Jeon'un lideri olduğu Palyaço Kanyonu'ndaki yaşam ağacı, Jimin'in kalbine bağlıydı.
Büyülü kanyonun devasa ağacına yaşam veren Jimin, götürüldüğü kanyonda Jungkook ve beraberinde liderlik yaptığı tuhaf yaratıklarla birlikte, sihir bozulana dek yaşa...
Uzun (gerçekten uzun dlcmsöncöem) bir araba yolculuğu sonunda artık Kanyon'a vardılaar~ 🌳🍃
Bu bölümde de kafanızda birkaç soru işareti kalacak, aslında biraz düşünürseniz sanırım parçaları tamamlayarak kurguyu tahmin edebilirsiniz. Ve şunu söyleyim; 6 bölümlük geçiş bölümleri sonunda artık kitap başlıyor lfşsmcöösmvöd
Şuana dek söylediğim en içten dilekle; keyifli okumalar~ 🍒
🎧 The Piano Duet
7 ☂️ Narin dokunuşlarla anımsanan hatıralar
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Ruhumu hırpalayan tüm bilinmezliklere rağmen sebepsiz bir huzur kol geziyordu benliğimde. Yüzümü yalayıp geçen rüzgar o soğuk esintiye rağmen bir ürperti bile hissettirmiyordu tenimde. Nedenini bilmediğim bir rahatlama sarmalamıştı beni. Sanki yıllardır bilmediğim bir yük üzerimden kalkıp gitmişti.
"Sikeyim, o cüce kesinlikle yanılmıyordu!"
Jungkook'un söylediği şeyleri yine ve yine anlayamamıştım. Durmadan anlamsız şeyler geveliyordu, bunları her ne kadar öğrenmek istesem de 24 saatlik bu yolculukta sürekli beni geçiştirip durmuştu. Açıkçası bu garip yerde sorularıma cevap vermesini beklemiyordum. Gerçekten Kanyon dediği yer burası olabilir miydi? Burada nerede yaşıyorlardı ki? Yoksa...
"Aman Tanrım... Yoksa Jin hyung kötü ruhlu bir istihbarat tarafından kaçırıldı ve..."
"Hayır, hayır! Ah cidden, sana neler okuttular da sen böylesin?"
"O zaman burada ne işimiz var? Yoksa..."
"Bana bir daha azılı suçlu damgası vurmaya çalış da bak ben seni nasıl kanyondan aşağı yuvarlıyorum Park Jimin?!"
Tehditkar bakışlar ve yüzüme doğru uzatılan parmaktan korkmak dışında bir şey yapamamıştım o an. Tamam, ıssız ve karanlık olan bu tehlikeli yerden korkmadığım halde Jungkook'un tehditlerinden tırsıyordum. Bu biraz garipti. Ama şuan normal olan bir şey var mıydı da ben bunu sorguluyordum?
"Ahh... Bariyerden de geçtiğine göre o gerçekten sensin." Hırıltılı ve kısa sayılabilecek bir sesle iç çekip konuşan Jungkook'a bakmadan edememiştim. Sorulması gereken yeni bir kavram daha aklıma kazımıştım. Bariyerden kastı neydi?
Jungkook'a bakan gözlerim Jungkook'un yüzündeki o şaşkın ve düşünceli tatlı ifadenin değişip tekrar boş bakışlara dönmesiyle ondan ayrılmıştı. Gözlerimiz birbirine değidiği an kendimi bir tuhaf hissedip bakışlarımı kaçırmıştım ondan.
Etraftaki bitkilere, kayalara ve eşsiz güzellikteki manzaraya bakmadan edemiyordum. Aklımda hala sorular vardı. Bunu inkar edemezdim ama buranın güzelliği yüzünden bunları düşünmemeye çalışıyordum.
