KALBİN ESİRİ(Tamamlandı)

FİNAL

Ocak 2020

Kız evlat annesinin kaderini yaşarmış, derdi annem. Ona söz verdiğim halde çocukları almadığım için kızarak bunu söylerdi. O, benim peşime düşmediği için ve amcamın bana bakmasına itiraz etmediği için çok pişman olmuş. Ben de onun gibi çocuğumdan ayrı düşüp pişmanlıktan yanıp kavrulacakmışım.

Meğer annem ne kadar çok haklıymış.

Ben cehennemin en kızgın ateşlerinde yansaydım da evladımı kendi ellerimle bırakmanın acısını yaşamasaydım. Seneler geçmiş olmasına rağmen tek bir an bile pişmanlığım geçmedi. Annemin desteğiyle bir psikiyatrist ile görüştükten ancak bir sene sonra aklım başıma geldi. Belki yine çocuklarıma kavuşmak istemeyecektim... Eğer o canavar Damir'in ölüm haberini almamış olsaydım, Mithat ve Mirza'nın varlığını bile aklıma getirmeyecektim. Çünkü içten içe Damir'in beni bulacağını ve çocukları öğrenerek hayatıma dahil olmaya çalışacağından korkuyordum. Düşüncesi bile midemi bulandırırken gerçekleşmesi halinde bir kez daha ölmek isteyeceğimden emindim. Hiç bir kadın kendisine tecavüz eden bir pislikle yüz yüze gelmemeliydi. Geliyorsa da sadece o aşağılık yüze tükürmeliydi.

Damir'in intihar ettiği haberi anneme geldiğinde yüreğimin hafiflediğini hissetmiştim. Bana böyle bir kötülüğü yapanın dünyadan def olup gitmesine üzülecek değildim. Ancak onun ölümünden sonra herkesin haklılığını anlamıştım. Mithat ve Mirza benim çocuğumdu. Onları ben dünyaya getirmiştim. Onlar küçücüktü ve benim sevgime ihtiyaçları vardı. Onlar masumdu. Babalarının hatasını onlara mal etmemeliydim. Evet beni anlıyorlardı, yaşadığım şeyler korkunçtu. Ancak Mithat ve Mirza masumdu. Benim bunu aylar sonra fark etmem Mirza'mla geçecek olan 25 senemi çalmıştı.

Dün gibi aklımdaydı. Annemle büyük bir hevesle gitmiştik ikizlerimi bıraktığımız yetimhaneye. Aradan sadece bir yıl geçmişti. Evlatlık verilmiş olabileceklerini hiç aklıma getirmemiştim. Ama aklıma gelmeyen şey başıma geldi ve ben Mirza'mı sonsuza kadar kaybettim. Tıpkı babam Mirza gibi oğlum Mirza'ya hiç kavuşamadım. Mithat amcamın beni kollarına aldığı gibi ben de sadece Mithat'ımı kollarıma aldım. Tıpkı annem gibi ikizlerimden birini büyütebildim. Diğerini kendi bencilliğim yüzünden kaybettim.

"Anne..."

Mithat'ın sesiyle daldığım derin düşüncelerden sıyrılınca tavadaki yumurtanın yanmakta olduğunu farkına vardım. Hemen ocağın altını kapattım. Yumurta yenmeyecek haldeydi.

"Yine Mirza'yı düşünüyordun değil mi?"

Onun adını duymak bile kalbimi tekletiyordu. Üzgün gözlerle oğluma döndüm. Beni öyle güzel anlıyordu ki hemen yanıma geldi. Boyu uzundu oğlumun, rahatça göğsüne sığınıverdim. Şefkatle başımdan öptü. Kollarıyla sırtımı sardı. "Ben yetmiyor muyum sana?" dedi yapmacık bir alınganlıkla. Daha sıkı sardım belini. "İyi ki sen varsın." dedim. Eğer o da olmasaydı kafayı yerdim. Mithat benim yaşama sebebimdi.

Oğlumun yardımıyla kahvaltıyı hazırladım. Beraberce kahvaltımızı yaptık. Okula geç kalmamak için acele etti Mithat. Özel bir okulda matematik öğretmeniydi. Bana çok güzel bakıyordu. Bir dediğimi iki etmiyordu. Hayırlı bir evlat olmuştu bana. Acaba Mirza'm nasıl biriydi? O olsaydı bana nasıl davranırdı? Tek yumurta ikizi Mithat'tan farkı neydi mesela? Doğum lekesi var mıydı onu bile bilmiyordum.

Mithat gittikten sonra günlük rutin işlerimi hallettim. Akşama kadar evde yalnız olduğumdan hobi olarak yaptığım örgü işine koyuldum. Bir süre sonra sıkılınca odama gittim. En alt çekmecede duran fotoğraf albümünü aldım ve tekrar oturma odasına döndüm.

İlk sayfada annem karşıladı beni. Boğazım düğümlendi. Senelerce öldüğünü düşündüğüm anneme çok sonradan kavuşmuştum. Üstelik hayatımın en kötü günlerini geçirirken... Ancak onunla sadece yedi senemi beraber geçirmiştim. Yakalandığı akciğer kanserine yenik düşmüştü. O illetten bir türlü kurtulamamıştı. Ben geç bulduğum annemi erken kaybetmiş ve Mithat ile bir başıma kalmıştım. Boşnak mahallesinde oturuyorduk. Benimle evlenmek isteyen birkaç kişi olmuştu. ancak ben hiç kimseyi almak istemedim hayatıma. Bana Mithat'ım yeterdi.