LAVİN

5.Bölüm

Hepinize merhabaa sevgili sevgililerim😽
Sizi çok özledim.Yaptığınız yorumlar ve attığınız oylar beni çok mutlu ediyor sizi çok seviyorum 🤍🤍

^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^

Sabah uyandığımda kendimi çok mutlu ve huzurlu hissediyordum.Abilerim ile çok eğlenmiştik.Beni mutlu görmek onları sevindiriyordu.Bu yüzden sırf onlar için asla üzgün görünmeyecektim.Her şeyi içimde yaşayabilirdim.Emre  kalbime yazılmış olabilirdi ama kazıyarak da olsa sökecektim onu ordan.Zaten artık eskisi gibi onu görünce kalbim pır pır etmiyor sadece ufak bir sızı oluyordu.Onun da zamanla geçiceğinden emindim.O sızı geçince belki Emre ile arkadaşalığıma devam edebilirdim ama şuan ondan uzak durmak en iyisiydi.Kafamda ki Emre ile olan düşüncelerimi sıyırıp elimi yüzümü yıkamak için odamdaki banyoma doğru ilerledim.Soğuk suyu sanki Emre'yi unutmamı sağlıcakmış gibi yüzüme birkaç kez sertçe çarptım.Ama sadece yüzümü rahatlatmış ve serinletmişti kafamdaki düşünceleri değil...Üstümü de giyinip yüzüme güzel bir sırıtış yerleştirerek "Günaydııın"diye bir haykırış gerçekleştirdim.Herkes bendeki değişimi fark etmiş ve sevinmişe benziyordu.Kendi saçma ve ergence dertlerim için ailemi üzmeye hakkım yoktu.Yankı abimin gelip "günaydın Abiciğim"diyerek başıma bir öpücük kondurması ile ona sulu bir öpücük gönderdim.Gece abiminin sevmediğini bilsem de onun yanağına da sulu bir öpücük bıraktım."Ne öpüyorsun kızım sulu sulu"derken yüzündeki sırıtışı saklamaya çalışsada yakalamıştım onu.Bende ona gülerek karşılık verdim.Herkesin neşesi yerindeydi. Ailece  güzel bir kahvaltıdan sonra Gece abim ile okul yollarına düşmüştük yine."O yanındaki herifle konuşmuyorsun demi bakıyım sen?" diyerek sorgulama işlemine geçmişti yine.Acaba durumu falan çakmışmıydı? "Ya abi o benim arkadaşım"desemde kendime ben bile inanmamıştım.Arkadaşımmış kesin öyledir Lavin kesin."Arkadaş gibi durmuyordunuz abim pek.Ayağını denk al tamammı abisi?Delirtme beni!"diyen abime kafa sallamakla yetindim.Normalde konuyu uzatabilirdim belki ama şu sıralar güzel giden ilişkimizi bozmamak adına sessiz kaldım.

Okula geldiğimizde abime "görüşürüz"diyerek veda ettim ve bizimkilerin yanına gitmeye başladım.Harıl harıl bir konu hakkında konuşuyorlardı."günaydın "diyerek yanlarına vardım.Hepsi bana günaydın dedikten sonra "ne hakkında konuşuyorsunuz böyle harıl harıl?"dedim.Alya hemen"Kanka okula yeni grup geliyormuş duydun mu?Herkes onları konuşuyor."

"Eeee gelirse gelsin kızım.Bize ne zararları var?"dediğimde hepsi bana ciddimisin sen? dercesine bakınca onlara ne var? bakışlarımı attım.

"Kanka bunlar baya tehlikeli insanlarmış ,yanlarında görmüyüm sizi"diyerek bize uyarıda bulunan Miraç'a "Hiç bir şey yapamazlar"dedim.Neyime güveniyorsam?Ayrıca nerden biliyorlardı belki de gayet iyi insanlardı.İnsanların bu saçma dedikoduları yüzünden böyle  anılıyorlardı.Bu yeni grup gelene kadar onlar hakkında ön yargılı olmamaya karar verdim.Hem belki grubumuzu büyültür onları da eklerdik aramıza.

Herkesin bu grubu konuşmasından gına gelen bir okul gününden sonra abime benim yürüyerek gideceğimi söyleyerek yani biraz zor ikna ettim ama bir şekilde iznini alarak kulağımda kulaklıklarla sahile doğru yürümeye başladım.Aklıma Emre ile hayallerim gelince gözlerimin dolmasını engelleyemeyerek bir banka oturdum.Sessizce ağlamaya başladım denizi izleyerek.Rahatlatıcı bir aktviteydi.Tepemde dikilen ve "oturabilirmiyim?"diyen çocuğa boş gözler ile bakarak yana kaydım.Ama başımı çevirip Çimen yeşili gözler ile karşılaşmayı beklemiyordum.Gözleri ve bakışları içime işlemişti çocuğun.Sanki çok acılar yaşamış gibiydi bakışları çok derindi.Kendimi ona izlemekten alıkoyamaıyordum.Denizi izlerken sanki şekli hep öyleymiş gibi duran çatık kaşları,ince diyemeyeceğim ama çok da kalın olmayan dolgun dudakları,kıvrımlı burnu ile insanı kendine hayran bırakacak bir güzelliğe sahipti.Ayrıca yoğun bir şekilde nane kokusunu da hissediyordum.Bu çocuk neydi böyle?"Bakıyorum da manzaran hoşuna gitti"diye alayla konuşması ile kendime geldim."Yok dalmışım sadece"diyerek durumu toparlamaya çalışsam da bal gibi de çocuğu izliyordum inkar edemezdim."Niye ağlıyordun bakıyım sen?" ses tonu ne kadar güzeldi
"Ben Şey...Bu seni ilgilendirmez"diyerek yine kendimi belli etmiştim."Tabi ki de beni ilgilendirmez ama hep derler ya tanımadığın insanlara derdini anlatmak insanı rahatlatır diye ondan sormuştum."
Peki o konuşurken gözlerimin dudaklarına kayması normalmiydi?Bence hiç değildi.Ona içimden geldiğince Emre ile olan bitenleri anlattım.Sözlerim bittiğinde kendimi amansız bir şekilde hafiflemiş hissediyordum."Sen aslında ona sadece bağlanmışsın.Aşk bu kadar kolay bir duygu değil.Seni ele geçirdiğinde yanıp kavrulursun kalbin çalışmayı yitirir.Sadece ufak bir bağlılıktan ibaret seninki"demesiyle yüzüne şaşkınlıkla baktım.Cidden öylemiydi?Bunca zaman aşk sandığım şey aslında ufak bir hoşlantımıydı?Kim bilir belki de öyleydi.Bu yabancının sözleri beni kendime getirmişti.Yanından yavaş yavaş uzaklaşırken ve eve doğru adımlarken hala etkisinden çıkamadığım o yeşil gözler beni esiri altına almıştı ve bir sürede çıkamıcak gibiydim...

^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^
Eveeet umarım bu bölümü beğenirsiniz bebekler sizi çok seviyorum.Oy vermeyi ve yorum yapmayı unutmayıın.🖤🖤