The Clarity of Love (Montereal Series #2)

32

"Dad, what's the matter?" Agad akong sinalubong ni Dad sa harap ng bahay. I walked towards him and gave him a kiss on his cheek.

"May naghihintay sayo sa loob," saad nito habang nakatingin saakin.

"Huh? Sino?" Nagatatakang tanong ko. Nakita ko ang kaniyang pagkibit balikat.

"Just go inside para malaman mo." Tumango na lang ako at sinunod ang inutos ni Dad.

Sino naman ang naghihintay saakin? Imposibleng si Mila dahil magkasama kami kanina. Imposibleng si Clark dahil ganitong oras ay may duty pa yun. It's already 7:00pm and yet may visitor pa din dito sa bahay. At sa bahay pa ni Dad.

Yung manager ko tsaka mga kasama ko sa trabaho alam nila na hindi dito yung bahay ko. Kaya sinong slapsoil ang pupunta dito?

"Hi Ms. Clarisse!" I saw Clark standing infront of me. He's smiling ear to ear.

"What are you doing here? Bakit wala ka sa ospital?" He then laughed.

"Easy! Maaga akong umuwi." He held my waist and we both walked to the garden.

What's with this guy? He's so sweet though he's always like that naman but not that too sweet. He's more gentle and sweet right now. Nakakapanibago lang talaga. And there I saw a table and chair in the garden. What's this?

"Sit down, beautiful." Inalalayaan niya akong makaupo at pagkatapks noon ay naupo din siya. Magkatapat kami. May mga candles sa paligid, may mga banda rin dito na kumakanta.

Kasunod nang pagupo namin ay ang pagdating ng mga pagkain. Nakatingin lang ako kay Clark. Tinitignan ko ang bawat kilos niya. He smiled at me when he saw me looking at him. Ano ba talagang ganap? Nang dumating na lahat ng pagkain ay inasikaso niya ang pagkain ko. Hindi pa rin nawawala ang ngiti niya.

"Hmm... Clark, what's this?" Nagtataka pa rin ako sa mga nangyayari. Bakit sa lahat ng lugar dito pa talaga kami magdidinner. Pwede namang sa restaurant, sa bahay namin basta sa ibang lugar. Nakakahiya kasi kay Dad. Baka ano rin isipin ng mga bruha dito eh.

"Let's eat first," saad nito.

Nagkibit balikat ako at nagsimula ng kumain. Buti na lang at hindi ganoon kadami ang kinain ko kanina nung nasa mall kami ni Mila. Kaya makakakain pa ako ngayon.

"Akala ko bang galing ka sa mall? Eh bakit wala ka mab dala?" Tanong nito saakin.

"Wala akong nagustuhan."

"Taas kasi ng taste mo,"

"Nope, hindi naman."

We just continue talking about our day and other stuffs just like what we used to. Sa ilang taon naming pagiging magkaibigan, hindi na ako nailang sa kaniya. Dati kasi may mga times na nandoon yung awkwardness sa pagitan naming dalawa. And that's makes me feel really uncomfortable. But I'm okay now. Nasanay na ako eh.

Napansin ko ang pagiiba ng music. Mas romantic ang song na kinakanta ng band. Naranasan ko na rin naman na magdinner ng ganito, kaya lang that time it was a date, date with Ryder.

"So why are we here ba? Because it's really imposible na we're here just for a typical dinner. Tsaka of all of the places, bakit dito pa?" Finally, nakahanap din ako ng opportunity para makapagtanong.

He looked at me and sighed, "I wanted to take things slow, but I don't think if I can take it slow anymore, because you already asked." Nilalaro niya ngayon ang spoon and fork sa plate niya.

"Huh? What do you mean? I'm sorry, I just can't help myself but to ask." Hindi ko kasi talaga alam kung anong nangyayari, kung anong meron.

"I like you, Clarisse."

I gulped and I can't move. Parang nag-freeze ang katawan ko because of what he said. Did I heard it correctly? Or mali talaga ang narinig ko dahil ang dami kong iniisip to the point na hindi na ako makapagfocus sa sinasabi ni Clark. Gusto ko sanang tanungin ulit kung anong sinabi niy, dahil baka mali naman ako ng pagkakarinig but no words coming out from my mouth. Parang akong napipi. Parang I don't have the guts to asked him. Baka kasi mamaya mapahiya lang ako sa kaniya, dahil hindi naman pala yun ang sinabi niya.

"Hmmm. C-clark," binasag ko na ang katahimikan.

"Yes, I like you but you don't have to tell me if you like me or not. All I wanted you to do is to just let me like you or should I say love you. Huwag mo muna akong i-reject, just let me do this thing." He then held my hand and smiled.

Ako naman ay nagaalinlangang ngumiti pabalik. Hindi ko kasi alam kung ano ang dapat kong maging reaksyon. I was shocked to the point na I can't talk properly.

I didn't talk for a while. Wala akong masabi. Maybe it's just good to stay like this na lang. Baka mamaya ano pa lumabas sa bibig ko. Knowing na maldita pa man din ako.

"Kailan pa?" Gusto kong sampalin ang sarili ko because of what I asked. Sabi ko di muna ako magsasalita but traydor ang bibig ko.

"Maybe let's talk about that on the other day. For now, let's call it a day. You wanna go home?"

Gosh Clara! It was a wrong move! Malamang medyo nakaramdam ng pagkaka-awkward si Clark dahil sa tinanong ko.

"Nope. I need to talk to my dad pa eh." Napatango ito at nakapamulsa lang siya habang naglalakad kami papasok sa bahay.

"I'll go get back to work." Pagpapaalamnito saakin.

"I thought maaga kang pinauwi?" Nagtatakang tanong ko.

"Yep, but I just wanna go there and visit my patients." He waved and run towards the door.

Okay, it was my fault. Siguro naging uncomfortable sa kaniya ang pagtatanong ko ng biglaan.

"So how's your dste with Clark?" Tumabi saakin si Dad dito sa sofa.

"It was good but I didn't expect that." Pagkukwento ko.

"He told me about this, that's why I decided that the both of you should have a dinner here instead of going to restaurant or somewhere else."

Kaya naman pala. Si Dad naman pala ang rason.

"Dad, you don't have to." Ngumuso ako dahil na rin sa nangyari kanina.

"Yeah I know. But I'm just trying to help him. Why? Don't you like him? Ang tagal niyong magkasama sa New York, wala bang  namumuong relasyon sa inyo?" Mabilis akong napailing sa tanong niya.

"He's my friend. Parang kapatid ko na nga rin yun eh. I can't see him as my future boyfriend. For me, he's just a friend of mine. Nothing more and nothing less."

"But just give it a try, Clara. Give him a chance. O baka naman hindi mo siya kayang bigyan ng chance dahil nga you still have a feelings for-"

"Dad! It's been a year. I already talked to him na and we're good naman as a friends lang. I don't want to have a boyfriend again. Maybe yes, I can have a date with Clark or anyone, but only a date."

Matapos kong sabihin yun ay tsaka naman natahimik si Dad. Pansin ko na napakalalim ng iniisip niya.

"Dad are you okay?" Nagaalala kong tanong.

"Yup, naalala ko lang ang Mom mo."
Napatango ako sa sagot niya.

Maybe he missed Mom. Matagal-tagal na din simula nung nagusap sila. Wala pa nga yatang sakit si Mom nung nagusap sila. I feel bad for the both of them.

Napatingin ako sa phone ko nang magvibrate iyon, It was a message from Ryder? Anong sumapi sa lalaking ito at nagmessage siya sa IG ko?

Ryder_Montereal: let's hang out tomorrow, my treat!
____________________________________________