Birisi: Özür dilerim
Birisi: Sana bunu yapmamalıydım
Ufuk: Sakın bana tek mesaj dahi atma.
Ufuk: Yoksa kalbini kırarım.
Birisi: Beni dinlemiyorsun
Birisi: Hiç mi değerim yok senin gözünde?
Ufuk: Zerre kadar değerin yok. Sadece Birisi'ydin. Artık o d...
Gördüğüm mesaj beni gülümsetti. Az önceki sinirim ve hayal kırıklığımı biraz olsun kenara atmama yardımcı olmuştu.
Ilgaz: İyiyim, teşekkür ederim
Mesajı gönderdikten sonra hemen görecek mi diye bekledim ve beklediğim oldu, gördü.
Ama başka bir şey yazmadı. Bir dakika kadar bekledim, çevrimiçi olmasına rağmen bir şey yazmadı. Ardından Şermin'e mesaj attım.
Ilgaz: Yarın konuşalım, olur mu
Şermin: Tamam nasıl istersen
Şermin: İyisin değil mi
Ilgaz: İyiyim iyiyim
Şermin:
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Telefonumu kapattım. Akşam yemeği boyunca gayet keyifli davranmıştım. Ama içten içe keyfim falan yoktu.
Dakikalar önce babamı görmüştüm. Hem de hayatımda ilk kez. Bunu bu kadar hızlı atlatmam kolay değildi.
Yemekleri yedikten sonra ders çalışma bahanesiyle odama çekildim. Bu kafayla ders çalışmam imkansızdı Zaten inanılmaz derecede başım ağrıyordu.
Yatağıma uzanıp gözlerimi kapattım. Babam olan adamın yüzü gözlerimin önüne geldi. Babam gerçekten de babamıza benziyordu.
Keşke babamız sevdiğim birisi olabilseydi. Keşke çocukken bizi görmeye gelseydi. Keşke her çocuğun babasına imrenerek bakmamıza sebep olmasaydı.
Tüm çocukluğum boyunca geleceğine inandırmıştım kendimi. Her sabah okula kalkarken babamın o gün geleceğini düşümüp hevesle uyanırdım. Okuldan eve gelirken belki babam eve gelmiştir diye umutla eve koşarak gelirdim. Ama hiçbir zaman gelmemişti.
Ortaokuldan sonra artık gelmeyeceğini anlamıştım. Boşuna ümitlenmemin yersiz olduğuna karar vermiştim.
Bir daha da onu düşünmemiştim zaten. Lise hayatım boyunca birkaç arkadaş edinmiştim ve onlarla mutlu olmuştum. Abimi, ablamın ve en önemlisi annemin varlığı bana yetmişti.
Ama biliyordum ki o zamanlar bile gelse ben babamı kabul ederdim.
Şimdi kabul etmemin imkanı yoktu. Benim artık onun varlığına ihtiyacım yoktu. Ben artık onun elinden tutup okula gidemezdim ya.
Başımın ağrısı çoğalırken oturduğum yerden kalktım. Kitaplarımın olduğu rafta duran ağrı kesiciden bir tane alıp komodinimdeki suyla yuttum. Uyusa mıydım acaba?
Lambamı kapatıp yatağıma uzandım. Belki de uyusam iyi gelecekti. Gözlerimi kapatıp uykunun beni içine çekmesini bekledim.
*
Ağzımdaki kuruluk yüzünden uyandığımda elimi başıma bastırdım. Baş ağrım geçmemişti hatta artmıştı. Sızlanarak yatağımdan kalkıp mutfağa gittim. Saat kaçtı acaba?
