De Toekomst (2)

Hoofdstuk 14

'Jeroen,die zoen betekende wel wat voor mij! En ik weet dat dat ook veel voor jou betekende,vecht er niet langer tegen en kies voor mij? Ik hou van je.' Jeroen blijft naar zijn mobiel staren. Linda ligt boven op bed om uit te rusten. Hij krijgt weer twijfels en de verleiding is groot om naar haar toe te gaan ,weer die afleiding. Ookal is het compleet fout wat hij mee bezig is. Hij besluit om het bericht te negeren en zich te storten op Linda. Zij is nu degene die volledig zijn aandacht nodig heeft, in voor en tegenspoed dat heeft hij haar beloofd. En die belofte zal hij ook na komen. Hij gaat naar boven om te kijken hoe het met Linda is.Eenmaal boven,blijft hij bij de deur staan en ziet Linda in diepe slaap. Hij sluipt zachtjes naar binnen,gaat aan haar kant van het bed op het randje zitten en streelt door haar haren. Hij blijft naar haar gezicht kijken totdat Linda haar ogen opent. 'Hey.' Zegt hij met een zachte stem. Linda kijkt hem aan. 'Hey,is er iets met de kinderen?' Vraagt ze meteen. 'Nee,die spelen lekker bij vriendjes.' Stelt hij haar gerust. Jeroen weet niet wat het is,maar Linda lijkt er rustiger onder te zijn dan hijzelf. Terwijl zij degene is die ziek is. Hij bewonderd haar meer en meer over hoe sterk zij hier over blijft. Linda staat op en kleed zich om. 'Schat,heb je trek?' Jeroen kijkt ondertussen naar haar mooie lichaam en meteen gaan zijn ogen automatisch weer naar haar bovenlichaam,de borsten. Dan denkt hij terug aan hun tweede zware gesprek met het ziekenhuis: een kwaadaardige tumor in de borst,weer die eindeloze chemo's,weer dat eindeloze wachten,en eindeloos onzeker blijven. Jeroen staat op ,gaat achter haar staan ,draait haar naar hem toe en trekt haar trui ,die ze net aan wilde doen,uit. 'Haha! wat doe je,gek?' (Ondertussen kun je het nummer:"Faded." Luisteren van Alan Walker) Jeroen kijkt haar aan en begint uit het niets met haar te dansen. Linda laat alles uit haar handen vallen ,pakt hem vast en laat haar voorhoofd op de zijne rusten. En zo dansen ze,Linda's bovenlichaam naakt,door de slaapkamer. Jeroen bewonderd zijn vrouw van top tot teen en laat haar sierlijk door de slaapkamer dansen en pakt haar vast. Ze kijken elkaar aan. 'Ik zal jou nooit laten vallen,Linda.Nooit.' Jeroens stem klinkt klein en kwetsbaar,ook zijn ogen worden vochtig. Linda schrikt ,legt haar hand op zijn wang en kijkt hem oprecht aan. 'Dat weet ik,liefje.' Ze buigt haar hoofd en zoenen elkaar dan intens. Jeroen legt haar op bed en vrijen. Na het lange vrijen liggen ze naast elkaar en kijken nog uren in elkaars ogen.

Nienke en Fabian hebben vandaag  hun eerste echo gehad.Allebei kijken ze er enorm naar uit. Alleen Nienke kan alleen nog maar aan Linda denken,ze pakt dan ook haar mobiel en appt naar Linda. 'Hey,meid. Hoe is het met je? ik en Fabian hebben net onze eerste echo gehad. Ik dacht,misschien kan ik langs komen om de echo te laten zien? x Nienke.' Al snel krijgt ze een appje van Linda terug. Nienke mag langskomen,ze appt dat ze nu vertrekt. 'Fabian? ik ga even naar Linda.' 'Is goed. Zal ik mee gaan?' Vraagt hij. 'Nee,Linda is heel moe.Ik denk dat 1 bezoeker genoeg is.' Nienke geeft hem een kus. 'Liefje,wacht! wil je haar ook nog die ene vraag stellen?' Fabian kijkt haar met een bepaalde blik aan,Nienke begrijpt meteen waar Fabian het over heeft.Maar het is alleen de twijfel die telkens toe slaat. Want,wil Linda dit wel? En belangrijker,overleeft ze de kanker wel? Nienke blijft even stil. 'Schat,ik weet niet of..of dit wel het juiste moment is.' Zegt ze. Fabian zijn blik veranderd meteen in begrip. Ergens begrijpt hij het wel. Nienke geeft hem een kus en is nu echt weg.

Linda ligt nu beneden op bed die in de woonkamer staat. De kinderen spelen boven,samen met Jeroen. Linda sukkelt wat weg in haar bed,maar schrikt op als de bel gaat. Linda wil opstaan,maar Jeroen is al snel beneden. 'Hey,Nien!' Nienke wordt binnen gelaten en loopt met Jeroen samen de woonkamer binnen. Daar ziet ze Linda liggen ,ziek op bed. Even wordt ze met haar neus op de feiten gedrukt en realiseert ze zich nu pas echt hoe ernstig Linda eraan toe is. Het raakt haar enorm. Ze probeert de grote brok in haar keel weg te slikken,en loopt langzaam op Linda af. 'Hey,wat fijn dat je er bent.' Nienke gaat op de rand van haar bed zitten. 'Hey. H-hoe is het?' Nienke probeert zich sterk te houden tegenover Linda,maar zij heeft door dat Nienke het er moeilijk mee heeft. Als hint legt Linda lief haar hand op Nienke's hand. 'Je mag huilen,hoor. Voor mij hoef je je ook niet sterk te houden. Wil ik ook niet,eigenlijk.' Zegt ze dan. Nienke lacht,maar breekt dan. 'Sorry,hoor.' Verontschuldigt Nienke zich nog. 'Nee,nee. Het is niet erg. Kom? geef me een knuffel.' Linda trekt Nienke naar zich toe en de twee omhelzen elkaar. 'Laat me nou eens die mooie echo zien?' Nienke veegt haar tranen weg ,geeft de echo aan Linda die het nu moeilijk krijgt. 'Wat blijft het toch een wonder.' Zegt ze zacht. Nienke blijft Linda aanstaren en twijfelt geen moment meer. 'Fabian en ik wilde jou als peettante voor ons kindje.' Linda kijkt niet op,maar blijft naar de echo staren. 'Lin? gaat het?' Opdat moment is ook Jeroen in de woonkamer,en heeft meegekregen wat Nienke zei. Linda zucht en glimlacht kleintjes. 'Nien,ik...ik moet je iets vertellen.' Linda kijkt opeens serieus. Nienke schrikt,wil ze nu geen meter worden van haar kindje? Nienke heeft het gevoel dat er meer aan de hand is. 'Nien,ik..Jeroen en ik waren vorige week in het ziekenhuis voor de uitslag van al mij chemo's. Maar...euh..de eerste chemo's hebben niet aangeslaan,maar de kanker is nu kwaadaardig.' Linda barst in huilen uit en Nienke pakt haar geschokt vast. 'Shit.' Even later is Linda in slaap gevallen en zitten Nienke en Jeroen op de bank aan de koffie en thee. Nienke blijft naar de slapende Linda staren ,ze voelt de tranen weer opkomen maar slikt ze weg. 'Hoe erg zijn de uitzaaiingen precies?' vraagt ze fluisterend aan Jeroen. 'Ze zijn begonnen met wat hevigere chemo-therapieën. Het is alleen hopen en zien of het nog mag...mag baten.' Jeroen schiet vol,Nienke omhelst hem. 'Ze is een sterke vrouw,Jeroen. Weet je waarom? Omdat ze moeder is en een getrouwde vrouw die haar gezin niet achter wil laten. Omdat ze...ze jou niet achter wil laten.' Ook Nienke schiet vol. Jeroen kijkt Nienke met angstige en vochtige ogen aan. 'I-ik ben zo bang,Nienke.Zo bang!' Nienke troost hem. 'Wij steunen jullie,oké? en je staat er,als Linda weer naar het ziekenhuis moet ,niet alleen voor. Fabian en ik kunnen ook de kinderen opvangen.' Jeroen lacht dankbaar. 'Dankje,Nien.' 'Ik ga maar naar huis. Dan kan jij ook rusten.' Nienke staat op en laat zich zelf uit. Jeroen wrijft over zijn gezicht en zijn ogen richten zich tot Linda die nog vredig ligt te slapen. Hij beseft zich dan dat ze volgende week een paar weken in het ziekenhuis moet blijven. In zijn hoofd is hij al bezig met hoe ze alleen maar zieker en zieker kan worden,en zullen haar haren gaan uitvallen? Jeroen zucht diep met een kleine bibber in zijn stem,staat op en gaat naast Linda, op zijn zij met zijn gezicht naar haar toe ,liggen. Zachtjes bereikt zijn hand haar wang en streelt erover. 'Ik hou van je,schatje.' Fluistert hij. Voorzichtig geeft hij haar een zoen op haar lip en blijft een tijdje naar haar staren,totdat hij ook in slaap valt.