Bir masalın güzel satırlarında başlar gibi başladı her şey ama hayır. Bizimki ne bir masaldı ne bir hikaye.
Yazarın kaleminin mürekkebi kararmaya yüz tutmuş hayatlarımıza yavaş yavaş damladı.
Bu bizim hikayemizdi ama başkaları yazmıştı. Yine hayatım...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
4.Bölüm: "Çığlıklarla Dolu Fısıltılar" "Hiç mi görmediler gülüşlerimdeki acıları, hiç mi fark etmediler içimde ağlayan küçük kızı, anneleri hiç mi kesmemişti onların saçlarını?"
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
"Belda..."dedi tekdüze bir sesle. Bu ses hayatımdaki en önemli insana, anneme aitti. Göz kapaklarımı aralamaya çalıştım, kirpiklerim birbirine sıkıca tutunmuş bakışlarımı gizlemişti.
"Anne!" sesim fısıltı gibiydi. Binlerce çığlığı içinde barındıran bir fısıltı.
"Özür dilerim, onlara izin verdiğim için özür dilerim!"Sesinin altında yatan acı kalbime işleniyor, onun gizlediği acıyı ben hissediyordum.
Gözlerimi hırsla açtığımda, bakışlarım ortama alışmak için kısıldı."Anne... Rüya mıydın?" diye fısıldadım dolu gözlerimle. Ona şu an o kadar çok ihtiyacım vardı ki, bir kez daha rüyamda görebilmek için saatlerce yataktan çıkmayıp uyuyabilirdim.
"Hayır... rüya değildim. Beni anlaman için geldim, burada olman lazım. Seni hayata getirmemin tek sebebi ailemin istekleri için savaşacakbirinin olması gerektiğindendi. Ben yapamazdım Belda, burada savaşamazdım... Ama sen yapabilirsin! Kırılan Barış'ı düzeltmeden sakın gelme."
"Anne bu yaptığın... Bu yaptığın bencillik! Beni bu pisliğe atamazsın, ben senin oyuncağın değilim!" Yataktan kalkarak annemin sesine doğru koştum. Sürekli takılıp düştüğüm halılar artık dizlerimi acıtmayabaşlamıştı ama durmadım.
Annemin sesi bir kez daha yükseldi; "Beni suçlayamazsın!Seni korumaya çalıştım, 22 yıldır tek derdim seni korumaktı ama olmadı!"
"Beni bunun için doğurmasaydın o zaman!" dedim kırgınlıkla. Kapıyı açarak dışarı çıktığımda annem birkaç metre ilerimdeydi. "Sen, sen çok bencilsin!" Ona edebileceğim tek hakaret buydu, daha ileri gidemeyeceğini o da biliyordu.
