bawić nie kochać | Jan-rapowanie

episode nine

Dwa i pół miesiąca. Tyle czasu nie mieliśmy kontaktu.

I nie mogłam powiedzieć, że zmarnowałam te dni. Postawiłam na siebie, na moje samopoczucie, na relacje z moimi znajomymi, na studia.
Odwiedziłam nawet Aleksa w Gdańsku i był to naprawdę świetny weekend.

Kiedy otaczalam się ludźmi, czułam się dobrze. Gdy zostawałam sama myślałam o wszystkim co zadręczało mnie do tej pory, a teraz dodatkowo o tym, że nie mogę spotkać się z blondynem, przy którym mogłam o tym zapomnieć.
Tęskniłam za nim. Nie było to niewiadomo jak silne, ale tak bardzo kusiło mnie, żeby do niego napisać, zadzwonić. Cokolwiek.
Każde powiadomienie, które dostawałam, sprawdzałam z nadzieją, że to on.

I w końcu, mój telefon zadzwonił, a gdy zobaczyłam na wyświetlaczu numer Janka, przetarłam oczy, żeby upewnić się, czy to naprawdę się dzieje.

— Halo? — odezwałam się.

— Hela, spotkamy się? Dużo myślałem, chciałbym pogadać, wyjaśnić, pogodzić się... — zaczął, a ja spojrzałam w kierunku drzwi, przez które chwilę wcześniej wyszła Oliwia.

— Możesz przyjechać. — zaproponowałam, a on powiedział, że zaraz będzie.

I, dosłownie, pół godziny później już siedział w moim salonie. Zajęliśmy miejsce na kanapie, a ja ciężko westchnęłam.

— Chciałeś gadać, to zacznij. — zwróciłam się do niego, a on spojrzał mi w oczy i lekko skinął głową.

— Helena, dużo myślałem przez ostatnie tygodnie i zdałem sobie sprawę z paru spraw. Wydaję mi się, że naprawdę się zmieniłem, nieważne jak głupio to brzmi. — patrzyłam w swoje dłonie, bo przytłaczał mnie kontakt wzrokowy. — Potrzebuję cię, masz rację, ta relacja nie była dobra, ale naprawdę cię potrzebuję. Możemy zacząć od początku?

— Możemy. — posłałam mu uśmiech, a on podał mi rękę i przedstawił się. — Skoro dopiero się poznaliśmy, to raczej nie powinieneś siedzieć w moim mieszkaniu.

— Początki w Newonce, były fajne. Możemy o nich nie zapominać. — zaśmiał się, a ja przytaknęłam.

A resztę wieczoru siedzieliśmy, gadaliśmy o głupotach i śmialiśmy się. I było tak, jak powinno być.

Nie wiedziałam, na co się nastawiać. Szczerze, myślałam, że znów będzie tak, jak było. I się pomyliłam.

Nasza relacja zmieniła się bardzo i tym razem nasze zachowania nie wychodziły poza relacje koleżeńską. Mimo tego, spędzaliśmy razem bardzo dużo czasu. Łapaliśmy się nawet na chwilę, żeby zapalić i pogadać.
Mieszkaliśmy niedaleko siebie, więc możliwości było dużo.

Chodziliśmy nad Wisłę, na wino, na żarcie. Czasami upijaliśmy się na schodkach, a czasami podziwialiśmy obrazy w galerii sztuki.

Była tylko jedna, duża wada, z której nie do końca zdawaliśmy sobie sprawę. Jeszcze.
Albo może nie chcieliśmy zdawać sobie sprawy i woleliśmy udawać, że jest dobrze.

Zaczęła się wiosna, na podwórku było coraz cieplej. Kwiecień był naprawdę przyjemny w tym roku i stale gościło słońce.
Opuściłam mury uczelni, a delikatny wiatr rozwiewał moje włosy. Wszędzie zaczynały kwitnąć kwiaty, a ptaki śpiewały wesołe melodie.

Uwielbiałam wiosnę.

Z uśmiechem na twarzy, wyciągnęłam telefon. Miałam naprawdę dobry humor, dzięki przyjemnym wykładom i mojej ukochanej pogodzie.

— Halo? Jesteś zajęty? — odezwałam się, po wybraniu numeru Jana.

— Trochę. Co jest? — odpowiedział, a ja westchnęłam.

— Myślałam, że może masz ochotę na kawę i spacer, ale jak tak, to na luzie.

— Jestem w studiu, już kończymy, więc przychodź. — zaproponował, na co się skrzywiłam.

— Wolę nie... — jęknęłam.

On nie jest raperem. On nie jest raperem. On nie jest raperem.

— Hela... Dobra, nawet nie wejdziesz do środka, masz niedaleko, spotkamy się przed. Może być?

— Eh, okej. — uległam mu.

Stwierdziłam, że zajdę do kawiarni po drodze i wezmę nam kawy. I tak też zrobiłam.
Niedługo pózniej, byłam już w umówionym miejscu z dwoma papierowymi kubkami w dłoniach.

— Hej. — przywitałam się z blondynem i cmoknęłam go w policzek, po czym podałam mu napój. — Jak tam?

— Chyba dobrze. — wzruszył ramionami. — Jak zajęcia?

— Też. Gdzie idziemy? — zapytałam, a on skinął głową przed siebie. 

Więc włóczyliśmy się ulicami Warszawy, gadając o głupotach, które nie dotyczyły nas. Bo my po prostu nie umieliśmy się na siebie otworzyć, mimo, że udawaliśmy, że umiemy.

Wmawialiśmy sobie, że ta relacja jest lepsza i prowadzi do czegoś dobrego, ale tak po prostu nie było. Spędzaliśmy miło czas jako znajomi, ale trzymaliśmy tak ogromny dystans, że stale pozostawaliśmy w miejscu.
Wycofaliśmy się trochę i nie dochodziło między nami do niczego bliższego. Nawet, gdy byliśmy pijani.

I jakaś część mnie zdawała sobie z tego sprawę. Właściwie, coraz więcej rzeczy dostrzegałam, ale trzymałam to w głębi, licząc, że zamiotę problem pod dywan.

Może bałam się, że jeśli teraz nie wyjdzie, to stracę go na zawsze?

Bo jak macie być ze sobą, to nawet za parę lat.