betty•malik

7

"Hiçbir şey olmadı." dedi genç kadın karşısında oturan diğer kadına bakarken.

Stacy, arkadaşının kalbinin nasıl böylesine karardığına anlam veremiyordu. O, Betty ve Giselle her zaman iyi anlaşmışlardı ve ilk zamanlar Zayn ile Betty'i tanıştırırken yaşadığı heyecanın sahte olmadığını oldukça iyi biliyordu. Şimdi, ikisinin yolunda giden evliliklerinin tam ortasında duruyor olmasına, gerçekten anlam veremiyordu.

"Aranızda bir şey olmadıysa, Zayn bunu neden kabul ediyor?" dedi.

Giselle birasını yudumlarken, içindeki  mutluluğu göz ardı edemiyordu. İşleri bu raddeye getirene kadar pekçok hata yapmıştı ama şimdi, hata yapma lüksünün olmadığını  o da çok iyi biliyordu. Kavuşmalarına çok az bir zaman kalmıştı ve tüm gücüyle buna tutundu.

"Çünkü benimle gerçekten yattığını düşünüyor. Benimle uyandı, onu öptüm ve yüzünde bir hata yaptığını haykıran o ifadeyi gördüm." dedi. Zayn o an için bunun bir hata olduğunu düşünmüş olabilirdi ancak zaman geçtikçe, bunun hayatı için yaptığı en iyi şey olduğunu anlayacaktı, en azından Giselle bunu umuyordu.

Stacy, ona iri gözlerle bakarken buna göz devirmek istedi." Bana herkes inanır Stacy, bu yüzden dostunu iyi seçmen gerektiğini hep söylerim."
"Yaptığın şey hoşuma gitmedi. Beni de, kullandın." dediğinde Giselle sakince ardına yaslandı. Stacy onun tek arkadaşıydı ve elbette ne yaparsa yanında duracaktı. Bunu sorguluyor olması istemsizce sinirlenmesine neden oldu.

"Zayn hep bana aitti Stacy, sadece diğer kadınların ne kadar yorucu olduğunu öğrenmesi gerekiyordu. Ona bu şansı verdim. Ortada gerçek bir aşk falan yok."

Stacy, aralanan dudaklarını kapatamadı. En yakın arkadaşının sözleri kulağa hiç anlamlı gelmiyordu ve yaptığı şeylerin sağlıklı olmadığının farkındaydı. Üzerine daha fazla gitmemeye karar verdikten sonra, birasını ona doğru kaldırıp usulca onun şişesine dokundurdu.

Ancak Betty ve Zayn ile acilen konuşması ve onları uyarması gerektiğinin de farkındaydı ve buradan çıktığı gibi bunu yapacaktı.

*

"İyi bir dosttu, hem de her zaman. Umarım huzurla uyur."

Sözlerimin sonunda hala nefes alıyormuş gibi duran bedene baktım. Şuan veda etmekte, nefes almakta çok zordu. Beklemediğim bir darbeydi bu.

Kürsüden indim. Biraz ileride acı içinde etrafı izleyen Madelaine'ın yanına ulaştığımda omzunu sıkarak ona destek olmayı denemiştim, benim için bile böyle zorken onun acısını hayal edemiyorum.

"Seni çok severdi Betty." dedi ve ardından ayakta durmakta zorlanarak bana tutundu. Ne söylemem gerektiğini bilmiyordum, sadece onu teselli edemeyeceğimi biliyordum.

Stacy, dün gece intihar etmişti. Buna pek inanmak istemiyorum çünkü hep hayat dolu bir kadın olmuştu o. Ancak insanların içinde neler sakladığını ve bunu nasıl yük ettiğini bilemezdiniz. Kendi sırları ve acılarıyla, bizi ardında bırakıp bu boktan dünyadan giderek aramızdan ayrılmayı tercih etmişti.

"O tanıdığım en iyi insanlardan biriydi Madelaine." diyebildim. Başını salladığında benden sonra ona veda eden Robert, konuşmasını bitirmişti.

Giselle, gözyaşlarını tutmakta zorlanarak kürsüye adımladığında onun da yıkıma uğradığını görebiliyordum. Stacy benimle olduğundan, daha samimiydi onunla.

Yine de, böyle bir günde bile onu dinlemeye katlanamazdım. Madelaine'a üzüntümü belirttikten sonra ellerimi kabanımın ceplerine yerleştirdim ve kilisenin boğucu etkisinden kurtulmak için dışarıya adımladım.