Vagante | Taekook

22: Shock And Fear

Merhaba,

Deli manyak gibi bütün bu zaman boyunca bölüme tek bir kelime bile yazmadım ama bir gecede oturup bölümü bitirdim. Manyak mıyım neyim? Neyse..

Ben köpeklerden korkarım ama son birkaç gündür kapımızdan ayrılmayan bir dişi köpeğe çok fazla bağlandım. Çok uslu ve ondan hiç korkmuyorum. Hayvanlardan çok korkarım ama o çok ayrı. Yemek vermek, karnını doyurmak, istediğim kadar rahatça sevebilmek istiyorum ama ailem o bir kız olduğu için istemiyor ve onu hep sopalar, taşlarla kovuyor. O da her defasında geri geliyor ve ben onu gizli gizli beslemeye devam ediyorum. Bilmiyorum, çok üzgün hissediyorum, annem bugün ona yemek götürürken yakaladı beni ve çok kötü konuştu. Tüm gün ağladım, gözlerim çok yanıyor. Ona çok bağlandım ve canım acıyor, bu soğukta dışarda herhangi bir yerde ve aç. Sadece keşke bende o da erkek olsaydık. Cinsiyetçi bir aileye sahip olmak çok zor..

UYARI
BÖLÜMDE NASI DESEM, PİS ŞEYLER VAR, ELLEŞME, İĞRENÇ SÖZLER VB VAR!!

Kedi medi görürseniz haber verir misiniz lütfen😔

Ha bi de bu bölüm istediğimiz oluyo.

İyi okumalar♡.♡

.....

Ryan gittikten sonra döşeğe sırtüstü yattım, çünkü bu rahat edebildiğim tek pozisyondu. Midem çoğunu yiyemediğim yemeğimi sindirmekte zorluk çekiyordu. Terden yapış yapış olmuştum ve her yerim ağrıyordu.

İki gün. Miguel beni seks oyuncağı ve bebek fabrikası olarak Brezilyalı bir orman kurduna satmadan önce bu alüminyum örgülü kafesten kaçmak için tam iki günüm vardı. Ve bunu bilen tek yakınımda benim yerime beni kaçıranlara yardım ediyordu. Bu kadarı bile önceki yaşamımda ne tür bir canavar olduğumu merak etmeme yetiyordu. Bu gerçekten karma olmalıydı, aksi takdirde bu kötü şansımın mantıklı bir açıklaması yoktu. Ama benim sadece cesaretim kırılmıştı, Abby'ninse bütün umutları kaybolmuştu. Boş gözlerle döşeğinin kenarına yatmış etrafa bakıyordu, terli bukleleri arkasına yayılmıştı.

Ryan gittiğinden beri böyleydi, sanki kurtulma umutlarının hepsi onunla birlikte gitmişti. Onu rahatlatmam gerektiğini düşündüm ama ne söyleyeceğime dair hiçbir fikrim yoktu. Kardeşimin fikrini değiştireceğine inanmak istiyordum. Ümitsizce buna inanmak istiyordum. O bile savaşmadan kendi hayatını Miguel'in ellerine teslim edecek kadar aptal olamazdı. Belki de olabilirdi, çünkü hiçbir zaman bir savaşçı olamamıştı.

Yaklaşık bir saat boyunca kendime acıma duygusuyla şeftali kokulu duş jeli ve klima hayallerine daldıktan sonra, Abby'nin hafif horultusu beni kendime getirdi. Uykusunu kıskanıyordum çünkü ben bir türlü uyumayı başaramıyordum. Düşünmekle o kadar meşguldüm ki. Her şeyi. Jungkook'u düşündüm, nasıl hissettiğini, şu an ne yaptığını düşündüm. Jae'yi düşündüm. Babamın ne kadar endişeli ve öfkeli olabileceğini düşündüm. Annemi düşündüm; madem konseyin kararları bir kez daha kendi hayatını ve Gurur sürüsünün geleceğini etkileyecekti, acaba yeniden konsey görevine dönmek isteyecek miydi? Ve Miguel'i düşündüm, acaba hangi omeganın ya da insanın hayatını mahvediyorlardı?

En sonunda Miguel'in yaralı suratının başımın etrafında dans eder gibi döndüğünü hayal ederken uyuyakaldım. Ama bir sürü güzel rüyadan sonra yirmi dört saat önce getirildiğim korkunç bodrumda gözlerimi açtım. Dışarıda, günün ilk ışıkları kirli pencerelerden içeriye sızmaya çalışıyordu ama çabaları benim anahtar arayışım gibi boşaydı. Eğer yukarıdaki ampul olmasaydı karanlıkta nesnelerin belli belirsiz şekillerini ayırt etmekten başka bir şey yapamayacağım kasvetli bir güne uyanabilirdim.