NOTE: វគ្គនេះនិងនិយាយតែអំពី ជីវិតរបស់Wooyoung ពេលនៅក្រៅសាលា តែប៉ុណ្ណោះ។
*~~~~~~~*
"Wooyoung ឯងល្មមទៅហើយ" អ្នកដេកនៅលេីគ្រែពេទ្យ រអ៊ូដាក់អ្នកដែលកំពុងអង្គុយចិតសំបកផ្លែឈើ ក្បែរគ្រែ របស់ខ្លួន។
"មិនចង់ទេ" Wooyoung តបបែបមិនយកចិត្តទុកដាក់។ តាំងពីថ្ងៃដែលទៅចុះឈ្មោះចូល ក្រុមបាល់បោះ មក ជាងមួយអាទិត្យហើយ ដែល Wooyoung មិនព្រមទៅសាលា។
"អេ៎! និយាយអីចឹង ឯងប្រាប់ថាថ្ងៃនេះទៅយកកាលវិភាគមិនចឹង? " Baekgyeul ស្ទុះងើប ស្រែកដាក់ មិត្ត។ ព្រោះ Wooyoung បានប្រាប់ថា ថ្ងៃហ្នឹង ត្រូវទៅយក កាលវិភាគ ពីក្រុម តែបែរជាមកសំងំនៅទីនេះទៅវិញ។
"រអ៊ូច្រើនណាស់ ចាំល្ងាចយើងទៅហេីយ" Wooyoung ដកដង្ហើមធំ ហើយក៏ព្រមចាញ់ អ្នកជំងឺ។
ព្រោះតែដេីម្បីលួង Baekgyeul អោយសប្បាយចិត្ត Wooyoung ក៏ធ្លាប់បានសន្យាថា ខ្លួននឹងចូលរួម ក្រុមបាល់បោះ ដែលជាក្ដីស្រមៃរបស់ Baekgyeul ផ្ទាល់។ តែ Wooyoung មិនបានចូលចិត្ត បាល់បោះ អីបន្តិចទេ។
"អោយដូចមាត់ ទៅ! មិនដឹងថាឯងសំណាងប៉ុណ្ណាទេ ដែលបាន នៅក្រុមជាមួយ សិស្សច្បង Hanbin នោះ" អ្នកជំងឺនិយាយ។
"សិស្សច្បង Hanbin " Wooyoung និយាយតាម អ្នកជំងឺនៅលេីគ្រែ ហេីយ ក៏បាញ់គ្រាប់ភ្នែកទៅលេី ព្រោះជ្រេញ ដែល មិត្ត នៅតែបន្តនិយាយអំពី សិស្សច្បងHanbin ម្នាក់នោះ។
"គាត់ពូកែណាស់ បេីសិនជាយេីងអាចលេងបាល់បាន ប្រាកដជាល្អ" Baekgyeul និយាយក៏រំភើប ។ គេជាអ្នកគាំទ្រ របស់ Hanbin តែពីរណាពីណីមកម្ល៉េះ។
"បានហើយ ញ៉ាំផ្លែឈើទៅ"
"អគុណ ហេីយឯងមិនបាច់ឧស្សាហ៍មកមេីលយេីងទេ ចូលរៀនមហាវិទ្យាល័យបែបនេះដឹងតែមិនសូវមានពេលទំនេរទេ"
YOU ARE READING
Time to Love ✔︎ [NoMin//WooSan] {Khmer Fanfic}
FanfictionJaemin បានចូលក្នុងក្រុម បាល់បោះ ធ្វើជាជំនួយការអ្នកចាត់ការ ព្រោះតែរងចាំមនុស្សម្នាក់ ដែលសឹងតែ គ្មានសង្ឃឹមថានឹងបានជួបម្ដងទៀត។ ប៉ុន្តែ 3 ឆ្នាំក្រោយមក Jaemin ក៏បានជួបគេ ម្ដងទៀត ប៉ុន្តែវាបែរជានាំ ភាពអស់សង្ឃឹម...
![Time to Love ✔︎ [NoMin//WooSan] {Khmer Fanfic}](https://img.wattpad.com/cover/193954169-64-k227687.jpg)