Birisi | texting

36

Yüzüne bakarken dilim lâl olmuş gibiydi. O bana böyle bakarken ne diyebilirdim bilmiyordum.

"Abi." derken Şermin ayağa kalkıp abisine yaklaştı. "Kes sesini!" diye bağırmasıyla yerimde sıçradım.

Gözlerim doldu. Dün babamı gördüğümde bile dolmamıştı.

"Ufu-" diye konuşmaya başlamıştım ki beni de susturdu. "Ilgaz, sus!" Kafamı yere eğdim. Gözlerimi daha fazla yüzünde tutamadım.

"Abi yanlış anlamdın bizi." Şermin konuştuğunda Ufuk, Şermin'i kolundan tuttu.

"Sen gerçekten benim kardeşim misin Şermin?" Sesindeki siniri kim olsa anlardı. Şermin tek kelime edemedi. Ufuk'a baktım. Bana bakıyordu.

"Bizi bir dinlesen." dedim ama yüzündeki ifadeden dinlemeyeceğini anladım.

"Evimden çık." dedi suratıma bakmaya devam ederken. Ağzımı açıyordum ki bağrdı. "Hemen!"

Onun bağırışıyla tekrar yerimden sıçradım. Beni kovuyordu. Ne yapacaktı ki zaten?

"Lütfen." dedim dolu gözlerimle. Gözlerim o kadar dolmuştu ki yüzünü net göremiyordum. Beni dinlemesi lazımdı. Ben onu üzmek istememiştim.

"Ilgaz hemen evimden çık." dedi tane tane. Başka bir iey diyemedim. Kafamı tekrar yere doğru eğip dolu gözlerimdeki yaşları serbest bıraktım. Art arda yanaklarıma döküldüğünde hemen sildim onları.

Sonra Ufuk'a tekrar baktım. Yanından yavaşça geçip evden çıktım. Evden çıkınca koridordaki duvara sırtımı yasladım.

Ellerimi yüzüme kapatarak gözyaşlarımın akmasına izin verdim. Kalbimde bir acı hissediyordum. Onu sonsuza kadar kaybetmiştim değil mi?

Ağzımdan çıkan sesi durduramadım. Sessizce ağlayabilen bir insan hiç olamamıştım zaten. Yaklaşık beş dakika orada durup ağladım. Eve gitmem gerektiğinin farkındaydım. Toparlanarak gözyaşlarımı sildim.

Apartmandan güçsüz adımlarla çıkıp evime döndüm. Dairenin önüne gelince gözyaşlarımı telrar tekrar silip dudaklarıma sahte bir tebessüm kondurdum. Anneme açıklama yapamazdım.

Annem kapıyı açtığında yanından hızla geçtim. Kesin ağladığımı anlayacaktı. Gözlerimin etrafının kızardığına emindim.

"Kızım." diyerek telaşla peşimden geldi. Odama girip kapıyı kapattım. "Anne lütfen bana biraz izin ver." dedim kapının arkasına otururken.

"Annem bırak da yanına gireyim." derken sesi çok üzgüm geliyordu. Dün ağlayıp onu üzmemişken şimdi neden onu üzüyorum?

Çok yanlıştı.

"Anne lütfen." dedim tekrar ağlamaya başlarken. Annem bu kez sessiz kaldı. Babam için ağlıyorum mu zannediyordu? Öyle zannetsindi.

Oturduğum yerde dizlerimi kendime çekerek başımı diz kapaklarıma yasladım. Şimdi ne düşünüyordu acaba?

Onunla dalga geçtiğimi?

Onun kalbini kırmak istediğimi?

Onun duygularını zerre kadar umursamadığımı?

İğrenç bir insan olduğumu?

Hakkımda ne düşünüyordu? Abime söyleyecek miydi yaptıklarımı? Söylese de umurumda olmazdı. Artık yüzüme bile bakmayacaktı. Abime söylese ne olurdu sanki?

Ben onu kalbime almaya başlamıştım. Günlerdir sadece onu düşünüyordum. Sadece düşünmek değildi de yaptığım. Aynı zamanda onun iyiliğini de düşünüyordum. Elimde olsa zamanı geriye alırdım. Annemin eski hattı olduğunu asla Şermin'e söylemezdim.

Hem o zaman belki de hep Ufuk Abi olarak kalırdı benim için.

İçimde bu hisler olmasaydı bu kadar üzülmezdim ki zaten. Sanki kalbim yerinden sökülüyordu da ben götürmesinler diye tutuyordum. Canım gerçekten acıyordu.

Bana evinden çıkmasını söylerkenki ses tonunu kim duysa canı acırdı.

Ağzımdan kaçan hıçkırık sesi ağlayışımı daha da şiddetlendirdi. Birazcık da olsa şansım olduğuna inanmıştım ama artık inanmıyordum. Onunla dalga geçen bir kızı bırak kalbine almayı artık evine de almazdı. Kardeşinin suçu olduğunu anlamaz mıydı? Onunla konuşmayı bırakanın ben olduğunu anlamaz mıydı?

Allah'ım n'olur anlasın. Onun kalbini asla kırmak istemediğimi bilsin.

Yine kardeşinin arkadaşı olarak bilsin beni. Hatta yine mal arkadaş olarak kalayım gözünde. Ama kalbi bana kırgın olmasın. Onun kalbini kırmış olmayayım.

*

Sonraki bölümde Ufuk ve Ilgaz konuşacaklar.

Ufuk ne diyecek sizce?

Konuşmak isteyen Ufuk mu olacak Ilgaz mı?

Sizi üzdüğüm için yine bana kızıyor musunuz... :")

Ufuk, Ilgaz'ın abisine söylerse olanları, neler olur sizce?

Sınır:

100 vote

100 yorum