gözüme. O, bir anda yanında rahat hissettiğim insanlardan birine dönüşmüştü kısa sürede.
Ama ben yine de çok fazla yakın olmamaya çalışıyordum. Dediğim gibi, zor güvenirdim. Her ne kadar onun yanında mutluysam da, her melek gülüşüyle aydınlatan maskenin ardında gerçek bir yüz her zaman vardır. Bu maske bazen opaktır, içerideki yüzü göstermez, anlaşılmaz. Bazen ise o kadar şeffaftır ki, içerideki yüzü gün ışığı gibi serer önüne.
Bunu anlamak ise, zaman ister.
Zaman her kilidin anahtarıdır, yanlızca doğru kilidi doğru anahtar açar. Bu böyle bir kuraldır zaten, hayatta kurallara yer vermeyen insanlar bunu ezip geçer ve hatalarını kendi yüzlerine acımadan vururlar.
Ben böyle biri değildim. Kurallar varsa eğer, çiğnenmek için değildir. Baş üstünde -âdeta bir beyin misali- tutmak içindir. Çünkü hatalarımızı beynimizin komutuyla yaparız ve, çoğunlukla bu hatalar kuralların bir çöp gibi çiğnenmesiyle oluşur.
Kısacası, ben kuralları muz kabuğu gibi görürüm ve üstüne basmak.. bu isteyeceğim son şey bile olmaz.
Çantamı sırtıma atarak okulun merdivenlerinden çıkarken, o sesi duydum. Bütün neşesiyle kulaklarımı dolduran o masum sesi. "Öğretmenim!"
Yavaşça arkama döndüm ve aşağıdan bana bakan, beni gülümseten o yüzü bütün sevgimle selamladım. "Günaydın Yugyeom."
"Size de günaydın öğretmenim." Kısılan gözleriyle bana bakan Yugyeom'dan gözlerimi ayırarak arkasında, Yugyeom'un sırt çantasıyla bekleyen Taehyung'a baktım.
"Günaydın Jimin-ah."
Merdivenlerden yavaşça indim ve yanlarına yaklaştım. "Sana da günaydın. Abi kardeş bu güzel okul sabahına birlikte uyandınız demek."
