GESCHREVEN VANUIT FLORENCE:
Het enige wat ik voel is pijn, Voldemort had gelijk ik zou hem nooit vertrouwen en geen haar op mijn lichaam denkt daar anders over. Ik voel het mijn lichaam trekt dit niet meer na al die vloeken, alles doet pijn. Maar het meest voel ik schuldgevoel tegen over Lucy zei zou dit niet mogen mee maken. Ik zie Lucy haar ogen dicht vallen ik voel het ik weet het ik moet opschieten het lijkt alsof mijn lichaam ergens opgeslagen kracht vandaan haalt.
STOP Voldemort kijkt geamuseerd naar me, hij stopt de vloek. Lucy is nog steeds buiten westen dat is misschien maar beter ook. Ik begin zwarte vlekken voor me te zien maar ik verzet me er tegen ik verzet me tegen alle signalen van mijn lichamen. Ik neem haar plek hijg ik, bij die woorden schieten Lucy haar ogen open. Florence het hoeft echt niet jij hebt de afgelopen twee weken genoeg te voorduren gehad ik hou dit wel vol het komt er jammerend uit Lucy weet zelf ook goed dat ze liegt ze houd dit niet vol. Dan draai ik naar Voldemort, ruil me maar zet haar in de kerker ik doe alles wat je zegt. Ik neem alle vloeken van de wereld op me maar ik laat niemand voelen zoals ik me voel. Lucy haar ogen worden groot en Voldemort staart me grijnzend aan, wissel haar een stel dooddoeners komen uit de schaduw. Ze wisselen mij en Lucy, ze wilt tegen stribbelen maar ik geef haar een geruststellende blik.
Ik word vast gemaakt op de stoel de stoel die me opwacht elke keer als ik mijn ogen sluit, ik heb al dagen niet geslapen te bang om mijn ogen dicht te doen. Maar ik weet dat ik er goed aan doen niemand geen eens een dooddoener wens ik de pijn toe die ik de afgelopen twee weken heb gevoeld. Wat jammer nou Florence moet je weer een vriendinnetje van je redden lacht Voldemort, ik bereid me voor op de pijn die komen gaat. CRUCIATUS ik geef geen kik ik schreeuw niet eens meer het enige wat er gebeurt is een traan die uit de hoek van mijn oog rolt. Al mijn spieren spannen samen en na een minuut trek ik het niet meer ik kan de pijn niet meer weg duwen, het kost te veel energie. De energie om de pijn uit te schreeuwen heb ik niet meer, ik weet dat ik maar een paar seconden heb dus ik moet opschieten.
Ik sluit mijn ogen de pijn negerend, ik zoek naar George. Ik zoek en zoek en ik vind zijn lichtpuntje zijn lichtpuntje tussen de duizend andere ik neem het lichtpuntje figuurlijk in mijn handen. George ik heb weinig tijd maar ik heb een plan vertrouw me Lucy is hier een soort van ongedeerd zorg dat iedereen klaar is morgen avond.
Dan neemt de pijn de overhand ik laat het lichtpuntje weer los, de zwarte vlekken voor mijn ogen zijn nu zo groot ik zie niks meer. Alles doet pijn, het voelt alsof mijn spieren in zuur worden gedompeld. De pijn word mijn lichaam te veel, ik word langzaam de duisternis in getrokken. Ik weet niet of ik ooit nog uit de duisternis kom, maar het geeft me de rust dat ik George heb kunnen bereiken dat ze gewaarschuwd zijn. Nu is het laatste licht puntje weg ik word opgeslokt door de duisternis.
JE LEEST
De drie werelden
Non-Fiction*een waarschuwing dat dit boek lang geleden geschreven is en ik het nooit ga editten lezen is op eigen risico ik ben er ook zeker niet trots op* Florence of nou ja prinses Florence het is al een grote schok als ze naar zweinstijn moet op haar vijfti...
