ACIMASIZ VE DUYGUSUZ (ARA VERİLDİ)

5|Tuzak

Herkese Selamlar!

Tarih yazın...

Oy vermeyi ve yorum yapmayı unutmayın! 🤍

Keyifli okumalar! ✨

*

5|Tuzak

Arabanın kapısı hızlıca açıldı. Duman parmaklarının arasıyla çenemden tuttu, başımı yukarı kaldırdı. Gözlerime bakarken gözyaşlarımı parmaklarıyla sildi. Yüzünde endişe ve korku besbelliydi.

"Duman!" deyip kollarımı ona sardım. Dudaklarımdan hıçkırık döküldü.

"Şşt! Eve gidiyoruz," dedi titreyen bir sesle. Benden ayrılıp emniyet kemerimi bağladı. Kapıyı kapatıp şoför koltuğuna hızlıca geçti.

Üstü başı kan lekesiyle doluydu. Ona baktıkça sanki Fırat'ı görüyordum. Sanki Alara değil de o yara almış gibiydi.

Arabayı çalıştırıp deponun önünden ayrıldı. İkimizden de ses çıkmıyordu.

Alara nasıl bu hale gelmişti?

"Cihan, kızını öldürmüş olamaz! Bu kadar kötü birisi olamaz!"

"Ben içeri girdiğimde kız yerde kanlar içerisindeydi. Geç kaldık!"

"Benim yüzümden," dedim mırıldanarak. "Benim yüzümden!"

"Hayır, öyle düşünme. Öncelikle sakin kalmamız gerekiyor."

Gözlerimi birden ona ve üstündeki kanlara çevirdiğimde, "Sana bakınca sakin kalamıyorum! Sanki sende her an o kız gibi olacakmışsın gibi geliyor!" dedim korkulu halde.

"Saçmalama! Benim bir şeyim yok. Kızı o halde görünce uyanması için uğraşmaya çalıştım, bu kadar."

"Peki, uyandı mı?" diye sordum gözlerimi kırpmadan. Duman'dan bir ses çıkmadı. "Uyanmadı." Arkama yaslandım.

"Kız uyuşturucu madde kullanmaya başlamış. Ölürken ağzından köpükler çıkıyordu."

"Cihan veriyor olmasın? Seninle düşmanlığı var, kızı tek korkusu yani her babanın içinde-"

Güldü. "Eğer onun için kızı değerli olsaydı bunları yapmazdı!" Bana hafifçe başını döndürerek baktı. "Şimdi sıra bize geçiyor. Anlaşılan ailesine karşı da bizim kadar acımasız ve duygusuz."

"Öyle deme!" dedim yüzümü buruşturarak. "O kelimeler sadece bize ait. O hem acılı, hem de duygulu. İçindeki acıları ve duyguları biz ortaya çıkaracağız. Her babanın içinde az da olsa vicdan vardır."

"Senin baban da o zaman seni terk etmeden önce, sana prensesler gibi bakıyordu herhalde."

Gözlerimi ona devirdiğimde başını yola çevirdi. "Benim babam en azından Cihan'ın baba sıfatı gibi değildi."

Eve geldiğimizde ikimiz içeriye girdik. Ayakkabılarımızı çıkarıp ayrı yerlere geçtik. O banyoya girerken bende salona geçtim. Koltuğa oturarak başımı yastığa koydum. Dizlerimi karnıma çekerek kapalı olan televizyon ekranına baktım.

Tüm bu yaşadığım şeyler akıl alır gibi değildi. Sanki tek derdim, Fırat'ın kanını yerde bırakmamak değildi. Duman'ın derdi de üstümdeymiş gibi hissediyordum.

Yorgunluktan bedenim ölüyor gibiydi. Gözlerimi kapatıp uykuya dalacakken, titreyerek gözlerimi açtım. Etrafıma bakındığımda odanın boş olduğunu gördüm. Tekrar başımı yastığa koyduğumda sırtımı dışa döndüm. Başımı ve bedenimi kuytuya hapsettim. Gözlerimi kapatıp kendimi uykunun kollarına bıraktım.