[COMPLETED]
Quinn, an orphan who then got adopted by Torres Family, had always believed she encountered the harsh reality that young. She kept her pain hidden and tried to stay awake by singing and creating songs. Then she met Yael, a VJ student and...
Oops! Ang larawang ito ay hindi sumusunod sa aming mga alituntunin sa nilalaman. Upang magpatuloy sa pag-publish, subukan itong alisin o mag-upload ng bago.
Nang makaalis si Papa ay niyakap niya muli ako at pinaalalang bibisita siya sa akin. Pagkatapos ay tinapik niya ang aking balikat at nagpaalam. Hindi pa naman huli ang lahat para makilala ko ang asawa niya at ang kapatid ko. At alam kong tatanggapin din nila ang desisyon ko gaya ng pagtanggap ni papa nito.
Sinundan ko ng tingin si papa na naglalakad papalayo sa hallway na dinaanan namin kanina hanggang sa tuluyan na siyang mawala sa paningin ko. I heaved out a sigh and held my chest, near where my heart is.
I know this is what I want.
Alam kong hindi ako magsisisi sa desisyon kong ito. Gusto ko rin namang makasama si Papa pero alam kong hahanap-hanapin ko pa rin ang buhay na 'to. Na kasama sila.
Nakangiting iniwas ko ang tingin at dahan-dahang nagsimulang maglakad patungo kay Analie at Yael.
"Aalis ka na? H-here..." Ngayon ko lang napagtantong may hawak palang susi ng bahay si Analie. Did she really think I'd leave?
I took the keys and looked at it for a second before looking back at Analie. Nakaukit sa mukha niya ang lungkot. Gusto na rin ata maiyak pinipigilan lang niya. Mas lumawak pa ang ngiti ko at hindi na nag-aksaya pa ng panahon at binitawan ang crutches sabay sinunggaban ng yakap si Analie. She nervously called my name. Muntik pa siyang mabangga sa dingding pero buti na lang at nabalanse niya ang katawan niya.I
hugged her tight as I can. Her arms were in the air, confused why I was hugging her. The keys dangled and made a noise when I gripped it tight.
I whispered. "Am I too late to keep my bed near the window?"
Tila dumaan ang isang anghel nang tumahimik ang pagilid. Ang lakas ng paghinga ko. Nang tingnan ko si Yael, pati siya ay nanlaki ang mga mata pero kalaunay unti-unti ring napangiti.
Naramdaman ko na lang ang pagpulupot ng mga braso ni Analie sa akin at niyakap ako ng mas mahigpit pa. I can hear her sniffing, meaning she was already crying. Natawa tuloy ako pero nararamdaman na rin ang panunubig ng aking mga mata.
"I'm sorry for always trying to leave, Analie. Pangako, dito na ako. Hindi na ako aalis... I'm sorry for always making you worry."
"I still love you though..." bulong niya rin ng hindi kinakalas ang yakap. "You can keep the bed."
I laughed. She squeezed me again before breaking the hug and giving me back the crutches. Tumitig siya sa akin nang ilang minuto bago binuksan ang pinto at bahagyang hinila ako... enough for them to see me. Napatingin kaagad sila sa amin nang walang nagsasalita.
"Ate?" Seb looked at me. "Are you saying... good bye na?"
Nang sabihin niya 'yon ay nabigla na lang kami nang umiyak si Nicole at Lisa. Napalingon kami sa kanila na magkayakap na nakatingin sa akin. Kinagat ko ang pang-ibabang labi at hindi nagsalita at para pigilan ang pagtawa ko. Dahil dun ay mas lalo lang silang naiyak. Para bang alam na nila ang sasabihin ko.
