Küçük Bey'in

Ben

onca şeye rağmen çıkıp gelsen

kılım kıpırdamaz

ya da kalem.

çünkü

geç kalan bir mevsimin affı yoktur çiçek için.

solmuşsa solmuştur solum, içim.

inan bana,

ben artık o tanıdığın küçük kız çocuğu değilim.

-bir mevsim düşün ki tuba ağacının saçlarını döksün-

geride bırakıla bırakıla geride bırakabilmeyi öğrenebilmiş bir kadının zaferi

bunu bana yaşattığın için teşekkür ederim.

ben sesimi sende unuttum

bu yüzden gel diyemedim, sustum,

bekledim.

gelmedin.

şimdi git diyorsam,

bil

bu benim sesim değil.

-senin? belki.-

benim ağlıyor oluşum senin başkasıyla gülüyor oluşunla ilgiliydi.

neyseki

geçti

n.

-ruhsuzluktan ölemiyorum şimdi.-

kurak toprağımı

hiçbir gözyaşı sulayamaz artık.

canım,

sen beni kırmadın

parçaladın,

silkelendim,

dağıldım.

beni artık bulamazsın.

-en büyük savaşı kendini ararken veren kadın yorgunluğudur şiir, doğrudur.-

ikimiz de biliyoruz

ikimizden bir etmeyeceğini şimdi

ve bir zamanlar

bir zamanları anlatmaktan vazgeçtim.

bir eylül gecesi ellerimi çiğneyip tükürdü çünkü gökyüzü

sonrası hep eksik.

bir kez yanıldım

sonra hep yenildim

bu kez sana

en çok kendime ama

galip geldiğim için

özür dilerim.

-gidişimin bileti olan saçımı kesmedim, ben gitmedim, sadece gelmeni istemedim.-

şimdi geçmez sandığım acı bana yabancıysa

aradığın numaraya mesela

artık ulaşılmıyorsa

gardım gark edilmiş göğsümü sarmışsa

korkmuyorsam yağmurdan filan

git diyorsam sahiden

diyebiliyorsam

neyse

neyse.

keşke

"olmasaydı sonumuz böyle."

Mavi Tuğba Karademir