De Toekomst (2)

Hoofdstuk 5

Linda ligt op een ziekenhuis bed ,ze is in een soort van waas van de spanning. Ze voelt wel iets kouds op haar hand,maar heeft geen idee wat er allemaal gebeurd.  'Mevrouw? u krijgt nu een infuus met de medicijn cytostatica wat in dit infuuszakje zit. Ik prik het nu in uw hand.' Linda kijkt de zuster met een wazige blik aan en laat het maar allemaal gebeuren. Opeens voelt ze een klein prikje in haar hand,ze kijkt naar beneden en ziet dan een naald in haar hand,haar ogen gaan omhoog,richting het infuus zak. Ze begint zachtjes bespottelijk te lachen. Daar ligt ze dan,27 jaar jong,met een infuus in haar arm aan de chemo.... Dit had ze 7 jaar geleden,in Londen nooit zien aan komen. 7 jaar geleden stond ze nog in de bloei van haar leven,voor haar begon haar leven toen pas in Londen.Vooral toen ze Mick leerde kennen. Mick......als hij er nu nog was geweest,had ze dit misschien niet eens kunnen accepteren en niet eens mee kunnen leven. Maar nu Mick er niet meer is,en ze gehoord heeft dat ze zelf een ziekte met zich meedraagt,lijkt het,alsof ze het helemaal niet erg vindt. Alsof,alsof ze het op de een of andere zou accepteren dat ze deze vreselijke ziekte ,wat ze borstkanker noemen,niet zal overleven. Omdat ze bij Mick wil zijn op de een of andere manier.  'Lin? schat?' Opeens wordt ze uit haar gedachte gehaald en voelt ze een hand op haar been.  'Hé?' Linda ziet dan pas dat Jeroen nog aan haar zijde is.  'Gaat het een beetje?'  Vraagt hij bezorgd. Linda's blik is afwezig.  'Ja,hoor. Alleen,Mick had dit eens moeten horen. Ik die kanker heeft.'  Linda begint te lachen,maar Jeroen hoort aan alles dat het huilen haar nader toe staat dan het lachen. En hij heeft gelijk ,Linda barst in tranen uit. Hij staat op van zijn stoel om haar te troosten.  'I-ik...Jeroen,'   'Liefje,doe eens kalm?' Jeroen is terug gaan zitten ,pakt haar hand weer beet en wrijft met zijn duim over de rug van haar hand.  Linda kan het niet over haar lip krijgen om hem te zeggen dat ze het niet eens erg zou vinden om dit niet te overleven. Omdat ze van hem houdt,en hem niet achter wil laten. Ook de kinderen niet.  'Wil je wat water?' Vraagt Jeroen.  'Is het goed als ik even mijn ogen dicht doe?'  'Nee,schat.Misschien alleen maar goed.' Jeroen geeft haar een kus op haar voorhoofd als Linda haar ogen met een glimlach sluit. Jeroen blijft staan bij haar bed en blijft haar aanstaren. Hoe zullen de andere weken,maanden er nu verder uitgaan zien voor hen? Hoe moeten ze dit gaan uitleggen aan Milou en Tobias? Jeroen besluit even naar buiten te gaan om een luchtje te scheppen. Eenmaal buiten wordt hij door Noa gebeld. Even twijfelt hij om op te nemen.  'Met Jeroen.'  'Hey,hoe is het met Linda?' Vraagt Noa lief.  'Ze ligt in het ziekenhuis ,haar eerste chemokuur. Ze moet ook een aantal dagen in het ziekenhuis blijven.' Vertelt hij met een brok in z'n keel.   'Ah,oke. Als je wilt praten,je bent altijd welkom.' Zegt Noa lief. Jeroen bijt op zijn lip.  'Noa,m-misschien is het beter als wij hier mee stoppen. Linda heeft me nodig,de kinderen hebben me nodig.' Moet hij Noa teleurstellen. Noa is even stil.  'Nee,i-ik begrijp het. Die zoen was ook...'    'Ja,stom. Maar ik moet ophangen.' Jeroen hangt op en zucht even diep. Toch heeft hij hier goed aan gedaan. Dit kan niet zo verder gaan,en hij houdt zielsveel van Linda,zijn vrouw. Hij loopt weer naar binnen.

.

Nienke en Fabian zijn wakker,maar liggen nog in bed. Fabian wrijft over haar buik en geeft er kusjes op. Nienke giechelt en kroelt over zijn krullen,wat er nog van over is.  'Ben zo gelukkig.' Fabian begint haar in de nek te zoenen. Opeens krijgt Nienke een raar gevoel,en ze kan niet plaatsen wat voor gevoel het is.Ze duwt Fabian van zich af en gaat rechtzitten.  'Liefje?' Fabian zit op zijn knieën achter haar en masseert haar schouders. 'I-ik krijg opeens zo'n raar gevoel. Kan het alleen niet plaatsen.' Zegt Nienke.  'Waarover?' Vraagt Fabian.  Nienke heeft haar hoofd een kwartslag naar Fabian gedraaid en kijkt hem wat ernstig aan.  'Linda.' Antwoordt ze dan. Fabian kijkt Nienke verbaasd aan.  'Linda? hoezo? het gaat toch goed met haar?'  Nienke haalt haar schouders op.  'Dat is het nu juist,ik weet het niet. Ik heb haar al 4 dagen niet gesproken,terwijl we normaal gesproken elke dag met elkaar bellen of afspreken.' Nienke is zich intussen om aan het kleden.  'Schat,ze hebben ook 4 kinderen,hé? Daar zijn ze ook druk mee.' Antwoordt Fabian.   'Je hebt gelijk. Maar ik zal haar vanmiddag even bellen.' Besluit Nienke.  Fabian gaat tegenover haar staan en pakt haar bij de middel vast.  'Je bent een schat. Mijn schat van Anubis!' Fabian plant zijn lippen op de hare en Nienke lacht.  'Dadelijk hebben wij ook ons eigen kind.' Zegt Nienke.  Fabian knikt.  'Wij worden de beste ouders.' Fabian knuffelt haar. 

.

Appie en Joyce zijn nu bijna 2 jaar bij elkaar en wonen ook al samen. Binnen een 1 jaar zijn ze al gaan samen wonen toen ze net bij elkaar waren. Het voelde gewoon goed voor hen. Joyce komt net van haar werk en heeft ook al de boodschappen gedaan ,ze komt nu net thuis.  'Ah,liefje. Laat mij je helpen.' Appie rent op haar af en pakt de boodschappen tassen over.  'Dankje.' Joyce sluit de voordeur en loopt verder naar binnen.  'Wat eten we vanavond?' vraagt Appie meteen als ze boodschappen uitruimen. Joyce schudt lachend haar hoofd.  'We eten iets heel lekkers. Het is een verrassing.' Joyce geeft een klopje op zijn wang en zoent hem. Appie glimlacht en pakt haar  van achteren bij de heupen vast.  'Ik hou van je'  Fluistert hij in haar oor. Hij zoent haar dan in haar nek. Joyce draait zich naar hem toe en zoent hem dan. Opeens tilt Appie haar op om dan naar boven te lopen. Ze kleden elkaar uit en vrijen. 

.

Het is wat later op de avond,als Linda dan pas wakker wordt van haar lange slaap.  Jeroen hoort haar kreunend wakker worden en gaat wat rechter zitten op zijn stoel.  'Hey,schat.'  Jeroen aait over haar arm.  'Hey.ik heb dorst.' Zegt Linda wat slaapdronken. Jeroen giet wat water in een plastic beker en overhandigt het aan Linda. Ze is rechter gaan zitten en neemt een paar slokken. Jeroen pakt het weer aan en zet het terug op een tafeltje.  'Gaat het?' Vraagt hij lief.  'Jawel.' Linda zucht.  'Ik wil naar de kinderen.' Zegt ze zacht,maar Jeroen heeft het gehoord.  'Ik weet het,schat. Maar ik heb net de dokter gesproken,zondag mag je naar huis maar je moet een aantal weken rusten. En dan krijg je weer een chemo-kuur.' Vertelt Jeroen.  Linda zucht weer eens diep.  'Hoeveel chemo-therapieën krijg ik eigenlijk?'  Vraagt ze dan.  'Deze behandeling bestaat meestal uit 4,5,6 chemokuren.'  Linda knikt langzaam.  'Oké.' Zegt ze vrij kalm. Jeroen merkt aan alles dat ze het moeilijk heeft,ookal laat ze dat misschien niet blijken. Hij pakt haar hand vast. Linda knijpt in zijn hand.  'Ik ben jou zo dankbaar,weet je dat?' Zegt ze met een kleine breekbare stem.  'Schat,je bent mij vrouw. Mijn geliefde. Ik zou jou nooit in de steek laten.' De tranen staan in zijn ogen.  'Ik hou zoveel van je.' Jeroen buigt voorover en zoent haar.  Opeens wordt hij gebeld. 'Moet je die niet opnemen?' Vraagt Linda.  'Nee. Jij bent veel belangrijker.' Antwoordt Jeroen vastbesloten. Linda lacht. Wat is ze blij dat Jeroen er is.