Η γυναίκα με τα χίλια πρόσωπα 2. Οι μάσκες πέφτουν.

Κεφάλαιο 11

Αμέσως το σήκωσε με λαχτάρα. Του είχε λείψει τόσο πολύ να ακούσει την φωνή της. Όπως να την δει και από κοντά, έστω και μεταμφιεσμένη.

<<Ναι>> είπε με κομμένη την ανάσα.

<<Γεια σου Απόλλωνα>> του είπε η γυναίκα χαμογελώντας.

Μόλις άκουσε την φωνή της, σφίχτηκε η καρδιά του από ευτυχία.

<<Ελπίζω να μην ενοχλώ>> του είπε.

<<Εσύ να ενοχλείς;>> γέλασε εκείνος. <<Δεν ξέρεις πως περίμενα αυτό το τηλεφώνημα>>.

<<Αλήθεια;>> τον ρώτησε εκείνη.

<<Εννοείτε αλήθεια. Αμφιβάλεις;>>.

<<Όχι... Δεν είναι αυτό. Αλλά σκέφτηκε ότι είσαι γυναικάς και εκεί έξω υπάρχουν πολλοί πειρασμοί...>>.

<<Ο μόνος πειρασμός για μένα είσαι εσύ>> της απάντησε. <<Μην ξεχνάς ότι εγώ είμαι έτοιμος για όλα. Εσύ είσαι εκείνη που μου αντιστέκεσαι και δεν δέχεσαι να με δεις>>.

<<Ναι... όσο για αυτό...>> του είπε απαλά, σχεδόν ψιθυριστά, αλλά δεν συνέχισε.

Εκείνος σταμάτησε να αναπνέει και περίμενε με αγωνία να ακούσει.

<<Νομίζω πως ήρθε η ώρα>> συνέχισε τελικά αυτό που έλεγε.

Ένας χείμαρρος από ευτυχία τον πλημμύρισε άγρια σε όλο το σώμα.

Περνούσαν οι στιγμές και ο Απόλλωνας δεν τολμούσε να ξεστομίσει τίποτα, από την ευτυχία του. Φοβόταν μην χαλάσει η στιγμή.

<<Όλα καλά;>> τον ρώτησε η γυναίκα.

<<Ναι>> της απάντησε ο Απόλλωνας αμέσως. <<Απλά... δεν το περίμενα. Προσπαθώ να διαχειριστώ τόση χαρά απλά>>.

Την άκουσε να γελάει και γέλασε και εκείνος μαζί της.

<<Λοιπόν, ας μην χάνουμε χρόνο>> της είπε. <<Που να έρθω; Όπου και να μου πεις, θα είμαι εκεί σε δέκα λεπτά>>.

<<Ηρέμησε Απολλωνάκο μου...>> του χαμογέλασε εκείνη τρυφερά. Στον άντρα άρεσε η προσφώνηση της, αλλά ένιωσε μια απογοήτευση.

<<Μα... εσύ είπες ότι ήρθε η ώρα>> της είπε.

<<Ναι. Και το εννοώ. Απλά δεν εννοώ τώρα, τώρα>>.