Sadece elinde tek bir şansı vardı o da
sadece bir hayat karşılığında.Yasakladığı duyguları ona inat onu hiç yapmayacağı şeylerdi.Yasak cennet ona ne kadar yasaksa o da o duygulara yasaktı...
...
"Evet öldürdüm kimi öldürdüm biliyor musun? İçimde ki seni ve bu da senin kanın."
"Ezel ne saçmalıyorsun sen ne içi ne kanı kalk artık kendine gel."
"Bıraksana ya beni ben düşmanımla konuşmam."
"Ben senin düşmanın mıyım Ezel. "
"Evet sen benim düşmanımsın ve ben
senden nefret ediyorum."
Bir hışımla kalktı.Ona kızamıyordum haklıydı intikam alacağım kişiye hayatını kurtarmıştım.İçimdeki yangını hissedebiliyordum aynı yangın bende de vardı. Ama biraz düşünceli davranmasını istiyordum.
Ama ilkokul Aq sunda geziyordu.
Ne yapmalıydım.As bayraklarını çekmeli miydim?
...
Sadece gözümü duvara dikip öyle baktım sadece şu lanet duvar beni dinliyordu.Dile gelecekti ama ben kalktım.Birden anı kutum aklıma geldi.Açtığımda paramparça olacağımı biliyordum ama bu dürtüye
karşı koyamadım.İçinde bir günlük birkaç fotoğraf ve babamın bedeninden çıkartılmış kurşun vardı.
Günlüğümün ilk sayfasını açıp okudum.
- 24.09.2013-
Bugün benim günümdü.Ama babasız 17 yıl geçirmiştim.Bugün annem babamın benim için yazdığı mektubu
okuyacaktım ve bu gün büyüdüğüm gündü.Yıllardır gizemini koruyan geçmişim bugün sayfalarını benim için
yazılan yeri okuyacaktım.Ve bu çok
önemli bir gündü.
...
Okumuştum babamın mektubunu ve intikam almamı söylüyordu ve ona bir
söz vermiştim ve tutucaktım.Babamın
ve hayatımın katilini ve ailesini yok edecektim.
Bye.
Bu intikam sözümü verdiğim gündü.
Çok net hatırlıyordum bu mektuptan
sonra annem kaybolmuştu.Sanki emir kulu gibi vermiş ve işi bitmişti.Günlüğümü daha fazla okumak istemedim.Fotoğraflarıma baktım.Çoğunda hep mutsuz çıkmıştım.Sadece annemin ve benim
olduğu fotoğrafta mutlu çıkmıştım.
Sadece 17.yaşımda mutlu olmuştum.
O mektuptan sonra hayatım değişmişti.O yaş benim için dönüm
noktasıydı.Herşey 17.yaşımda değişmişti.Aslında iyi olmuştu herşey
bir anlam kazanmıştı ve kesinlikle muhteşem olmuştu.Günlüğümün altında bir kitap olduğunu hatırladım.
Lisede en sevdiğim kitaptı bu.Franz Kafka'nın 'Milena'ya Mektuplar'bir
zamanlar en sevdiğim kitaptı bu...
İlk sayfasını açmak istedim ama zihnim 'saçma şeyler sen pembe hayallerin varsa vazgeç bence'dedi.
Haklıydı benim böyle şeylerle işim olmazdı.Ama kalbim lanet olası kalbim hep tersini söyleyip duruyordu.Onu bir daha ayağımın altına alıp ezdim.Kitabıda fırlatım ve
ayağa kalkıp çıktım ve mutfağa ilerledim ve gerçekten de sert bir kahveye ihtiyacım vardı.Ezel de mutfaktaydı.Ve beni görünce kalkıp gitti.Hey Allahım neden bana ilkokul
seviyesinde insanlarla karşılaştırdın ne günahım vardı?
Yasak.
Yasak.
Yasak.
Zihnim böyle tekrarlıyordu.Sana herşey yasak diyip duruyordu.Derken
kapı çaldı.Ve tanımadığım bir kadın vardı.
"Buyrun siz kimsiniz."
"Ben şirketten Alev.Şey Nihan Hanım telefonunuzu unutmuşsunuz onu getirdim ve sizinle konuşmam gereken konular var içeri girebilir miyim?"
"Şey tabi kusura bakmayın bir an şaşırdım.Buyurun geçin."
Ne konuşacaktı ki bilmiyordum ama
şüphe uyandırıcı biriydi.Mutfağa
yönlendirdim ve koltuğa oturdu.
"Birşey içer misiniz Alev Hanım."
ŞİMDİ OKUDUĞUN
GÜZEL KATİL SERİSİ
Teen FictionGeleceğin uğursuz sesi kulaklarım doldu.Geleceğin yok edici sinesi ellerimden tuttu.Bir kadın ağladı bir adam öldü. Karanlık içinde aydınlık mı? Cennet içinde cehennem mi? İyilik içinde kötülük mü?Sonra bir mum söndü ve geçmiş geleceğe çöktü. Hayatı...
