De drie werelden

Hoofdstuk 39 De kroon

GESCHREVEN VANUIT FLORENCE:

Ik open langzaam mijn ogen, Lucy ben je oke vraag ik snel? Ja ik ben oke maar het is laat in de middag de strijd zal vanavond plaats vinden zegt ze bang, hey Lucy het komt goed vertrouw me ik heb een plan. Dan komen er vijf dooddoeners binnen, ze doen handboeien om een de handboeien bevestigen ze aan een soort ketting. Ik sta met een mond vol tanden te kijken wat ze aan het doen zijn, lopen snauwt een dooddoener naar me als ik er blijkbaar te lang over doe. Lucy fluister ik, ze schrikt op uit haar trance. Ik krijg ons hier wel uit gebaar ik, ik zonder me af ik denk aan al de doden die vanavond zullen vallen. Aan al het verlies de pijn en angst van iedereen mijn woede borrelt zich langzaam op in mij, ik denk aan de martelingen de pijn. Ik denk aan de oorverdovende kreten van Ginny en Lucy, ik voel de energie ik voel het door mijn aderen stromen.

Alsof ik vleugels heb hang ik een meter boven de grond, AAAHHHH ik schreeuw ik schreeuw al mijn woede pijn en angst eruit. Ik zie iedereen geschrokken achteruit deinzen. Ik voel de handboeien van mijn polsen af smelten, ik voel de warmte door mijn lichaam. Ik ren gelijk naar Lucy toe en ik laat de warmte via mijn vingertoppen het ijzer van haar handboeien raken, bij de aanraking smelten de handboeien gelijk weg. Ik hoor geschreeuw en bevelen maar alles is een ruis ik heb nu een doel voor ogen en dat is wat telt, ik pak Lucy's arm beet en binnen een seconde zijn we weg we verschijnselen. Ik voel dat we gevolgd worden wat me mateloos ergert, een beetje nadenken kom op ik heb vanavond nog genoeg te doen.

Wat doen we hier Florence, vraagt Lucy. Nou Lucy ik moest een voorwerp vinden wat voor mij veel betekend wat oud is en bekend is en ik weet wat het is dus we gaan het ophalen en dan gaan we op Zweinstijn een handje helpen. Zodra ik uitgepraat ben voel ik de aanwezigheid van andere, ga achter me staan Lucy nu. Ze doet gelukkig wat ik zeg, expelliarmus schreeuw ik dan naar de dooddoener. Zijn stok vliegt door de lucht en ik vang hem behendig op. Crucio de vloek raakt me vol in mijn buik even verkramp ik van de pijn maar ik voel het gewoon ik mag nu niet opgeven niet zonder gevochten te hebben. Bracchiabindo fluister ik, gelukkig laat mijn stok me niet in de steek. Alle dooddoeners zijn in een klap aan elkaar vastgebonden. De cruciatus vloek laat zich los, Confundo ik zie de ogen van de dooddoeners weg rollen in hun kassen ik hoor ze mompellen in hun zelf. Ik heb hier geen tijd voor, kom Lucy snel we hebben haast.

Ik pak Lucy's hand vast en trek haar gelijk mee ik voel mijn voeten van de vaste grond verdwijnen, ik weet precies waar de kroon is en ik kom hem halen. Waar zijn we fluistert Lucy als we in een donkere kamer staan, de koninklijke schatten zaal. Ik ken deze plek mompelt Lucy, oh uhm dit is in mijn paleis Cair Paravel. H-Hoe kan dat fluistert ze volgends mij meer tegen zichzelf tegen mij, hoe kan wat Lucy? Florence Cair Paravel was de naam van het kasteel in Narnia waar ik en mijn zus en broer in regeerde en woonde. Het is vast toeval Lucy, we hebben het hier wel later over we moeten de rest gaan helpen. Lumos maxima de felle licht straal schiet mijn staf uit, kijk daar is het. Is de kroon niet prachtig, uha antwoord Lucy. Na al die jaren vind ik de kroon nog steeds adembenemend, ik loop naar de standaard toe de standaard waar een kussen op zit en op dat kussen staat de kroon. Het is prachtig, ik wil hem aanraken alles in mij zegt dat ik de kroon moet aanraken, alsof het een soort aantrekkingskracht is. Ik rijk mijn hand er naar uit, ik voel de drang met de centimeter dat ik dichterbij kom groter worde. De kroon voelt als een deel van mij de kroon voelt als een soort vriend die ik altijd al heb gehad een verloren familie lid ik voel de connectie.

ACCIO ik draai me met een ruk om als ik de kroon van zijn plek zie verplaatsen, ik kijk naar de persoon. Voldemort, jammer Florence je dacht toch echt niet dat het zo makkelijk zou zijn he ach meisje hij grijnst met die gemene grijns die ik er het liefs af zou slaan. Niemand kom aan de kroon het is een deel van mij het verbind me met mijn moeder. GEEF HET TERUG, hij doet alsof hij nadenkt nee dat is zijn antwoord nee denkt hij dat ik zo makkelijk los laat. Pak ze commandeert Voldemort verveeld. Ik voel echt zes paar handen die me zo stevig mogelijk vast houden, we gaan je vriendjes op Zweinstijn maar even een bezoekje brengen zegt Voldemort dan met een grijns.

Ik voel mijn voeten van de vaste grond worden getrokken we gaan verschijnselen, nee nee nee. Dit mag niet ik ga niet opgeven ik zal niet opgeven ik krijg mijn kroon terug, alles doet pijn in mijn lichaam. De afgelopen dag heb ik geen seconde bij mijn pijn stil gestaan, nu begint mijn adrenaline af te nemen. De pijn komt terug die verschrikkelijke pijn, door deze pijn wil ik opgeven ik ga het opgeven ik kan dit niet ik kan dit niet. Ik kan niet wat iedereen van mij verwacht ik kan het niet ik ben normaal ik ben geen half half dochter ik kan dit niet. Alles begint nog meer pijn te doen de zwarte vlekken beginnen te dansen voor mijn ogen, FLORENCE kijk me aan hoor ik Lucy roepen. Ik wil mijn ogen wel open doen maar ze zijn zo zwaar, met moeite vecht ik tegen de vermoeidheid. J-Ja, je kan dit Florence iedereen geloofd in jou weet je als er iemand is die dit kan ben jij met of zonder die kroon je ka-. Ik hoor de rest van de zin niet meer ik val weg in het bekende zwarte gat waar geen eind aan lijkt te komen.