Η γυναίκα με τα χίλια πρόσωπα 2. Οι μάσκες πέφτουν.

Κεφάλαιο 20

Ο Απόλλωνας καθόταν και κοιτούσε την Μαρία να κοιμάται στο κρεβάτι του γαλήνια και όμορφη. Πήγε την κοπέλα σπίτι του για να κοιμηθεί, καθώς ήταν εξαντλημένη από το ξενύχτη και τα ποτά. Η κοπέλα μετά το φιλί τους έλπιζε ότι θα έκαναν έρωτα μόλις γυρνούσαν στο σπίτι, αλλά ο Απόλλωνας δεν έκανε κίνηση για να την πλησιάσει. Δεν ήθελε να κάνει καμία βλακεία και να την πληγώσει πάλι. Ένιωθε τόσο μπερδεμένος και υπήρχε δίλημμα μέσα στην καρδιά και το μυαλό του. Θα ήταν ένα φρικτό ψέμα αν έλεγε ότι δεν ένιωθε αγάπη, στοργή και ίσως και ερωτικό ενδιαφέρον για την Μαρία. Μα, όλα αυτά που ένιωθε για την κοπέλα δεν ήταν τίποτα μπροστά στον έρωτα που αισθανόταν για την γυναίκα με τα χίλια πρόσωπα. Ένιωθε πως μαζί της δεν είχε τελειώσει ακόμα. Η γυναίκα θα ξανά επικοινωνούσε μαζί του. Το ήξερε, το ένιωθε.

Συνέχισε να κοιτάει την Μαρία να κοιμάται, δίχως να του φαίνεται καθόλου βαρετό θέαμα. Ένιωθε τόσο μπερδεμένος. Και αν ένιωθε για την Μαρία ότι ένιωθε επειδή είναι μητέρα της κορούλας του; Αν αισθανόταν απλά στοργή για εκείνη επειδή τον έκανε πατέρα; Όχι, δεν μπορούσε να το ρισκάρει και να την πληγώσει για άλλη μια φορά. Θα περίμενε την γυναίκα με τα χίλια πρόσωπα που ήξερε ότι τα συναισθήματα για εκείνη ήταν αληθινά και δυνατά.

Μόλις ξημέρωσε για τα καλά το πρωινό της Κυριακής, ο Απόλλωνας ετοίμασε καφέ και μερικές φέτες με ψωμί για την Μαρία και τον ίδιο και την ξύπνησε τρυφερά. Της σέρβιρε τον καφέ στο τραπέζι της κουζίνας και κάθισαν να φάνε μαζί πρωινό. Η Μαρία τον ευχαρίστησε και ήπιε λίγο από τον καφέ της. Φαινόταν κάπως προβληματισμένη.

<<Είναι όλα εντάξει;>> την ρώτησε ο Απόλλωνας. <<Φαίνεσαι σαν να σε απασχολεί κάτι>>.

<<Να... σκεφτόμουν πως ήταν δύσκολο να σε ξεπεράσω όταν ήσουν κόπανος. Πόσο μάλλον τώρα που άλλαξες και έγινες τέτοιος άντρας...>> του είπε.

Ο Απόλλωνας έσκυψε το κεφάλι του σκεπτικός. Δεν ήξερε τι εννοούσε όταν έλεγε 'τέτοιος άντρας' αλλά σίγουρα είχε πολύ δρόμο μπροστά του για να νιώσει ότι έχει διορθώσει τα λάθη του παρελθόντος. Πολλές φορές ένιωθε να παλεύει μέσα του με τον παλιό του εαυτό.

<<Είμαστε εντάξει>> του χαμογέλασε η Μαρία. <<Δεν χρειάζεται να μου εξηγήσεις τίποτα. Μην νιώθεις άσχημα. Ξέρεις ότι δεν μου αρέσει να με λυπούνται. Και άλλωστε δεν θέλω να είμαστε μαζί επειδή είμαι μητέρα του παιδιού σου η επειδή 'έτσι είναι το σωστό'. Θέλω να είσαι όλο δικός μου, επειδή είσαι ερωτευμένος μαζί μου. Θέλω να καίγεσαι για μένα. Πράγμα που δεν θα γίνει ποτέ. Οπότε δεν χρειάζεται να πούμε κάτι άλλο. Δεν μπορούμε κανέναν να ερωτευτούμε με το ζόρι. Αυτό το πράγμα βγαίνει από μέσα μας, φυσικά. Όμως δεν θέλω να ανησυχείς για μένα. Είμαι καλύτερα τώρα. Είμαι εντάξει>> συνέχισε να του χαμογελάει και τον άγγιξε στο χέρι. Ο άντρας έβλεπε μέσα στα μάτια της ότι η κοπέλα πονούσε για εκείνον, αλλά προσπαθούσε να το κρύψει.