betty•malik

14

Güzel yorumlarınızı esirgemeyinizzz bölüm baya sürpriz sonlu çünkü ehhejr
İyi okumalar ❤️

*
Kendimi eve nasıl öylesine hızlı atabildiğimi bilmiyorum. Kapıyı açabilmiş olmam büyük bir mucizeydi. Eğer biraz oyalanmış olsaydım belki de şimdi çoktan ölmüştüm.

Yüzünü görmesem dahi, sesini duymuş olmam yeterliydi. O olduğunu biliyordum ve içeriye girdikten sonra uzun bir süre kapının önünde beklediğinden de emindim.

Bir manyak gibi, soğukkanlılıkla enseme silah dayamış ve eğer atik davranmasam beni öldürmeyi göze almıştı. Hala inanamıyorum.

"Giselle olduğundan nasıl bu kadar eminsin?"

"Oydu, görmedim ama sesini duydum Zayn. Kapıyı açtığımı farketmemiş olmalı." dedim.

Gözleri şüphe ile camdan dışarıyı süzerken bana inanmış gibi durmuyordu. Onu inandırmakla uğraşmazdım ama o kadının öylece karşıma bir yerlerde çıkıp böyle şeyler yapmaya başlaması büyük bir sorundu.

"Boşandığımızı biliyordur, buraya gelip seni neden rahatsız etsin?" dedi. Bana dönerken, bunu uydurmuş olduğumu bile düşünmüş olabileceği fikri, beynimde dört dönüyordu. Ondan olabildiğince uzak kalıp kollarımı etrafıma sardım.

"O benim kuzenim, sesini tanıyorum. Mantıklı bir açıklamaya ihtiyacımız var mı Zayn? Enseme silah dayadı diyorum."

"Neden polisi aramadın?"

Gözlerim şaşkınlık ile açılırken, sorusuna gafil avlanmanın verdiği sersemlik ile dudaklarımı birbirine bastırdım.

Önce, polisi aramak istemiştim. Ancak kim olduğunu görmediğim, sadece sesini duyduğum ve enseme silah yasladığını bir tek kendim gördüğüm için öylece tutanak tutup gitmekten başka bir şey yapmazlardı.

Sonra, Henry ve Zayn konusunda ikisinden birini aramak üzere düşünmüştüm uzun bir süre. Henry bir dedektifti ve kesinlikle onu aramam daha mantıklı olan seçenekti. Ancak burada da işin içine Zayn ile boşandığımız gün sanki bahane uydurmuşum gibi düşünebileceği ihtimali girmişti.

İkisi konusunda yanlış anlaşılma yaratmayı daha fazla istemediğim için hala anahtarı olduğunu düşündüğüm Zayn'i çağırmak daha olasıydı sadece.

Uzun süren sessizliğime karşın gözlerini üzerime dikti.

"Sen bile o olduğuna inanmıyorken polis hayal gördüğümü söylemekten başka bir şey yapamazdı Zayn."dedim.

"İnanmadığımı söylemedim Betty, sadece düşününce çok mantıklı gelmiyor."dedi hızla. Bu da inanmadığını ifade etmenin başka bir yolu değil miydi zaten?

" Eğer seni çağırmak için yalan söylediğimi düşünüyorsan gidebilirsin Zayn. Sadece panik halindeyken olabilecek en mantıklı şey buymuş gibiydi. "

Ona arkamı döndüğümde sesli bir nefes verdiğini duydum. Sonra "Öyle düşünmedim, özür dilerim." dedi. Aksi olduğunu bilmeme rağmen bu konuyu uzatmak istemiyordum. Ancak bu kez "Seni annene bırakabilirim, burada tek kalma." dediğini duymuştum.

"Teşekkür ederim, bir sorun yaşarsam bu kez polisi ararım." dedim hemen.

"Betty yapma."

Omuzlarımı kavrayıp beni usulca kendine çevirdiğinde gözlerini yüzümde gezdirmeye başladı. Bana sarılıp bunların geçeceğini, o kadını bizden uzak tutacağını ve beni koruyacağını söylemesine ihtiyacım vardı. Ancak böyle bir durumda, bu ihtimalin imkansız olduğunu anımsadım. Bu, kendimi geri çekerek ondan uzaklaşmama neden olmuştu.