De Toekomst (2)

Hoofdstuk 10

Linda en Jeroen zitten in de wachtkamer,vandaag krijgt ze te horen of de chemo's aanslaan of niet. Als ze niet hebben aangeslaan,moet ze weer opnieuw het traject in. Weer nieuwe chemo's en daar zit ze niet op te wachten. Ze wil gewoon weer die leuke,gezellige en gezonde moeder en echtgenote zijn die ze voor de kanker was. Jeroen merkt en ziet aan alles dat ze net zo zenuwachtig is als toen ze met de chemo's begon. Hij pakt aarzelend haar hand vast en met zijn vinger wrijft hij lief over de rug van haar hand. Linda kijkt hem aan.  'Het komt goed,schat. Ik ben bij je,' Fluistert hij. Linda geeft hem een kus en dan worden ze geroepen. Gespannen knijpt Linda in zijn hand als ze de kamer van de dokter binnen lopen. De dokter komt tegenover hen zitten,houdt zijn handen gevouwen voor zijn mond en zijn blik oogt ernstig. Linda's hart bonkt al uren in haar keel en nu lijkt het of hij elk moment uit haar hart klopt. De dokter blijft een tijdje angstig stil en blijft naar Linda staren die elke minuut zenuwachtiger wordt en haar leven voorbij ziet flitsen.  'Linda,i-ik zal maar meteen met de deur in huis vallen..Ik ben bang om je te moeten mede delen dat,dat de chemo's niet hebben aangeslaan. En er zijn toch uitzaaiingen in de borst.'  Linda is verstijfd van schrik.  'Liefje? Dokter,i..is het kwaadaardig?' Vraagt Jeroen.  'Ja.Helaas wel.' Moet de dokter het jonge stel teleurstellen. De tranen lopen langs haar wangen en ze hoort allang niet meer wat Jeroen en de dokter bespreken. Opeens is ze weer terug in de realiteit.  'Jeroen,kan je mij even alleen laten met de dokter?'  Vraagt ze. Jeroen knikt,geeft haar een kus en wacht in de wachtkamer. Linda richt zich tot de dokter ,slikt even.  'Dokter? is de kanker zo kwaadaardig dat ik er uiteindelijk ook dood aan kan gaan?' Vraagt ze vol angst.  'Linda,je bent nog jong. Maar zoals het er nu naar uit ziet,de uitzaaiingen zijn ernstig. Ik wil niet meteen aan je vertellen dat je niet lang meer hebt,want ik wil je nog niet meteen opgeven.' Vertelt de dokter.  'Ik wil dat u eerlijk tegen mij bent,dokter. Ik wil die zekerheid. En ook duidelijkheid voor mijn gezin.'  Zegt Linda met bibberende stem. De dokter legt begripvol zijn hand op de hare.  'Linda,ik..laten we eerst de tweede traject van de chemo's afwachten. Je lijkt mij een sterke en strijdvolle vrouw.'  De dokter lacht lief naar haar. Linda voelt een stroom van strijd in haar lichaam komen en glimlacht.  'Danku!' Ze staat op,stapt op haar dokter af en geeft hem een kus op zijn wang .De dokter begint te blozen en glimlacht naar haar als ze zelfverzekerd de deur uitloopt. Jeroen staat meteen op als Linda de kamer uitkomt. Ze vliegt hem om de hals.  'We gaan ervoor!' Zegt ze dan strijdvaardig. Jeroen haalt opgelucht adem en pakt haar automatisch steviger vast. Hij krijgt steeds meer respect voor haar strijdvaardigheid en kracht die ze heeft. Ook voelt hij zich trots. Linda kijkt hem aan en ze zoenen elkaar.  'Ik blijf voor altijd aan je zijde.'  Hand in hand lopen ze samen het ziekenhuis uit. 

.

Joyce en Appie zijn hun bruiloft aan het voorbereiden. Alleen maakt Appie zich al een paar weken zorgen om haar. De laatste tijd is ze heel impulsief en bedenkt dan opeens om iets leuks te gaan doen en niet te gaan werken. Maar dan midden in hun activiteit denkt ze aan haar werk en wil ze dat dat perfect wordt gedaan. Ook oogt ze meer de angst dat ze bang is dat hij haar verlaat. Appie zit ideeën uit te schrijven voor muziek op hun bruiloft en Joyce zit voor de laptop om een mooie locatie te zoeken voor hun bruiloft.  'Liefje? kom eens?' Appie gaat achter Joyce staan.  'Vind je dit een mooie locatie?'  Appie hoort de onzekerheid in haar stem.  'Liefje,dit is echt een top locatie! zo mooi!' Appie plant een kus op haar wang,waardoor er een grote glimlach op Joyce haar gezicht komt.  'Ik wil toch nog even verder kijken,onze bruiloft moet perfect zijn!' Joyce kijkt verder,Appie schudt lachend zijn hoofd maar maakt zich stiekem weer grote zorgen. Hij besluit dan toch dat belletje te plegen waar hij al weken tegen aanloopt.  'Liefje,ik ben even een belletje plegen.'   Maar dat had hij beter niet kunnen zeggen,want Joyce raakt meteen achterdochtig en haalt meteen de ergste dingen in haar hoofd.  'Hoi,u spreekt met Appie Tayibi. Ik wil graag een afspraak inplannen voor Joyce Van Bodegraven. Ik maak me nogal grote zorgen om haar.'  Appie krijgt dan te horen wanneer hij en Joyce kunnen komen en hangt dan op. Bij binnenkomst ,staat Joyce voor zijn neus.  'Met wie heb jij gebeld?'   'Liefje,ik..'  'Je hebt met een ander meisje gebeld,he?!' Beweert Joyce meteen. Appie zucht.  'Schat,nee!' Joyce pakt zijn mobiel uit zijn handen en controleert zijn bel geschiedenis.  'Ow,geen 06 nummer.' Zegt Joyce dan.  'Nee.'  'Wie heb je dan gebeld?'  'De dokter.' Antwoordt Appie eerlijk. Joyce kijkt hem verbaasd aan.  'Waarom? je bent toch niet ziek?'  'Nee,maar...ik maak me nogal zorgen om jou,liefje.' Zegt hij dan eerlijk.  'Wat? waarom?' Lacht Joyce een beetje bespottelijk.  'Omdat,de laatste tijd gedraag je je een beetje vreemd. Je hebt opeens uit het niets van die impulsieve acties en gaat ook soms niet naar werk zonder enkele reden. En je bent soms afstandelijk tegen mij.'  'Oke,oke! ik ga wel mee,alleen maar om jou een plezier te doen.' Joyce zucht en gaat verder met locaties zoeken. Appie heeft er een hard hoofd in. 

.

Irene,de dochter van Patricia en Robbie is inmiddels alweer 12 jaar en komt net terug van de middelbare school.  'Ben thuis!' Roept ze. Irene is 2 jaar ouder dan de tweeling van Mick en Linda. Tobias ,zoon van Linda en Mick, en Irene zijn in de jaren dat ze samen zijn opgegroeid,de grootste vrienden van elkaar geworden. Ze ploft neer op de bank.  'Dag meis.' Patricia is de woonkamer binnengekomen en geeft haar dochter een kus.  'Hoe was school?'   'Goed.' Irene is geen gemakkelijke puber. Sinds ze te horen kregen dat Linda ziek is,heeft dat ook Irene heel erg aangegrepen.  'Heb jij Tobias nog gesproken?' Vraagt Patricia.  'Nee. Hij was wel weer thuis.' Verteld Irene. Ze zit geconcentreerd op haar mobiel en krijgt een app van Jeroen:  'Irene,zou jij vandaag een dag op de tweeling kunnen passen?'   'Jeroen vraagt of ik vandaag een avond op de kinderen kan passen.'   'Heb je huiswerk?' Vraagt Patricia.  'Ja,maar dat kan ik ook doen als Tobias en Milou op bed liggen en de andere tweeling.' Irene kijkt haar smekend aan.  'Oké,ik vind het goed. Alleen moet je nog wel toestemming van je vader krijgen. Want ik kan dit niet alleen beslissen.'  Opdat moment komt Robbie binnen.  'Waarvoor moet ik haar toestemming geven?'  Vraagt hij.  'Jeroen vraagt of ik vanavond op de kinderen kan passen. En ik maak daar ook mij huiswerk.' Belooft ze haar ouders allebei. Robbie kijkt naar Patricia.  'Jij hebt het zeker al goedgekeurd?'   Patricia knikt.  'Oké,dan vind ik het ook goed. Maar neem je niet teveel zorg op je,schat? Je moet ook aan jezelf denken,hé?'  Robbie klopt op haar been.  'Dat doe ik,pa. Wees maar niet bang. Maar ik,die kinderen. Ze hebben mij nodig,nu Linda zo ziek is.' Antwoordt Irene.  'Wat ben je toch ook een schat,hé? Nou,ga maar naar boven? wij roepen je wel voor het eten.'  Irene geeft haar ouders een kus en snelt naar boven. Robbie komt naast Patricia op de bank zitten.  'Wat hebben wij toch een geweldige dochter,schat.'   'Klopt.'  Ze kijken elkaar aan en zoenen. 

.

Irene is op de fiets aangekomen bij het huis van Jeroen en Linda. Ze zet haar fiets tegen de muur en opslot. Dan belt ze aan,maar Tobias heeft haar allang zien aankomen,dus nog voor ze aan kan bellen,doet Tobias de deur al open en slaat zijn armen om haar heupen heen.  'Dag lieve jongen.' Irene tilt hem op en loopt met hem naar binnen.  'Hey,Irene.'  Jeroen verwelkomt haar.  'Hey,waar is Linda?' Vraagt Irene meteen.  'Euh...in het ziekenhuis.Maar maak je maar geen zorgen,oké? er liggen lekkere dingen in de koelkast,Mickaela en Niek liggen al op bed. Dus je hoeft alleen nog Tobias en Milou rond half negen in bed te leggen.'  Vertelt Jeroen haar.  'Oké.Komt goed. Jeroen,ik heb dit al meer gedaan.' Stelt ze hem gerust.  'Weet ik.En wij zijn je daar nog steeds elke keer opnieuw,zo dankbaar voor. Tobias vooral.' Jeroen geeft haar een knuffel.  'Nou,ik moet nu echt gaan. Jongens,lief zijn bij Irene? papa is zo weer terug.'  Hij geeft de tweeling een kus en is vertrokken.  'Nou,het is nu half 8. zullen we iets leuks gaan kijken op tv?' Stelt Irene voor. Tobias en Milou ploffen gelijk samen op de bank en Irene komt tussen hen inzitten. Dan zetten ze de tv aan en kijken een kinderfilm. Na de film brengt ze de kinderen naar bed.  'Zo,gaan maar lekker slapen?'   'Irene? wil jij ons nog voorlezen?' Vraagt Milou lief. Irene kan er geen nee op zeggen ,pakt dan ook een boek van de plank en leest de twee voor. Na het verhaaltje ,stopt Irene Tobias in.  'Irene? waarom moest papa opeens zo snel weg? gaat het weer niet goed met mama?'  Irene slikt even,ze schrikt van deze vraag.  'Ik weet het niet,jongen. Papa heeft mij ook niks verteld.'  Zegt ze eerlijk. Want ze weet ook echt niet wat er aan de hand is.  'Ga maar slapen,schat? je ziet papa morgen weer,oké?' Ze geeft hem een nachtkus ,doet het licht uit,deur op een kiertje en kijkt dan nog even bij Mickaela en Niek. Als ze ziet dat die als roosjes slapen,loopt ze terug naar beneden en gaat aan haar huiswerk beginnen.