Bugün olanları bir kaç mesajla anlatabileceğim birine bile sahip değilmişim meğersem. Kendimi hiç bu kadar yalnız hissetmemiştim.
Hayır bir mesajdan bahsediyorum. Mesaj. Basit bir mesaj. “Bugün bunları bunları yaptım. Bisikletle böyle böyle yollardan geçtim. Bu kişiyle şu kitap hakkında konuştuk. Şu şarkıyı keşfettim.” Rehberimi açıyorum. Eski sevgililer,aramızda kan bağı dışında hiçbir bağ olmayan akrabalar,bir zamanlar ‘her şeyim’ sandığım ‘hiçbir şeyim’ler,hıı birde işi düşünce mesaj atan samimiyetsiz bir kaç arkadaş. İşte bütün rehberimin özeti. İşte bu kadar aciz ve yalnız.
Nasıl bu kadar yanlızlaştım diye düşünüyorum,nasıl?
Dostum gibi görünen iki yüzlüleri hayatımdan çıkararak. Bugün yüzüme gülüp öteki gün arkamdan onlarca şey sallayacak biricik arkadaşlarımı(!)
Ne kadar fazla gereksiz insanla çevriliymiş hayatım. Eskiyen,küçülen kıyafetler gibi. O derece gereksiz o derece boş alan kaplayan. Hepsini dolabımdan çıkarmışım. Bu yüzden bu kadar yalnızım.
Neden yalnız olduğumu anlıyorum. Yalnızlığımın gözünü seveyim o zaman! Onlarca boş insan yerine yalnızlık. Zaman zaman umutsuzluğa soksa da yalnızlık. Mesaj atacak kimsem olmasa da yalnızlık..
-LacivertLimon
ŞİMDİ OKUDUĞUN
Küçük Bey'in
Poesía"Küçük bir Beyefendi, düşüncelerini yazarken belki sizde orada olursunuz." Okunacak o kadar sayfa varken hepsini bir güne sığdırma. Sonbahar kapıdayken sıkıldıkça oku.
