Bir masalın güzel satırlarında başlar gibi başladı her şey ama hayır. Bizimki ne bir masaldı ne bir hikaye.
Yazarın kaleminin mürekkebi kararmaya yüz tutmuş hayatlarımıza yavaş yavaş damladı.
Bu bizim hikayemizdi ama başkaları yazmıştı. Yine hayatım...
"Sanırım öyle." dedim Mehir'e onay verip bilekliğimi Mehir'in bilekliği ile birleştirirken. Tek tek bileklikleri birbirine dokundurduğumuzda ilk önce ufak bir ışıltı oluşmuştu, ışık yavaşça büyüdüğünde bileğimi çekmek istedim ama bileklik diğerlerine yapışmış gibiydi.
"Taşlardan sesler geliyor! Duyuyor musunuz?!" Karan'ın dediği ile etrafıma bakındım, ayaklarımızın altındaki toprak delicesine sallanıyordu fakat birimiz dahi bu durumdan etkilenmişe benzemiyorduk. Bileklerimiz öyle bir kuvvet ile bağlanmıştı ki damarlarımızdaki kan dahi birbirine uyum sağlıyor gibiydi. Sağ tarafımızdaki toprak bir anda patladığında çığlık atarak yanımdaki Enis'in koluna sarıldım.
"Ev oluşuyor sanırım!" dedi Mehir bağırarak.
"Bu kadar korkutucu olmak zorunda mıydı?!" Sesim onlara ulaşmış mıydı bilmiyordum ama şu an bunu düşünecek bir durumda değildim. Enis'in koluna biraz daha sarılırken tırnaklarımı üzerindeki hırkaya bastırdım. Enis kafasını başıma bastırdığında etraf biraz daha sakinleşmiş gibiydi. İmer'in çığlıkları dinerken toprakta yavaşça sallanmayı kesti.
Bileğim biri tarafından itilmişçesine yanıma düşerken gözlerimi hafifçe araladım. Toprağın içinden çıkmış olan beyaz bir ev oluşmuştu, önceki evden daha büyük bir boyuttaydı. Kapısı üç metre civarında, demirdendi ve bu çok... ürkütücü duruyordu.
