De Toekomst (2)

Hoofdstuk 17

Het is ochtend,Patricia en Robbie maken zich klaar voor het ontbijt en om de kinderen naar school te sturen. Irene heeft zich aangekleed en kijkt in de spiegel. Ze is nu al een maand op haar lijn aan het letten en tot nu heeft het een geslaagd resultaat. Alleen voelt ze zich wat duizelig,maar als dat het enige is.  'Irene?!' Er wordt op de deur geklopt.  'Ja! ik kom!' Roept Irene naar Patricia. Irene luistert aan de deur en hoort dat Patricia weer naar beneden loopt. Irene loopt naar haar kast om haar pillen in de tas te stoppen en gaat naar beneden.  Op school ,loopt ze,kijkend om zich heen of niemand haar ziet,naar de wc. Eenmaal in het wc-hok ,buigt ze voorover en steekt,voor de zoveelste keer haar vinger in de keel en een bruine vloeistof ontsnapt uit haar mond. Ze trekt het meteen door,draait de deur van het slot,spoelt haar mond ,neemt een kauwgom in haar mond en loopt naar de les. Lopend op de gang,lijkt het alsof alles draait in de gang. Even raakt ze haar evenwicht kwijt,maar kan zich nog net recht houden door tegen de muur aan te leunen. Een klasgenoot ziet het bijna gebeuren en bekommert zich over haar.  'Gaat het?'  'Ja,ja.' Liegt Irene dan. Ze lopen dan samen verder naar de klas en gaan zitten. De juf komt dan binnen en begint de les. Maar tijdens de les begint Irene zich steeds slechter te voelen en beginnen alle letters die op het bord staan ,te draaien voor haar ogen. Ergens in de verte hoort ze nog wel stemmen die blijkbaar vragen of het wel gaat,maar dan wordt het zwart voor haar ogen.  'Irene! Tamara,pak mij mobiel!'  De juf krijgt haar mobiel en belt meteen 112. Maar zodra de juf de hulpverleners aan de telefoon heeft,komt Irene bij.  'Wacht,ze komt bij.'  De juf haalt haar mobiel van haar oor.  'Irene,gaat het?'   'Ja,ja.'  'Moet er nog een ambulance komen?' Als Irene het woord 'Ambulance hoort,panikeert ze van binnen en schudt al vrij snel nee.  'Oke,nee. Het is niet meer nodig. Danku.'  De Juf hangt op en richt zich tot Irene.  'Weet je zeker dat het weer gaat?'  Irene knikt nogmaals. Ze probeert recht op de grond te gaan zitten en krijgt wat ranja en een koek aangereikt van een klasgenoot.  'Ik zal toch je ouders moeten verwittigen,meisje.'  Irene heeft zelfs moeite met reageren, en laat het allemaal maar gebeuren. Even later arriveert Patricia volledig in paniek de school binnen en ziet Irene op de gang ,wachten op een stoel.  'Ach,meisje!' Ze komt naast haar zitten en omhelst haar.  'Gaat het?'  'Ja,mam. Het stelde niks voor..'  Irene klinkt geïrriteerd.  De juf heeft gehoord dat Patricia al op school is en loopt op haar af.  'Kan ik u even spreken?' Patricia knikt ,staat op en loopt met de juf mee. Na een paar minuten is Patricia terug en rijden ze naar huis. Thuis wordt Irene op de bank gelegd en komt Patricia naast haar zitten. Ze maakt zich veel zorgen om haar dochter,ook heeft ze aan de juf verteld dat het misschien te maken kan hebben met de emoties die Irene zich nu met zich meedraagt vanwege de ziekte van Linda. Maar ze moesten eens weten wat er echt aan de hand is. Patricia heeft een groot glas cola voor Irene gepakt en komt naast haar zitten.  'Meisje,maak je je zo zorgen om Linda?'  Irene zucht.  'Ma,ik...'  'Schat,het komt echt goed met haar. Geloof mij nu,oke? Wees gewoon lekker een puber? jij hoort je niet druk te maken over volwassenen problemen.'  Patricia legt bezorgd haar hand op haar been. Irene lacht wat moeilijk en drinkt van haar cola. 'Wat nou als we vanmiddag eens bij Linda op bezoek gaan?'  Irene knikt.  'Is goed.'  Opdat moment komt Robbie naar binnen gerend.  'Irene? wat is er gebeurd?'  'Ze is flauwgevallen op school.' Verteld Patricia.  'Wat?! Gaat het?'  'Ja,pa.' Antwoordt Irene. Robbie krijgt door dat hij niet door moet vragen en zwijgt. 

Linda slaapt nog en Jeroen speelt met de kinderen.  'Papa? Waar is mama?' Vraagt Milou.  'Mama slaapt eventjes,schat.'  Dan hoort hij Linda boven naar hem schreeuwen. Hij haast zich naar boven,maar merkt dan waar hij voor moest komen en is dan ook te laat. Hij ziet Linda voorover gebogen uit bed hangen en ziet haar overgeven. Hij rent naar haar toe en houdt er een emmer onder. Linda gaat,als het eenmaal over is,achterover liggen en hijgt van vermoeidheid.  'Gaat het?'  'Ik-ik ben zo moe,Jeroen...zo moe..'  Al dagen voelt Linda zich steeds zwakker worden. Morgen heeft ze weer een chemo ,maar ze ziet er deze keer zo tegenop. Elke dag lijkt ze zwakker te worden. Jeroen begint het ergste te vrezen ,maar wil er niet aan toegeven. Het kan niet zijn dat Linda het nu al wil opgeven.  Hij heeft een glas water voor haar gepakt en laat haar drinken.  'Probeer nog wat te slapen,schat? Ik breng de kinderen wel naar je ouders ,dan..dan zijn jij en ik even alleen.'  Uit het niets begint Linda alleen nog maar te huilen,er lijkt geen eind aan te komen. Jeroen vindt het onverdraaglijk om haar zo te moeten zien,het liefst...het liefst wou hij dat hij hier zelf even weg kon. Als hij daar aan denkt,vindt hij zichzelf al snel een egoïst. Maar wat moet hij dan? Jeroen voelt zich machteloos.  'I-ik wil dat jij en de kinderen hier bij mij blijven. I-ik wil dat de kinderen even bij mij zijn.'  Jeroen zucht.  'Ik haal ze wel even.' Hij loopt naar beneden en komt terug met Milou en Tobias. De andere tweeling zijn hun middagdutje aan het doen.  Milou en Tobias klimmen op bed en worden vastgepakt door Linda. Het is Milou opgevallen dat Linda sinds gisteren een muts draagt op haar hoofd.  'Mama? Waarom heb jij een muts op? Heb je het koud?' Lacht ze dan ook onwetend. Linda werpt dan meteen haar blik naar Jeroen. Beide vinden ze dat de kinderen ooit de waarheid moeten weten.   'Jullie weten dat mama al een tijdje ziek is en daarvoor naar het ziekenhuis moet. Nou,daar krijgt mama van de dokters een medicijn om beter te worden. Alleen door dit medicijn wordt mama kaal.'  Dan haalt ze langzaam en met veel moeite de muts van haar hoofd en dan is het ijzig stil. Jeroen ziet weer haar kale hoofd en slikt. Weer wordt hij op de harde feiten gedrukt ,weer komt het besef dat Linda ziek is en misschien niet beter gaat worden.  'Wil je voelen?' Linda buigt haar hoofd naar Milou en Tobias en laat ze voelen. Ongemakkelijk beginnen ze te lachen. Jeroen lacht ook,maar door zijn tranen heen. Maar ook omdat hij ziet hoe sterk Linda zich houdt tegenover de kinderen. Hij kan het even niet aan en loopt de kamer uit. Linda ziet het,ze weet maar alte goed dat Jeroen het er moeilijk mee heeft.  'Mama is even naar papa,gaan jullie maar spelen.' Linda stuurt de kinderen naar de slaapkamer waar ze kunnen spelen en Linda loopt naar beneden.  'Jeroen?'  Jeroen zit op de bank met zijn benen opgetrokken en zijn hoofd rust op zijn knieën. Linda schrikt van hoe ze Jeroen aantreft. Ze gaat naast hem zitten en streelt over zijn haar.  'Liefje?'  Jeroen kijkt op en Linda ziet hoeveel verdriet hij heeft.  'H-het spijt me zo,Lin.'   Linda begrijpt niet waar Jeroen het over heeft.  'Schat,waar heb je het over?'  Jeroen slikt zijn tranen weg. (Ondertussen kun je het nummer:'Everglow' Luisteren van Coldplay)   Linda raakt bezorgd.  'I-ik...ik moet er meer voor je zijn.'    'Maar dat ben je toch? Je steunt mij,door dik en dun! je bent er voor de kinderen. ' Jeroen lacht en breekt. Linda pakt hem vast en streelt door zijn haar.  'Liefje,in voor en tegenspoed,weet je nog?' Linda kust hem op zijn hoofd.  'Ik ben zo bang je voorgoed kwijt te raken.Ik kan er met mij hoofd niet bij.' Als Linda dat hoort,staart ze voor zich uit en rolt er een traan over haar wang.   'Je raakt mij nooit kwijt,schat. Nooit.' Jeroen kijkt haar aan.  'Je bent het allerbelangrijkste in mijn leven,Linda.'   'Jij in de mijne,schat.'  Jeroen pakt haar gezicht vast en zoent haar passioneel. Het is laat in de avond,Linda heeft de kinderen naar bed gebracht met de kracht die ze nog had en is daarna zelf vrij snel in slaap gevallen. Jeroen sluit beneden af en gaat ook naar bed. Hij is boven en ziet dat Milou bij Linda in bed is gekropen en in haar armen in slaap is gevallen. Lachend loopt hij naar hen toe ,kruipt erbij en slaat zijn armen om hen heen. Genietend en met een grote lach kijkt hij naar zijn meiden en valt ook langzaam in slaap. 

De volgende ochtend lijkt er niks aan de hand,Jeroen heeft Linda nog laten slapen en brengt de kinderen naar school. Als hij terug is,merkt hij dat Linda nog steeds slaapt. Hij besluit haar lief wakker te maken.  'Liefje,het is tijd om te eten.' Jeroen kruipt naast haar op bed en wrijft over haar wang. Die koud aanvoelt. Jeroen raakt in lichte paniek.  'Liefje?' Hij schudt haar nog voorzichtig wakker,maar als ze daar niet op reageert raakt hij meer in paniek en belt 112.   'Ja,Met Jeroen Cornellisen,mijn,mijn vrouw.....' Jeroen kijkt vol angst en wanhoop naar zijn vrouw die roerloos en leefloos op bed ligt.  Hij laat zijn hand van ellende op zijn hoofd rusten.  'Ja,mijn vrouw! ze-ze wordt niet wakker! z..ze heeft kanker en is daarvoor in behandeling..'  Na vele stressvolle minuten die uren leken,is de ambulance er en reanimeren haar. Ze komen er achter dat ze waarschijnlijk een hartstilstand heeft gehad. Dan besluiten ze haar mee te nemen naar het ziekenhuis om verder onderzoeken uit te sluiten. Jeroen mag mee en belt onderweg naar het ziekenhuis de vader van Linda.  Eenmaal aangekomen rent Jeroen mee achter Linda aan die een kamer wordt ingereden en Jeroen moet wachten in de gang. Slopende uren gaan voorbij en Jeroen heeft inmiddels steun gekregen van Amber,Nienke en Fabian.  'Gaat ze het redden,denk je?'  Vraagt Amber voorzichtig.  'Ik...ik weet het niet,Amber...'  Dan verschijnt Noa op de gang. Jeroen staat op en krijgt last van zijn geweten. Even probeert hij zich in te houden,maar dat duurt maar even. Hij vliegt op haar af.  'Het is godverdomme allemaal jouw schuld!' Roept hij kwaad. Fabian haalt hem van Noa af.   'Noa,het is beter dat je gaat.' Moet Nienke hem teleurstellen. Noa begrijpt het en vertrekt. Fabian richt zich tot Jeroen.   'Gaat het?' Jeroen knikt. Dan ziet hij dat er een dokter op hen komt af lopen.  'En?'   'Uw vrouw heeft vannacht een lichte hartstilstand gehad..We zijn nog aan het uitzoeken hoe dat kan. Ze ligt helaas in coma.' Jeroen is in shock.  Een hartstilstand? Hoe kan dat?