Karanlık Zihinler / ASKIDA

12. Bölüm : Karanlık Zihinler

Tehlikeli ve ölümcül... Yasak olan, olmaması gereken, yanlış olan şeyler her zaman daha cazip gelir insan oğluna.

Adam, yasaktı. Adam, yanlıştı. Adam, olmaması gerekendi.

Zaten en güzel kısmı da bu değil miydi? Aykırı davranmayı severdim. Yanlış yapmayı ve yasakları çiğnemeyi...

Adam, benim yasak elmamdı. Nasıl ki Şeytan, cehennemine kendisi sebep olduysa bende cehennemime kendim sebep oluyordum.

Bu bir gerçekti.

Adam, bana zarardan başka bir şey getirmeyecekti. Ama yine Adam'dan başkası bana dayanamazdı.

"Gitmem gerek."

Diye fısıldadım ortamın sessizliğini bozarak. Hala aynı pozisyondaydık. İkimizde hala sarhoştuk. Ama bu ikimizinde umrunda değildi.

İflah olmazdım. İflah olmazdık.

"Gidemezsin."

Dedi dudaklarımı dudaklarına esir alırken. Ah, hayır. Beni böyle susturabileceğini sanıyorsa yanılıyordu.

Ben ona aşık değildim. Bende sökmezdi böyle hareketleri.

Hararetli öpüşmemizi bitiren o olmuştu. Kafasını tekrar boynuma gömdü. Nefesini boynumu gıdıklarken kıkırdadım.

"Adam... Beni böyle susturamazsın. Gideceğimi biliyorsun. Bana söz dinletemezsin."

Dedim net çıkarmaya çalıştığım ama içkinin etkisi ile hafif boğuk çıkan sesimle. Tabii bunda boynumu yeniden öpmeye başlamasının da etkisi vardı.

Tam şu anda kafasına bir tane çakmak istiyordum.

Ahmak!

" Gidemezsin, İris. Sensiz burada kalamam. Ben buradan ayrılamayacağıma göre sende ayrılamazsın."

Dediğinde onu itmeye çalıştım. Ama içki gücümü yok etmiş gibiydi. Bitmiş gibiydim.

Yine de kafasını boynumdan çekti. Parmakları yanağımda gezdi ve baş parmağı alt dudağımı okşamaya başladı.

" İzin vermem, İris. "

" Adam, ben senden izin almıyorum. Kalmak istiyorsan kalırsın ancak ben gideceğim. Kalmak için sebebim yok ve bilinmezlik beni deli ediyor."

Sarhoşken mantıklı konuşabilen bana bir ödül, lütfen!

Ama keşke mantıklı düşünebilseydim de...

Bir kez daha dudaklarımı öptü. Ona karşı koyamıyordum ve bana karşı koyamıyordu.

Ayrıldığımız zaman ikimizde nefes nefeseydik. Bu öpücük ben varım demekti. Ama bir sorun vardı.

"Adam... Aramızdaki şey aşk değil. Sana aşık değilim. Bana aşık değilsin. Bu şey aşka değil birbirimize zarar vermekten aldığımız zevke dayalı. Zarar vermeye dayalı olan bir şey için amacından sapacak mıyım? Üzgünüm, Adam. Ama ailemin intikamı daha önemli. "

Aslında o da bunu biliyordu. Sadece beni elinin altında tutmak istiyordu.

Nedenini bilmediğim bir şekilde deney malzemesi gibi hissediyordum, ölümcül bir etkiye sahip olan kömür karası gözlerini bana diktiği zaman.

" İris... Anlamıyorsun. "

Dedi alnını alnıma yaslayıp. Nefesini içime çektim. İçki ve sigara kokuyordu. Belli biraz da nane... Ama güzel olduğu yadsınamaz bir gerçekti.