Medya: Helen ve kızların söylediği şarkı.
Bölüme başladığınız tarihi alabilirim.
(En aşağıda size danışmak istediğim konu hakkındada yorumlarınızı bekliyorum orayıda lütfen es geçmeyin.)
İyi okumalar<3
****
Hastaneden çıkalı tam 1 ay olmuştu. Bora'yla birlikte geçen 1 ay. Liseden beri süregelen hisler gün yüzüne çıkmıştı. İnanamıyorum bu olayların gerçekleştiği anları unuttuğuma. Bu 1 aylık süreçte ensemdeki yara iyileşmişti sadece izi kalmıştı. Onun dışındada arada beynimde olan tümör içinde hastaneye kontrol için gidiyorduk. Doktor aksi bir durum söz konusu olmadan benimde buna hazır olduğunu söyleyerekten biran önce ameliyatı yapmak istiyordu. Vücut olarak hazır olabilirdim fakat kendimi psikolojik olarak buna hissetmiyordum. Beynimi açtırmak öyle kolay bir mesele değil ucunda 5 harfli bir kelime var. Hayat...
Dile kolay 2 hece 5 harften oluşuyor.
"Hayat bir bisiklete binmek gibidir; pedalı çevirmeye devam ettiğiniz sürece düşmezsiniz." demiş Claude Pepper
İşte sorunda burda ya yorulurda pedalı çevirmeyi bırakırsam dönüşü olmayan bir yola gireceğim. Sevdiğim herkesi kaybedeceğim. Hayatımın aşkını, kankalarımı, annemi ve babamı bir daha hiç birine dokunamayacağım, öpemeyeceğim, sarılıp koklayamayacağım..
Doktor her ne kadar iyi huylu olduğunu söyleyip ameliyatın riskinin az olduğunu söylesede insanoğlu korkuyoruz işte.
Bu süreçte güzel olan şeylerden biride Minel sonunda bizim eve taşınmıştı. Hepimiz birbirimizle çok iyi anlaştığımız için günlerimiz doyasıya eğlence doluydu. Maalesef uzun bir süre işe devam edemeyeceğim. Yaşadığım unutkanlık neticesindede doğrusu bu gibi zaten.
Şuan ne yapıyorum merak ediyor musunuz dostlarım? E tabiki merak ediyoruz yoksa burda ne işimiz var,dediğinizi duyar gibiyim.
Peki peki söylüyorum sevgilime kazak örüyorum. Doğru okudunuz ben kazak örüyorum övünmek gibi de olmasın böyle marifetlerimde vardır yani. Okyanus mavisi rengindeydi aynı onun gözleri gibi. Dört de üçü bitmişti neredeyse. Ona bunu vermek için çok heyecanlıydım. Sonuçta onun için kendi ellerimle örmüştüm. Hastanede sevgili olduğumuzu öğrendiğimde öyle böyle bir şey hissetmiştim ki kelimelere dahi dökemiyorum ve o zamanda saçmaladığıma kesinlikle eminim.
Önden arkadan, sağdan soldan yapa yapa kazağım sonunda bitmişti. Harika olmuştu bence sonuçta benim ellerimden çıktı. Kendi içimde kendimi överken watsapptan birileri dürtmüştü beni. Cebimden telefonu çıkarıp baktığımda yüzümdeki gülümseme sırıtış halini almıştı. Benimki yazmıştı.
Maşkım:
-Biliyor musun Olric ?
+Neyi efendimiz ?
-Onunla ne zaman lades oynasak hep o kazandı.
+Neden efendimiz?
-Kalbimdeyken nasıl aklımda derdim..
~Oğuz Atay/Tutunamayanlar
Benimde hayatım ladesten ibaret ve ben ilk defa kaybetmekten bu kadar haz alıyorum. Seni çok seviyorum hatun.
Hatun: Maşkım beyfendi ne kadar da romantiksiniz yıllar sizi değiştirmiş.
Maşkım: Yıllar değil sen değiştirdin be gülüm.
Hatun: Ayy Bora kamyon şöförleri gibi konuşmaya başladın oldu olacak kamyon arkası sözleride söyle.
Maşkım: Gönlünde yer yoksa güzelim,fark etmez ben ayaktada giderim.
ŞİMDİ OKUDUĞUN
Seni Kocam İlan Ediyorum!
Ficção Adolescente...sizi karı koca ilan ediyorum. Hayatta ne zaman ne olacağını bilemeyiz. Hayat her seferinde bizlere farklı oyunlar oynar bazılarına kolay bazılarına zor gelir işte buda kişinin kaderidir... Evet dostlarım bu bir nikah memuru kızımızın ve biraz saf...
