De negentienjarige Imogen is de dochter van een invloedrijke en steenrijke zakenman. Ze wist dat niet alles waar hij zich mee bezig hield precies volgens de regels ging, maar ze heeft zich nooit bemoeit met zijn zaken. Daar was dan ook nooit een red...
Deze afbeelding leeft onze inhoudsrichtlijnen niet na. Verwijder de afbeelding of upload een andere om verder te gaan met publiceren.
De rest van de dag doen Darius en ik niets anders dan zitten, eten en praten. Om eerlijk te zijn heb ik ook nergens anders behoefte aan. Over het algemeen ben ik iemand die het heerlijk vind om binnen te blijven en lekker thuis te zijn. Nietsdoen is een van mijn talenten, bedenk ik me altijd maar.
Om zes uur vinden we dat we lang genoeg in het privétheater hebben gezeten. We ruimen al onze spullen op -voornamelijk lege etensverpakkingen- en lopen naar de benedenverdieping.
Net op het moment dat we keuken in willen lopen, gaat de voordeur open. Ik draai me vragend om en zie hoe Adam met een serieuze blik naar binnenloopt. Ik zucht zacht. Hij lijkt haast permanent serieus te zijn. Ik heb hem in de afgelopen dagen maar een paar keer zien lachen, en vaak was dat dan een glimlach of een grijns.
Toegegeven maakt dat hem alleen maar aantrekkelijker.
Focus, Imogen, beveel ik mezelf.
Ik denk terug aan het gesprek met mijn vader vanochtend. Ik moet de afstand tussen ons bewaren. Personen zoals Adam, daar moet ik ver bij uit de buurt blijven.
Adam kijkt op. Als hij mij ziet, fronst hij en laat zijn blik over mijn kleding heen glijden. Een blos vormt zich op mijn wangen als ik besef dat ik rondloop in comfortabele kleding dat niet bepaald flatterend is.
'Kleed je om. We gaan uiteten'.
Verward kijk ik Adam aan. Even denk ik dat hij een grap maakt, maar zijn amberkleurige ogen staan nog even neutraal als altijd. Ik frons en sla opstandig mijn armen over elkaar.
'Wij gaan helemaal nergens heen voordat je het me op een normale manier vraagt,' snauw ik terug.
Hij had dit antwoord blijkbaar niet verwacht, want hij kijkt me al even verbaasd aan. Dan verandert zijn blik naar geïrriteerd en zucht hij diep.
'Imogen, ik heb geen tijd hiervoor. We gaan over tien minuten weg'.
Ik probeer hevig het feit te negeren dat mijn naam perfect over zijn lippen rolt. Ik voel de vlinders in mijn onderbuik opfladderen, maar ik druk het zo goed als kwaad weg. Ik ga niet van hem accepteren dat hij zo tegen mij praat.
'Nee,' blijf ik volhouden.
'Verdomme, waarom kan je niet gewoon luisteren?' gromt hij.
'Omdat ze niet je schoothond is, Adam,' neemt Darius het voor me op.
Hij komt naast me staan en slaat vriendschappelijk een arm om mijn schouders. Hij klinkt niet boos, maar neemt het wel voor me op. En daar ben ik hem dankbaar voor.
Adams ogen schieten naar Darius' arm en ik zie dat hij zijn kaken gefrustreerd op elkaar klemt. Dan haalt hij een hand door zijn haren heen en zucht hij.
'Fijn,' snauwt hij. 'Imogen, wil je alsjeblieft met mij mee uiteten? Het is een belangrijk zakendiner en ik heb een partner nodig'.
Ik grijns even, tevreden met mijn overwinning, maar schud daarna mijn hoofd. Ik trek onschuldig mijn wenkbrauwen op en kijk Adam met een glimlach aan.
