ကိုယ့်နာမည်ကို မှတ်မိရဲ့လား?[မြန်မာဘာသာပြန်]

Chapter 9

[Unicode]

ဖုန်းဖေ၏အိမ်သည် အပန်းဖြေအိမ်သေးလေးဖြစ်ပြီး တောင်စောင်းတစ်ခု၏အလယ်တွင် တည်ရှိသည်။ဆောင်းဦးရာသီဖြစ်၍ တောင်ကုန်းပေါ်တွင် မေပယ်လ်ရွက်များ ရဲရဲနီအောင် ဖူးပွင့်နေကာ ရှုခင်းမှာ အလွန်တရာလှပသည်။

ဖုန်းဖေပြုံးကာပြောသည်။

"ရာသီဥတုကောင်းတယ် ၊ ငါတို့ ဒီည ခြံထဲမှာ ဘာဘီကျု လုပ်စားလို့ရတယ်"

လေတဖြူးဖြူးတိုက်ခတ်နေသော လမ်းမကြီးကို ဖြတ်မောင်းလာပြီးသည်ထိ ဟိုင်ရှို့စကားတစ်ခွန်းမှ မပြောသေးသည်ကြောင့် ဖုန်းဖေသံသယဖြစ်မိလာသည်။

"ဘာဖြစ်လို့လဲ ? နေလို့မကောင်းဘူးလား ?"

"မင်း ... မင်းမိဘတွေနဲ့မင်းအကိုရော .... ရှိလား?"

ဟိုင်ရှို့ စပြီးဗလုံးဗထွေးပြောလာသည်။

"ဘာဘီကျု ...."

ဖုန်းဖေး တန်းနားလည်သွားကာ ဖြည်းဖြည်းချင်းပြော၏။

"ငါမင်းကို အခုထိမပြောရသေးဘူး ၊ ငါ့အကိုက လက်ထပ်ပြီး ငါ့မရီးနဲ့အတူ အိမ်ပြောင်းနေတာ ၊ ဒါပေမဲ့ အရမ်းမဝေးတော့ သူတို့ ငါတို့ကို လာတွေ့လို့လွယ်တယ် ၊ ငါမိဘတွေက အမ် .... အင်း မင်း သူတို့နဲ့ စကားပြောကြည့်ရင် သိလိမ့်မယ် ၊ မင်းက လိမ္မာတဲ့ကလေးဆိုတော့ သူတို့မင်းကိုတွေ့ရင် သဘောကျကြမှာ"

ဟိုင်ရှို့ အသက်ပြင်းပြင်းရှူထုတ်လိုက်သည်။သူသည် ဖုန်းဖေအား သူ့နှလုံးသား၏အနက်ရှိုင်းဆုံးနေရာမှအားကျမိသည်။အကြောင်းမှာ ဖုန်းဖေသည် သူ့အမေနှင့်ပုံမှန်အတိုင်း ပြောဆိုဆက်ဆံနိုင်ခြင်းကြောင့်ဖြစ်သည်။
ထို့အပြင် သူ့အမေသည် ဖုန်းဖေကို သဘောကျသည်မှာ သိသာလှသည်။

သူ ..... သူလည်း ဖုန်းဖေ မိဘတွေ သူ့ကို သဘောကျစေချင်တယ်လေ ....

ဟိုင်ရှို့ စိုးရိမ်စွာဖြင့် "အင်း"ဟု ခေါင်းငြိမ့်ပြီး ပြန်မဖြေခင် သူ့နှုတ်ခမ်းကို လျှာနှင့်သပ်လိုက်သည်။

ဖုန်းဖေ ဟိုင်ရှို့အား စောင်းကြည့်ပြီးနောက် သူ့နှုတ်ခမ်းများမှာ ကွေးတက်သွားသည်။