One last memory •50 shades of Grey fanfiction• #EPILOG SERII

Przytłaczające emocje i rodzinna bliskość

Niestety nie na każdym polu problemy da rozwiązać się tak łatwo. Sama jestem idealnym przykładem, bo panika znowu nie daje mi spokoju, chociaż próbuję robić niemal wszystko, aby w jakiś sposób ją zminimalizować lub podnieść się na duchu. Dłonie drżą mi tak, jakbym co chwila budziła się z koszmaru, ale to rzeczywistość. Zgodziłam się na kolację z dziadkami i muszę to jakoś przełknąć.

Tata proponuje zamówienie czegoś z jakiejś restauracji, ale odmawiam, bo powinnam zająć czymś myśli, aby odsunąć przerażenie. Zamiast przygotowywać się na przyjęcie gości spędzamy więc dwie godziny na zakupach, a potem kolejną godzinę na przygotowaniu pasztecików, zupy tajskiej oraz babeczek. I nie jestem pewna, kto radzi sobie z tym gorzej: ja, czy jednak Szary, który pozwala mi przejąć pałeczkę, samemu skupiając się na obieraniu warzyw oraz ogólnie na czynnościach sugerujących najmniejsze ryzyko sknocenia czegokolwiek.

Wcześniejsza rozmowa z doktorem Flynnem nie dała mi zupełnie nic, oprócz niepokoju, który tylko wzrósł, gdy całkiem przypadkowo zamiast iść do siebie podsłuchałam sugestię mężczyzny o wdrążeniu minimalnej dawki leków na uspokojenie. Nie mam jednak odwagi poruszyć tego tematu, dlatego próbuję odsunąć te myśli na sam koniec głowy. Liczyłam, że jakoś to będzie, a z czasem może nawet uda mi się uprosić tatę o laptopa lub chociażby legalnie zdobyty telefon, jednak obecnie kompletnie nic się na to nie zapowiada. I ostatecznie sama nie jestem pewna, czy faktycznie jest to odpowiedni moment. Muszę zacząć myśleć o tym wszystkim logicznie – moje zachowanie ostatnio sugeruje dość negatywne wnioski, chociaż w jakiś sposób powinnam spróbować stać się lepszą wersją siebie. Tylko, że to wszystko jest niesamowicie trudne i niemal niewykonalne – jestem strasznie zestresowana, a powracające w urywkach wspomnienia nie pomagają zupełnie w niczym. A ja nie mam jeszcze jaj, aby komukolwiek wyśpiewać fakt, że pamiętam najbardziej traumatyczny moment mojego dotychczasowego życia.

Dodatkowo spinam się na myśl o badaniach kontrolnych, bo podświadomie czuję, że ich temat może wrócić lada chwila, a ja nie będę w stanie odwlekać nieuniknionego.

Cholera, chyba potrzebuję wina.

- Przepraszam za spóźnienie - mówi mama, rozpinając płaszcz. Marszczę brwi, nadal mieszając drewnianą łyżką w garnku, ale nie unoszę wzroku. Czyli wychodzi na to, że Jessica miała być wcześniej niż pozostali goście? O tym tata jakoś nie wspominał. - Kupiłam te kwiaty, które tak uwielbia twoja mama. Wazony tam, gdzie zawsze?

- Mhm. Dzięki. - Oko leci mi w ich stronę tylko na sekundę, ale w doskonałym momencie, aby zauważyć wymianę przytuleń oraz buziaka w policzek ze strony kobiety. Plecy bolą mnie od spięcia, a stres objawia się w postaci zimna nawet pomimo tego, że mam na ramionach długi szary sweterek.

- Korki są dziś straszne... Dacie wiarę, że jechałam tu prawie czterdzieści minut?

Wyrzucam obierki po dodatkowych marchewkach do odpowiedniego pojemnika na odpady, a potem sięgam po czysty nóż, którym zaczynam siekać przemyte warzywa. Próbuję ukryć to, że drżą mi ręce, bo to mogło zapowiadać większe kłopoty i cieszę się, gdy zdążam wykonać nacięcie zanim czuję na ramionach dłonie taty. Zaskoczona odskakuję, a potem patrzę na niego przepraszająco.

- Wszystko w porządku? - pyta, na co niepewnie skinam głową, mrucząc dodatkowo potwierdzenie. Nie wierzy mi, co z resztą jest normalne, bo ostatnio coraz częściej przyłapuję się na chociaż minimalnych kłamstwach, aby uniknąć uciążliwych pytań. - Trzęsiesz się. Jesteś pewna, że masz się dobrze?

Nasze spojrzenia się krzyżują, ale nie odpowiadam. Nie chcę, aby rozdmuchał wszystko bardziej niż zwykle. Muszę po prostu pokonać strach, to tyle.