လြမ္းေမာစရာရြာကေလး(စဆုံး)

တစ္

အပိုင္း(၁)

            ေနမင္းၾကီးရဲ့ အပူစြမ္းအင္ကေတာ္ေတာ္ကိုပူျပင္းလွသည္။
ေနကလည္းပူ လမ္းကလည္းၾကမ္း ဆိုင္ကယ္ေတာင္မနည္းဆဲြေနရသည္။

ေတာေတာင္ေတြေက်ာ္ျဖတ္လာရင္း စဲြအလြန္ပင္ပန္းေနေလျပီ…။
ျမိဳ႕မွာလိုမဟုတ္ေတာ့ သြားရလာရခက္ခဲလွသည္။

အေမျဖစ္သူက စဲြကို အ့ဲရႊာေလးမွာ ၃ လေလာက္ေနခ့ဲဟုမွာၾကားခ့ဲသည္။ မလာခ်င္ပဲလာခ့ဲရသည္မို႔စဲြ မေပ်ာ္ေပ။

အိမ္မွာေနလွ်င္ စဲြ ကျပသနာသိပ့္ရွာသည္မို႔ ေဒါဆည္းဆာညိဳက… စဲြ၏ဦးေလးျဖစ္သူ ဦးေနမ၀င္ညိဳဆီပို႔လိုက္ျခင္းျဖစ္သည္။ထိုရႊာကထန္းသုံးပင္ရြာပင္။

စဲြရန္ကုန္ကေနထြက္လာျပီး ပုသိမ္ကိုေရာက္သည္။ေမေမမွာထားသည့္အတိုင္ ပုသိမ္ျမိဳ႕ကေန သေဘာၤစီးျပီး သူဦးေလးေနထိုင္သည့္ထန္းသုံးပင္ရႊာသို႔လာခ့ဲရေလသည္။ ထိုရႊာသို႔မေရာက္မီ အျခားရႊာနီးေျခာက္ဆက္ကေနဆိုင္ကယ္စီးလာရေလသည္။

" အစ္ကို ထန္း၃ပင္ရႊာကို ေရာက္ေတာ့မွာလားဗ်ာ့ "

" လိုေသးတယ္ညီေလး မိနစ္၃၀ေလာက္သြားရဦးမယ္ "

" ဒါဆို ရပ္လိုက္ ရပ္လိုက္ပါအစ္ကို "

စဲြေျပာလိုက္ျပီး ဆိုင္ကယ္ကိုရပ္ခိုင္းလိုက္သည္။ ဆိုင္ကယ္ေမာင္းေနသည့္အစ္ကိုက ဆိုင္ကယ္အားရပ္ေပးလိုက္သည္။ စဲြ ဆိုင္ကယ္ေပၚမွ ဆင္းကာ

" ဟူးးးးေနကလည္းပူ ဖင္ကလည္းေအာင့္ေနျပီ
ဟိုေရာက္ရင္ စဲြ အသက္ေတာင္ရွိပါ့မလားေတာင္မသိေတာ့ဘူး …
ေမာလိုက္တာလည္းလြန္ေရာ "

စဲြ ျမက္ခင္းတစ္ေနရာသို႔ေျခပစ္လက္ပစ္ထိုင္ခ်ကာ ေျပာလိုက္ပါသည္။

" ညီေလးက ျမိဳ႕ကထင္တယ္ "

" ဟုတ္တယ္ အစ္ကို အေမကထန္းသုံးပင္ရြာမွာ (၃)လေလာက္သြားေနခ့ဲတ့ဲ ဒါေၾကာင့္ မလာခ်င္ပဲလာလိုက္ရတာ ပင္ပန္းလိုက္တာလဲ လြန္ေရာဗ်ာ … "

စဲြ ရင္ထဲရွိသမွ် အကုန္ဖြင့္ခ်လိုက္ေလသည္။
ေက်ာပိုးအိတ္ထဲရွိ လမ္းမွာ၀ယ္လာသည့္ မုန္႔ထုပ္ေတြကိုထုတ္ကာေဖာက္စားေနမိသည္။