De Toekomst (2)

Hoofdstuk 15

Nienke is net terug van Linda en Jeroen en heeft Fabian net op de hoogte gebracht over de status van Linda. Ze zitten nu rechtop in bed en Fabian moet bijkomen van het nieuws.  'Wow...d-dit had..' Fabian kan geen woord uitbrengen,zo van streek is hij van het nieuws.  'Liefje,gaat het?' Fabian schudt zijn hoofd en breekt.  Nienke pakt zijn hoofd en laat die rusten op zijn borst.  'Ik...als Mick nog had geleefd,en dit had gehoord,hij stond alle dagen naast haar bed.' Fabian droogt zijn tranen. Nienke wrijft over zijn rug en knikt als teken dat ze het eens is met hem. Als Mick nog had geleefd,stond hij trouw naast het bed van Linda.  'Misschien...Misschien moeten we iemand anders vragen als Peettante. We moeten Linda daar nu niet...Stel dat ze..'  'Fabian,stop! ze overleeft dit,oké?! Ze moet dit gewoon overleven!' Fabian krijgt het gevoel dat Nienke er zwaarder mee heeft dan ze laat blijken.  'Schat,rustig? kom hier?' Nienke slaat haar armen om zijn nek heen en snikt zachtjes.  'Natuurlijk overleeft ze dit. Ze is een sterke vrouw.' Zegt Fabian. Nienke en Fabian laten elkaar los. Hun blikken treffen elkaar,en of het zo moet zijn denken ze allebei hetzelfde,want ze lachen tegelijk naar elkaar. Nienke buigt haar hoofd en zoent hem intens. Fabian zoent haar terug en al zoenend gaan ze in bed liggen. Fabian kijkt haar met een sensuele blik aan waar Nienke genoeg aan heeft ,ze kleedt zich uit,terwijl Fabian haar hitsig blijft zoenen. Nienke trekt zo snel mogelijk alles uit en ook Fabian is al uitgekleed en dan bevredigen ze de liefde met elkaar. 

Een paar dagen is DE dag aangebroken dat Linda nu voor een aantal weken in het ziekenhuis moet blijven. Jeroen en Linda zitten nu alleen in de kamer op haar bed. Hun hoofden liggen tegen elkaar.   'Ik ben zo bang,Jeroen.' Linda stelt zich dan voor het eerst in zijn bijzijn,kwetsbaar op.  Jeroen legt zijn hand op haar been.  'Schat,jij komt hier sterker uit.'  Linda laat haar hoofd op de zijne rusten.  'Blijf je bij me?'  Jeroen knikt.  'Altijd,lieffie.'  Linda en Jeroen knuffelen elkaar totdat de zuster haar komt halen voor de chemo.  'Ik blijf hier,oké?' Beloofd Jeroen haar. Even houden ze nog elkaars handen vast,maar dan moet Linda echt mee van de zuster ook Jeroen mag mee. Linda gaat in een aparte stoel zitten en krijgt een naald in haar arm geprikt. Jeroen is naast haar gaan zitten op een andere stoel.   'Als je iets nodig hebt,kan je op dit knopje drukken.'  De zuster laat de twee alleen,Jeroen pakt haar hand en knijpt er strijdbaar in.  'Ben zo blij dat je hier bent,bij mij.'  Jeroen glimlacht. Maar ergens wringt het aan hem dat hij hier is,in het ziekenhuis,bij andere patiënten die kanker hebben. Waarom heeft hij het daar zo moeilijk mee? Het enige wat hij wil is er voor zijn vrouw zijn. In voor en tegenspoed. Opeens voelt hij zijn mobiel in zijn broekzak trillen. Hij pakt zijn mobiel om te kijken wie hem belt.  Op het scherm ziet hij dat Noa hem belt. Even zucht hij,Linda kijkt hem nieuwsgierig aan om zo te weten te komen wie hem belt.  'Wie is het?' Vraagt ze ook.  'Euh...ik bel wel even buiten.' Jeroen staat op,geeft Linda een zoen en loopt naar de gang om op te kunnen nemen.  Hij gaat tegen de muur aanstaan en neemt op.  'Ja,Noa.' Antwoordt hij zuchtend en geïrriteerd zijn telefoontje.  'Hey.' Zegt Noa een beetje nerveus.   'Wat is er? ik heb niet veel tijd,Linda heeft mij nodig.'  Jeroen valt meteen met de deur in huis.  Eigenlijk heeft hij geen zin meer in gezeik en wil hij voor altijd bij Linda blijven. Noa is een tijdje stil aan de telefoon.  'Noa? ben je er nog?'  'Euh,ja. Maar? hoe is het nu met Linda?'   'De kanker is uitgezaaid. Ze krijgt nu zwaardere chemo's.'  Legt Jeroen in het kort uit. Hij hoort aan zichzelf dat hij vrij kil en koel reageert op Noa.  'Ow,wauw. Als ik iets kan doen voor j...'   'Nee,nee. Dat hoeft niet.' Antwoordt Jeroen meteen.  'Ow,oké. Wens haar veel sterkte van mij.'  'Ja.Ik ga.' Jeroen hangt op. Dit was volgens hem misschien wel de meest kille en koele gesprek ooit met Noa. Hij stopt zijn mobiel weer in zijn zak en gaat weer naar zijn Linda.

Irene is op haar kamer,voordat ze van school naar huis reed,had ze met iemand afgesproken in het park die ze heeft leren kennen op een site voor meisjes om af te kunnen vallen. Eerst twijfelde ze enorm om met dat meisje af te spreken,maar toch heeft ze het gedaan omdat het meisje bepaalde pillen voor haar had om sneller af te kunnen vallen. Nu zit ze op bed en blijft staren naar het doosje met pillen. Ze schrikt op als er op haar deur wordt geklopt. Ze weet niet hoe snel ze de pillen moet verstoppen onder haar kussen.  'Ja?'  Antwoordt ze wat nerveus. De deur gaat open en Patricia verschijnt in haar kamer.  'Kom jij zo eten,schat?'  'Ja,ik kom zo.' Antwoordt Irene. Patricia heeft het idee dat Irene zich nerveus en wat zenuwachtig gedraagt.  'Schat,gaat het?' Ze loopt verder naar binnen ,doet de deur dicht en komt naast haar dochter op bed zitten. Ze kijkt haar dochter diep in de ogen aan en streelt over haar haren.  'Hoe ging het op school?'  'Goed,goed.' Antwoordt Irene nog steeds nerveus en wrijft een beetje gestrest over haar boven benen.  'Fijn. Je weet zeker dat er niks is? Weet dat je mij alles of papa alles kan vertellen,hé?'  'Ja,mama. Kom? dan gaan we eten.' Irene's humeur slaat ineens om van nerveus naar enthousiast en neemt Patricia bij de hand. Patricia lacht en gaat met Irene naar beneden. Na het eten gaat Irene zo snel mogelijk naar boven ,naar de badkamer,doet de deur opslot,zet harde muziek op ,buigt zich dan voorover over de wc. Even haalt ze diep adem,steekt haar vinger in haar keel en begint dan te braken. Ze trekt de wc door en voelt zich opgelucht als al het vette eten weer uit haar lichaam is. Om geen hongergevoel te hebben,loopt ze naar haar kamer om een pil in te nemen die haar hongergevoel meteen wegneemt. Ook kreeg ze als tip om veel water te drinken,zodat ze 's nachts veel moest plassen en morgenochtend moet ze weer zo'n pil innemen. Irene verstopt de pillen en gaat aan haar huiswerk. Dan wordt er weer aan haar deur geklopt.  'Ja?' De deur gaat open en Robbie komt deze keer haar kamer binnen.  'Ow,je bent bezig met je huiswerk. Dan stoor ik niet langer.'   'Nee,nee. Wat wil je vertellen?' Robbie gaat tegenover haar zitten op haar bed,terwijl Irene haar bureaustoel naar hem heeft toegedraaid.  'Mama en ik hebben het gisterenavond over jou gehad en over heel de situatie van Linda. Wij krijgen beetje het idee dat jij dat teveel op jezelf betrekt,terwijl jij je met school moet bezig houden en lekker moet puberen.'   'Pap,ik trek me het niet zo erg aan hoor,de ziekte van Linda. Het gaat goed met mij.'  Drukt Irene hem op het hart. Robbie kijkt haar wat doordringend aan.  'Weet je het zeker?'   'Ja,aaaa! Maak je geen zorgen. Maar nu moet ik echt mijn huiswerk afmaken.' Antwoordt Irene. Robbie lijkt overtuigd en geeft Irene een knuffel,toch maakt hij zich diep van binnen wat zorgen om zijn dochter. Als hij haar knuffelt,lijkt het alsof ze wat afgevallen is.  'Schat? ben jij vermagerd?'  Irene schrikt even,krijgt rode wangen en schudt al snel met haar hoofd.  'Ow,oké. Dan zal ik het me wel verbeelden. Nou,slaap lekker voor straks.' Robbie verlaat haar kamer. Irene haalt opgelucht adem. Even krijgt ze het spaans benauwd.