GÜZEL KATİL SERİSİ

17.BÖLÜM:AYDINLIK

Aydınlık mı?Ömrü karanlıktı.Saatleri
hepsi karanlıktı.Kimdi onun aydınlığı
içine düştüğü bu yerden kim çıkaracaktı.Biri geldi onu almadı
karanlığına biri geldi karanlığını da
aldı gitti...

...

"Kemal Koparan'ın kızını öldüreceksin Kerem.O benim için
büyük bir tehtit."

Kemal Koparan 'ın kızı.

Kemal'in kızı.

Öldürdüğün kişinin kızı.

"Saçmalama baba.Ben nasıl öldürebilirim birini.Hem Kemal Koparan kim?"

"Yıllar önce aşağılık bir herifin tekiydi.Onu öldürdüm.Ama bir kızı
varmış.Ayla 'da yok zaten yıllardır."

"Baba öldürdüğün kişinin kızını mı
öldürme mi istiyorsun benden.
Yokda bu Ayla günlüğündeki mi ?"

"Evet.Evlenecektik ama o adam
aldı götürdü benden.Ama bedelini ağır ödedi."

"Hayır yapamam bu saçma şeylerin
bedelini o kıza ödetemezsin.Yapmayacağım."

Beni öldürecekti.Ben onu öldürecektim ama.
Zamanı gelmişti.
Karanlığın aydınlığı nın zamanı gelmişti.
Ve hamle yapmam gerekiyordu.Peki
nasıl başlamalıydım.
Kimden başlamalıydım?Katilden mi
kurbanımdan mı?

"Kerem o bizim için bir tehtit.Belki
o kız vurmuştur Hazal 'ı.Sen öldürmezsen o bizi yok edecek."

Aynen öyle.

"Yapamam tanımadığım kişiyi öldüremem hem elimizde kanıt yok ki.Hem katil mi olayım."

Ben öyleyim.Sizin sonunuz.
Yürüme seslerini duyunca odama geçtim.Beni öldürecekti beni tehtit
olarak görüyordu.Haklıydı da.Ben
onun yıllar önceki yaptığı yanlıştım.
Ona gerçeği gösterecektim tüm çıplaklığıyla.Hamle yapma sırası bendeydi.Ama önce sağlam basmalıydım.Onun karşısına çıktığım
da güçlü olmalıydım.Ama kafam çok
karışıktı kendimi toplamalıydım.
Dışarıdan sesler geliyordu.Bir de küfür.Kesin iki erkek kavga ediyordu.
Ama şu anda umrumda değildi.Şu an
umrumda olan tek şey kendim di.Ve
kendim odaklı yaşamak zorundaydım.
Eve gitmeliydim.Yaklaşık 24 saaten beri buradaydım.Toparlamalıydım
kendimi.Böyle olmazdı olmamalıydı.
Kendimden nefret ediyordum.
Sahi ne zaman sevmiştim ki kendimi.
Kendimi sevmediğim gibi bir başkasını da sevmiyordum.Hep yanlızdım.Hep yanlız kalacaktım.
Tam çıkacaktım kapı çaldı.

"Girin."

"Nihan Hanım nerelerdesiniz sizi
arıyorum dünden beri.Kahve içelim mi diyecektim."

Bu adam kahve diyip duruyordu.Ama
eve gitmek zorundaydım ve şu adamı
bugün çekemezdim zorunlu gibi sürekli bana oynuyordu.

"Hayır şey eve gitmem gerekiyor ve
benim eve gitmem gerekiyor ama sözüm olsun."

"Şey biraz üzüldüm ama başka sefere
olabilir siz bilirdiniz."

Üzülmüş bir de benim için.Boş bir kahve için.Beni av zannediyordu ama
o avdı.Onun icabına da bakmalıydım ama sıra onun değildi ama unutmayacaktım.Ona öyle birşey yapacaktım ki değil kadına kadın kelimesini duymaya korkacaktı ama şimdi değildi.Kendimi gizlemem gerekiyordu.Beni biliyorlardı.Eğer
küçük bir hata yaparsam bütün iş
domino taşı misali yıkılırdı.

"Niye üzüleceksiniz Alp Bey.Önemli
değil başka zaman.Günler bitti mi ki.
Şey ben çıkayım geç oldu eve gitmem
gerekiyor."

"Tabi gidebilirsiniz.Ama diğer sefere
bırakmam ona göre."