[TAMAMLANDI]
Tekerlekli sandalyeye mahkum olduğu için kendisini koruyamayan bir çocuk,zorbalığa uğramak zorunda mıydı?
Peki kahramanı ne zaman gelecekti?
Umarım en yakın zamanda gelirdi...
Apricity
-Kış gününde ortaya çıkan güneş ışığı veya kış gü...
Cüneyt göğsünde yatan minik bedenin sarı saçlarını okşarken "Nasıl başa çıkabildin?Minicik bedenin,güzel kalbin nasıl kaldırdı yaşadıklarını?"Diye fısıldadı üzgünce.
"Başa çıkamadım.Kaçtım.Uzun bir süre,hastanede kaldığım süre boyunca hiçbir şey olmamış gibi davranmaya çalıştım hatta kendimi o kadar kaptırdım ki yataktan kalktığım anda,yeri boylu boyuna yatarken buldum kendimi.O gün kabullenmem gerektiğini anladım...Ailemin öldüğünü,artık yürüyemiyor olduğumu her şeyi zamanla kabullendim.Ailemin cenazesine bile gidememiştim.Onların yanımda olmadığını bilmek...Annemin artık şarkı söylerken yemek hazırlamıyor,babamın dans ederek çamaşırları asmıyor oluşu,onlarla ilgili en ufak detayların bile artık var olmaması ve sadece anılarda olması...Anılar çok ağır geliyor."Bera'nın yüreği sıkışırken dudaklarından hıçkırıklar,gözlerinden yaşlae firar etmeye başlamıştı.
Cüneyt dolan gözlerini tavana çevirirken, minik bedene daha sıkı sarıldı."Civcivim."Sesi titrerken Bera başını kaldırarak dolu gözleri ile gülümserken "Ağlama sen de benim gibi.Üzülme"Minik elleri ile adamın gözyaşlarını sildi.
Cüneyt yüzündeki minik elleri tutarak, parmak uçlarına teker teker öpücük kondurdu.Bera titrek bir nefes verirken "Teşekkür ederim...Diğer insanlar gibi beni dışlamadığın,bana sahip çıktığın,beni koruduğun için."Diyerek,dudaklarını Cüneyt'in dudaklarına bastırarak minik bir öpücük kondurdu.
"Bera'm"Cüneyt büyük eliyle çocuğun, yaşlardan dolayı ıslanmış yanağını okşadı.Bera gülümseyerek yanağını,avuca yaslarken "Sevgilim."Dedi vurgu yaparak.
"Sev-gi-lim!"Bera,Cüneyt'in bu halleri ile kıkır kıkır gülerken arka arkaya"Sevgilim,sevgilim,sevgilim,sevgilim-"Demeye başladı ki birden kendisini Cüneyt'in altında buldu.
Cüneyt'in kızarmış yanakları gibi kendi yanaklarıda kızarırken,ucunda minik bir kalp olan kolye ikinin arasında sallanıyordu.
"Bir daha de."Diye fısıldadı Cüneyt.Bera ellerini yavaşça yüzüne doğru getirirken Cüneyt minik elleri bileklerinden tutarak,başının üzerine sabitledi."Bir daha söyle bebeğim."
"S-s-s-sevgilim."Bera utanarak mırıldanmıştı."Efendim bebeğim?"Cüneyt cüretkar bir ses tonuyla konuşmuştu.
Amanın!Bu ortam çok garipleşmişti..
İkisi birbirlerine bakarken Cüneyt dudaklarını sıcak boyuna yaklaştırdı ki kapının açılmasıyla,kendisini yana doğru attı ama zavallı Cüneyt o heyecan ile yatağa değil,boşluğa atmıştı kendisini.
"CÜNEYT!!!"
"AMANIN!YAVRUM İYİ MİSİN?!"
.
"Neden kendini aşağıya attın ki?"Bera, başına buz tutan Cüneyt'e üzgünce baktı."Popiş korkusu Bera...Popiş korkusu."Diyerek yüzünü buruşturdu Cüneyt.
"Neden korktun ki?Anneannem ve dedem bizi biliyor."Cüneyt gözlerini pörtleterek, masum masum kendisine bakan çocuğa baktı."Ne?"
"Evet sevgili olduğumuzu,beni öptüğünü-Benim seni öptüğümü biliyorlar-CÜNEYT!!!"Üzerine doğru devrilen bedenin kapalı gözlerine baktı.
"ANNEANNE!CÜNEYT BAYILDI!NE YAPACAĞIM?"
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Zavallı Cüneyt...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
