Odama sinmiş kokun. Gözlerimi kapattığımda hala yanıbaşımda sen varmışsın gibi hissediyorum. Kalkıp önce ellerini parmaklarımda gezdirecek ardından minik bir öpücük kondurmanı bekliyorum hala. Onlarca yaşanmışlığımız ve senin kokun odama sinmişken nasıl unutabilirim seni? Odam bile unutmamamı isterken ben seni içimden nasıl silip atarım?
Penceremi açıyorum,rüzgar perdemi dans ettirerek içeriye giriyor. Havanın soğunu hissediyorum. Ürperiyorum bir anlık. Rüzgar içeriye doluyor. Yaşanmışlıklarımızı ve “biz”e dair ne varsa odamdan hiç bilmediğim yerlere sürüklüyor kendisiyle. Odamı senden arındırıyorum. Sana dair olan her şey artık benden çok uzaktalar, adını bile duymadığım bir yerlerdeler.
Yağmur damlalarının tınısı eşliğinde gözyaşlarım süzülüyor ardından. Seni rüzgarla odamdan def ettiğim gibi şimdi ruhumu arındırıyorum senden.
Gözyaşlarım yağmura karışıyor. Ağlıyorum. Gözyaşlarımla içimde sana ait bütün duygularımı akıtıyorum. Gülmemi isterdin hep. Ama ağlatıyorsun şimdi. Mutlu olmamı isterdin,acı çektiriyorsun. Ve canımı acıtan da ne biliyor musun? Bunların farkında olmaman.
Kendine onlarca minik hayat kurduğunu söylüyorsun. Onlarca gerçek olmayan hayat. Sahtelikler arasında sıkışıp kaldığın için ben üzülürken söylediğin tek kelime “mutlu ol” kadar anlamsız bir kelime oluyor. Bu aynı nefes alan birine “nefes alma” demek kadar saçma! Nasıl bu saçmalığa düşüyorsun,gerçekten anlamıyorum.
Yağmur yağıyor,yağmurun sesi gözyaşlarıma karışıyor. Bu sefer yağmur seni unutmam için yağıyor. Gözyaşlarımla birlikte yağmura karışıp akıp gidiyorsun. Yağmur duracak,bulutlar dağılacak ve güneş ışıldayacak. İşte o zaman ruhum senden arınmış olacak. Senin için pekte önem vermediğin biri hayatından çıkmış olacak.
Gözyaşlarımla mutluluğumun vergisini ödüyorum aslında. Bir kıvılcımı bekliyordum ben. Sense her şeyin alevlenmesine sebep olan o küçük kıvılcım oldun.
Ardından kara bulutlar dağılıyor.. Güneş sakince “ben buradayım” diyor. Senden arındığım için güneş bana ışınlarıyla enerji yolluyor. Yağmur sonrasında bulutların dağılmasıyla görünen güneş gökkuşağının mutluluğunu yaşatıyor bana. Artık özgürsün.
Büyük fırtınalar ardından gökkuşağı çıkar. Hayatta aslında gökkuşağı gibi. Yağmur ve güneş birbirine karışırken renkler oluşur. Sende bendeki renkleri ortaya çıkardın bir nevi.
Beni sevmeyeceğini biliyordum. Bilerek kendime acı çektirdim belkide.Sadece biraz sevmeni,sevdiğini hissettirmeni istemiştim. Ama benim için hayal kırıklığından başka bir şey olmadın. Hayal kırıklıklarım gözyaşlarına dönüştü,onlarsa yağmura karıştı. İnsan zaman zaman gözyaşı da dökmeli,evet. O zaman anlıyor mutluluğun gerçek değerini.
Ve şimdi mi? Nazım Hikmet’in bir dizesinden geliyor: “Şimdi sende herkes gibisin.”
-LacivertLimon
ŞİMDİ OKUDUĞUN
Küçük Bey'in
Poesía"Küçük bir Beyefendi, düşüncelerini yazarken belki sizde orada olursunuz." Okunacak o kadar sayfa varken hepsini bir güne sığdırma. Sonbahar kapıdayken sıkıldıkça oku.
