Bir masalın güzel satırlarında başlar gibi başladı her şey ama hayır. Bizimki ne bir masaldı ne bir hikaye.
Yazarın kaleminin mürekkebi kararmaya yüz tutmuş hayatlarımıza yavaş yavaş damladı.
Bu bizim hikayemizdi ama başkaları yazmıştı. Yine hayatım...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
🖇️2007, BELDAERÇİL
"Belda?"
Hıçkırıklarım biraz daha yükseldiğinde kafamı yastığa biraz daha bastırdım. Babamın elini omzunda hissettim. Bir kez daha seslendi ama ağzımı açıp konuşacak hali bulamıyordum kendimde.
"Annen bu, bilmiyor musun kızım? Her zaman soğuktur. Seni sevmediği için değil, karakteri böyle onun. Sevmese doğurur muydu seni?"
Acıyan gözlerimi açıp karşımdaki duvara baktım. Ona dönersem daha çok ağlardım biliyordum. "Böyle sevecekse sevmesin baba. Bana sevgisini göstermeden büyütecekse ha o büyütmüş ha sokaktaki bir yabancı! Ne fark eder ki?"
Sekiz yaşında bir kız çocuğuydum ama annesizlik öyle bir histi ki, sekiz değil seksen yaşındaymış gibi bir ağırlık veriyordu kalbe. Yaşayan birini kalpte öldürmek zordur, ben annemi öldürmek için çocukken başlamıştım bu zor savaşa.
"Kara kızım, keklik kızım... umudum kızım."
🖇️GÜNÜMÜZ, DAFYANKA
"Belda aç kapıyı!" Bir yumruk daha indi kapıya, Karan'ın sert sesi bedenimi titrettiğinde göz yaşlarım biraz daha hızlı aktı. "Belda, ne oldu? Çık hadi, beraber hallederiz."
Ellerimi yanaklarımda gezdirip yaşları kuruladım. "Beraber hiçbir şeyi halledemeyiz, gelmiyorum ben bir yere."
"Aynen biz de bırakıp gideriz kesin seni, çıksana kızım!"
İstese kapıyı kırardı ama yapmıyordu. Korkacağımı ya da daha çok inat edeceğimi biliyordu ve bunlar olmasın diye beni buradan çıkarmak için saatlerce dil dökebilecek biriydi Karan.
"Belda kapıdan uzaklaş, altında kalırsan umurumda olmaz sümük gibi seni orada bırakır giderim haberin olsun."
Oysa Enis öyle biri asla değildi. Kapıyı kırıp beni paçamdan çekiştirerek diğer evrene götürürdü.
Kapıya son bir kez tıklattığında kalkmamak için yemin etmiş gibi oturmaya devam ettim.
"Ateş Güzeli, çekil oradan." dedi Hephaistos kurşungeçirmez bir sesle. Onu dinleyen Belda sessizce inine çekildi ve ben orada oturmaya devam ettim.
"Güzelim çekil oradan!" diye sinirle fısıldadı bu kez. Kapıya bir anda gelen darbe ile bir şeyler yere düşse de tamamen kırılmamıştı. Birkaç saniye içerisinde biri beni kucaklayıp köşeye çektiğinde bunun kim olduğunu bildiğim için direnmeden bekledim.
Kapı gürültü ile kırıldığında gözlerim bir süre yerdeki kırık kilit de boş bir ifadeyle dolandı. Üzerimdeki bakışları hissetsem de kafamı kaldırıp gözlerinin içine bakmadım.
