ကျယ်ဝန်းလှတဲ့ ခြံကြီးထဲမှာ ခမ်းနားစွာတည်ရှိနေတဲ့ဘအိမ်တစ်အိမ်.....အထီးများကျန်နေမလားပဲ.....
အိပ်ခန်းထဲက စာရေးစားပွဲပေါ်မှာ စာအုပ်တစ်အုပ်ကို ဖတ်ရင်း ခနတာ ငြိမ်သက်နေတယ်...
"ဦးဦး ဘာယုတ်နေတာယဲ"
"ခီခီလေး ဦးကစာရေးမလို့"
"ဟွန်း ဦးဦးနဲ့ကစားမို့ပါချို ဦးဦးကဘာရေးမှာယဲ"
"ဒိုင် ယာ ရီ"
"ခီခီယဲ ရေးချင်တယ်"
"ကြီးလာရင်ခီခီလည်းရေးရမှာပေါ့"
"ဟွန်း ပီးဂျော"
နှုတ်ခမ်းလေးဆူကာပြောပီးထွက်သွားတဲ့ကလေးလေး အရွယ်နဲ့မလိုက်အောင်အရမ်းစကားတတ်တာ သေချာပေါက်တူတဲ့သူတယောက်ရှိတာပေါ့
အမြဲလွမ်းနေရတဲ့လူတယောက်
<<<<<<လွန်ခဲ့သော၂၃နှစ်ခန့်က>>>>>>
ဆေးရုံခွဲခန်းရဲ့ရှေ့မှာ ခေါက်တုံ့ခေါက်ပြန်လျှောက်နေတဲ့လူတယောက် ပါးစပ်ကလည်းပွစိပွစိနဲ့ အငြိမ်မနေနိုင်...
ခနအကြာ ခွဲခန်းထဲကသူနာပြုတစ်ဦးထွက်လာတယ်....
"လူနာရှင်က ဘယ်သူလဲရှင့်"
"ကျွန်တော်ပါ"
"အော် ဟုတ်ကဲ့ ဂုဏ်ယူပါတယ်ရှင့် သားလေးမွေးပါတယ် ကလေးရော လူကြီးရော ကျန်းမာပါတယ်ရှင့်"
"ကျေးဇူးပါဗျာ .. ဘယ်တော့ဝင်ကြည့်လို့ရမလဲဗျ"
"ခွဲခန်းထဲကနေ ရိုးရိုးအခန်းထဲပြောင်းပီးရင် တွေ့လို့ရပါပီ"
"ဟုတ်ကဲ့ပါဗျ"
သူနာပြုမလေးလည်း အသိအမှတ်ပြုတဲ့အနေနဲ့ ခေါင်းတစ်ချက်ငြိမ့်ကာပြုံးပြပီး ခွဲခန်းထဲပြန်ဝင်သွားတယ်..
သူလည်းဖုန်းထုတ်ပီး သူ့အဖေဆီလှမ်းပြောလိုက်တယ်..
"ဟယ်လို အေဖ့..အဖေ့မြေးလေးမွေးပီ ယောကျာ်းလေးဗျ"
"ဟာ...ဟုတ်လား..အေးအေး ကောင်းတာပေါ့ ဝက်ပေါက်လေးလည်းအဖော်ရတာပေါ့"
"ဟုတ် အဖေ"
"အေးအေး အဖေ ခနနေဆေးရုံလာခဲ့မယ်"
လို့ပြောပီးဖုန်းချသွားတယ်..
أنت تقرأ
ဒိုင်ယာရီ
عاطفيةwpမွာပထမဆုံးေရးတဲ့ficေလးမို႔ မေကာင္းခဲ့ရင္ႀကိဳေတာင္းပန္ပါတယ္ရွင့္ ဒီထဲမြာ သီခ်င္းစာသားေတလည္းပါနိုင္တာမို႔လို႔ အကုႏႅဳံးကို crdေပးပါတယ္ wpမှာပထမဆုံးရေးတဲ့ficလေးမို့ မကောင်းခဲ့ရင်ကြိုတောင်းပန်ပါတယ်ရှင့် ဒီထဲမှာ သီချင်းစာသားတေလည်းပါနိုင်တာမို့လို့ အကု...
