Her gün evden okula okuldan eve kilometrelerce yol gidiyorum. Bu kadar yolu yanında olabilmek için gidiyor olmayı o kadar isterdim ki..
Kilometrelerce uzağımdasın şimdi. Arada dağlar, ovalar, göller var.. İkimiz aynı ağacın sonbaharda döktüğü farklı yapraklar gibi savrulmuşuz farklı şehirler farklı binalar ve farklı insanlar arasına.
Şimdi kilometrelerce özlüyorum seni,her metre onlarca yıla eşdeğer.. Özledikçe yazıyorum sana. Senin hiçbirinden haberin olmasa dahi sana kilometrelerce yazıyorum. Belki bir gün yazdığım o sayfaları birbirine ekleyip yanında olabilirim. Her şeyden çok özlediğim gülümsemeni uzun uzun izleyebilirim,yasemin kokan saçlarının kokusunu ciğerlerime doldurabilirim.
Mesafelerden nefret etsem de belkide mesafelerdi bizi birbirimize böyle bir tutkuyla bağlayan. Eğer ikimizinde nefret ettiği bu mesafeler olmasaydı bu kadar sevmeyebilirdik; daha kötüsü hiç bulamayabilirdik koca bir şehirde birbirimizi.
Yollar çok uzun. Zaman kısa. Mesafeler beni yoruyor. En kötüsü Özlüyorum.
-LacivertLimon
ŞİMDİ OKUDUĞUN
Küçük Bey'in
Thơ ca"Küçük bir Beyefendi, düşüncelerini yazarken belki sizde orada olursunuz." Okunacak o kadar sayfa varken hepsini bir güne sığdırma. Sonbahar kapıdayken sıkıldıkça oku.
