Hep liste yaparız. Hayatımızı listeleriz resmen.
Alınacaklar listesi, gidilecek yerler, izlenecek filmler, okunacak kitaplar, yapılacak sporlar, çalınacak müzik aletleri, dostlar, unutulanlar, unutulmayanlar, ölmeden önce yapılması gerekenler....
Listenin bile listesini çıkaracak durumdayız.
Peki bu kadar mı hayat? Yaşamak dediğimiz şey genel geçer listelerin bizlere ilham kaynağı olduğu güya kendi orijinal listemizi yaptığımız nefes aldığımız bir alan mı?
Kim daha çok fotoğraf çeker paylaşırsa o daha çok yaşıyor, kim kitap resimleri paylaşıyorsa o daha çok okuyor kim daha çok konuşuyorsa o daha mı çok biliyor?
Yaptığımız listelerin bile amacı başkalarına hava atmak, onlara ne kadar eğlendiğimizi mutlu olduğumuzu göstermek... Onlarda olmayanı onlara bak ben yaptım deme şekli... Yoksa gidilen bir yerden 1231561 fotoğraflık albümle dönmek ya da her anını çektiğin bu albümü olduğu gibi sitelerde paylaşmak sadece iyi niyet göstergesi mi?
Bugünler atarlıyım biraz. İnsanların ben bildim havalarından, onların bitmek bilmez egolarından, hayattan soğumama, içimden hiç bir yaşama belirtisi gösterme isteği gelmemesine, bir yerlere kaçmak isteyişime, neyi özlediğimi bilmeden özlemeye devam etmeye, hiç sahip olmadığım benim için en önemli şeye insanların bir çoğu sahipken değer bilmez hallerine, onlara güvenmenin ne kadar aptalca olduğuna, salak insanlar yüzünden birilerinin hayatının daha da zorlaşmasına...
Saymakla bitmez bu en iyisi ben yazıyı bitireyim.
-Melda
ŞİMDİ OKUDUĞUN
Küçük Bey'in
Poetry"Küçük bir Beyefendi, düşüncelerini yazarken belki sizde orada olursunuz." Okunacak o kadar sayfa varken hepsini bir güne sığdırma. Sonbahar kapıdayken sıkıldıkça oku.
