လြမ္းေမာစရာရြာကေလး(စဆုံး)

ရွစ္

အပိုင္း(၈)

စဲြ ဆုံးျဖတ္ခ်က္ ခ်က္လိုက္ေလသည္။
အမွန္သည္ပဲေလ တစ္အိမ္တည္းေနျပီးဒီလိုမ်က္နွာထားတင္းမာေနမည္ဆိုလွ်င္အဘယ္မွ်ေပ်ာ္ရႊင္ဖြယ္ေကာင္းမည္နည္း။အရင္တုန္းက တက်က္က်က္ျဖစ္တာနဲ႔စာရင္ဒီလိုအေျခအေနသာ မဟုတ္ရင္ အ့ဲအခ်ိန္ေတြကပိုေကာင္းသည္မဟုတ္ပါလား။
စဲြ သည္သူ႔ကိုမုန္သည္မဟုတ္ လွထိပ္ထားကိုမုန္းေနျခင္းသာ။
ထိုမွတစ္ဖန္ စဲြေတာင္ေပၚကေနျပန္ဆင္းလာျပီးရႊာထဲကိုျပန္ဝင္လာခ့ဲသည္။ အသြားတုန္းကခံစားခ်က္နွင့္အျပန္လာခံစားခ်က္မတူသည္ကိုစဲြသတိထားမိတယ္။
သြားတုန္းကစဲြရဲ့စိတ္ခံစားမူက ရူပ္ေနျပီးသူ႔စိတ္ေတြညစ္ေနသေယာင္ေယာင္။အခုအခ်ိန္တြင္ေတာ့စဲြရဲ့စိတ္ထဲတြင္ ေပါ့ပါးရႊင္လန္းေနသည္။ ညိဳးေနေသာမ်က္နွာထက္အျပံဳးပန္းေလးမ်ားကို စဲြ ျခယ္သထားလိုက္ေလသည္။ အခ်ိန္ကေတာ့…နံနက္ ၈း၃၀ ဝန္းက်င္။

မၾကာမီ၌ပင္အိမ္ကိုေရာက္လာပါျပီ။ စဲြအိမ္ကိုအကဲခတ္စူးစမ္းသည့္မ်က္လုံးျဖင့္ၾကည့္လိုက္ပါတယ္။သူရွာေဖြေနသည့္အဓိကပစ္မွတ္က…သူ။ေဟာ ေတြ႔ပါျပီ…အိမ္ေနာက္မွာထင္းခဲြေနေလရဲ့ ။

" ငါ သြားေတာင္းပန္လိုက္ရမလား ေနာ္"
ေနဇင့္ကိုေတြ႔လိုက္သည္နွင့္…စဲြေတာင္းပန္စကားဆိုရန္ၾကိဳးစားလိုက္မိသည္။တစ္ဖက္တြင္လည္း…
" ဟာ ဒီလို ဘလိုင္းၾကီးသြားေတာင္းပန္လိုက္ရင္ စဲြကအေလ်ာ့ေပးသလိုျဖစ္ေနမွာေပါ့ မရဘူး လုံးဝဒါမ်ိဳးအျဖစ္မခံနိုင္ဘူး……ဟင္း………စဥ္းစားစမ္း စဥ္းစားစမ္း "
ေခါင္းေလးကိုအသာကုတ္ရင္းတစ္ခုခုကိုစဥ္းစားဟန္ျပဳေနသည့္စဲြ။

အမွတ္တမ့ဲ ျခံဝင္းထဲကမာလကာပင္ၾကီးဆီအၾကည့္ေရာက္သြားေလသည္။

" ဟာ ဟိုမွာမာလကာသီး ဝင္းမွည့္ေနျပီၾကည့္စမ္း ဟိဟိ တက္ခူးရမယ္ အ့ဲလ့ဲ ငါလာျပီ "
ေႏြရာသီတြင္ သီးမွည့္ေနသည့္မာလကာသီးမ်ားကိုစဲြသြားေရတျမားျမားျဖင့္လွ်င္ျမန္စြာပဲအပင္ေပၚတက္လိုက္ေလသည္။ တကယ့္ ေမ်ာက္ေလာင္းေက်ာ္စတိုင္သည့္နွယ္။
ေနဇင္မွာ ေက်ာခိုင္းထား၍စဲြလုပ္ေနသမွ်အရာေတြကိုမသိ ခဲြစရာရွိတ့ဲထင္းမ်ာသာအာရံုစိုက္ခဲြေနေလ၏။